Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Lamentacje 3 Bible Online

Lamentacje 3 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Lamentacje 3

¹Jam człowiek, co zaznał boleści pod rózgą Jego gniewu;

²On mnie prowadził, iść kazał w ciemnościach, a nie w świetle,

³przeciwko mnie jednemu cały dzień zwracał swą rękę.

⁴Zniszczył me ciało i skórę, połamał moje kości,

⁵osaczył mnie i nagromadził wokół jadu i goryczy [1];

⁶ciemność mi dał na mieszkanie, tak jak umarłym na wieki.

⁷Opasał mnie murem, nie wyjdę, obciążył moje kajdany.

⁸Nawet gdy krzyczę i wołam, On tłumi moje błaganie;

⁹głazami zagrodził mi drogi, a ścieżki moje poplątał.

¹⁰On dla mnie niedźwiedziem na czatach i lwem w kryjówce;

¹¹sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył, porzucił mnie w nędzy;

¹²łuk swój napiął i uczynił ze mnie cel dla swej strzały.

¹³Sprawił, że tkwią w moich nerkach strzały Jego kołczanu;

¹⁴drwią ze mnie wszystkie narody [2]: jam stale treścią ich pieśni,

¹⁵On mnie nasycił goryczą, piołunem napoił.

¹⁶Starł mi zęby na żwirze, pogrążył mnie w popiół.

¹⁷Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu.

¹⁸I rzekłem: «Przepadła moc moja i ufność moja do Pana».

¹⁹Wspomnienie udręki i nędzy - to piołun i trucizna;

²⁰stale je wspomina, rozważa [3] we mnie dusza.

²¹Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam:

²²Nie wyczerpała się [4] litość Pana, miłość nie zgasła.

²³Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność.

²⁴«Działem mym Pan» - mówi moja dusza, dlatego czekam na Niego.

²⁵Dobry jest Pan dla ufnych, dla duszy, która Go szuka.

²⁶Dobrze jest czekać [5] w milczeniu ratunku od Pana.

²⁷Dobrze dla męża, gdy dźwiga jarzmo [6] w swojej młodości.

²⁸Niech siedzi samotny w milczeniu, gdy On na niego je włożył.

²⁹Niech usta pogrąży w prochu! A może jest jeszcze nadzieja? [7]

³⁰Bijącemu [8] niech nadstawi policzek, niechaj nasyci się hańbą!

³¹Bo nie jest zamiarem Pana odtrącić na wieki [9].

³²Gdyż jeśli uniży, ma litość w dobroci swej niezmiernej;

³³niechętnie przecież poniża i uciska synów ludzkich.

³⁴ [10] Gdy pod nogami się depcze wszystkich jeńców kraju -

³⁵gdy prawa ludzkie się łamie w obliczu Najwyższego,

³⁶gdy gnębi się w sądzie człowieka - czyż Pan tego nie dostrzega?

³⁷Któż rzekł i stało się, gdy Pan tego nie nakazał?

³⁸Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego i niedola, i szczęście?

³⁹Czemu się skarży człowiek żyjący? [11] Mąż - na [karę za] grzechy? [12]

⁴⁰Rozważmy, oceńmy swe drogi, powróćmy do Pana;

⁴¹wraz z dłońmi wznieśmy i serca do Boga w niebiosach;

⁴²myśmy grzesznicy - odstępcy: A Ty nie przebaczyłeś.

⁴³Odziałeś się w gniew, by nas ścigać, zabijałeś, nie miałeś litości.

⁴⁴Ukryłeś się za obłokiem, by prośba nie doszła.

⁴⁵Uczyniłeś z nas śmieci, plugastwo pomiędzy ludami.

⁴⁶Rozwarli na nas swe usta wszyscy nieprzyjaciele -

⁴⁷naszym działem trwoga i pułapka, ruina i zniszczenie.

⁴⁸Strumienie łez płyną mi z oczu nad zniszczeniem Córy mego ludu.

⁴⁹Nie ustaje w płaczu me oko, bo nie ma ulgi,

⁵⁰póki nie spojrzy i nie zobaczy Pan z niebios.

⁵¹Oko me sprawia ból mojej duszy z powodu córek mojego miasta.

⁵²Łowili mnie stale jak ptaka - niesłusznie prześladujący;

⁵³w jamie chcieli mnie zniszczyć: rzucali na mnie kamienie;

⁵⁴wody wezbrały ponad moją głowę: rzekłem: «Jestem zgubiony».

⁵⁵Wzywałem imienia Twego, o Panie, z przepastnej jamy,

⁵⁶słyszałeś mój krzyk: «Nie zatykaj uszu na moją prośbę!»

⁵⁷Zbliżyłeś się w dniu, gdy Cię wzywałem, rzekłeś - «Nie bój się!»

⁵⁸‹Już kiedyś>, Panie, obroniłeś mą sprawę, ocaliłeś mi życie;

⁵⁹Panie, Ty widzisz mą krzywdę, sprawę mą rozsądź!

⁶⁰Ty widzisz całą ich żądzę zemsty, wszystko, co przeciw mnie knują.

⁶¹Ty słyszysz obelgi ich, Panie, wszystko, co przeciw mnie knują;

⁶²podstępne słowa mych wrogów, cały dzień godzą we mnie;

⁶³popatrz - czy siedzą, czy stoją [13], ja jestem treścią ich pieśni.

⁶⁴Oddaj im, Panie, zapłatę według uczynków ich rąk:

⁶⁵Ześlij ślepotę na ich serca i na nich Twoje przekleństwo!

⁶⁶Dopędź ich gniewem i wyniszcz spod niebios ‹Twoich>, o Panie! [14]