Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 1 Ks. Machabejska 3 Bible Online

1 Ks. Machabejska 3 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

1 Ks. Machabejska 3

¹Miejsce jego zajął tymczasem jego syn, Juda, który miał przydomek Machabeusz.

²Wsparli go wszyscy jego bracia i wszyscy, którzy przedtem przyłączyli się do jego ojca. Z radością prowadzili wojnę w obronie Izraela.

³On rozprzestrzenił chwałę swego ludu. Przywdział bowiem na siebie pancerz jak olbrzym, przepasał się wojennym orężem i rozpoczął wojnę, ochraniając wojsko swym mieczem.

⁴W czynach swoich był podobny do lwa, do lwiątka, które ryczy [rzucając się] na zdobycz.

⁵Ścigał bezbożnych i tropił ich, a na pastwę płomieni oddał tych, którzy niepokoili jego naród.

⁶Bezbożni ze strachu przed nim byli przerażeni, i drżeli wszyscy, którzy bezbożnie postępowali, a on wybawiał i szczęście mu sprzyjało.

⁷Wielu królów [1] rozgniewał na siebie, ale Jakub cieszył się z jego czynów i aż na wieki błogosławiona pozostanie jego pamięć.

⁸Przeszedł przez judzkie miasta i wygubił w nich ludzi bezbożnych, i odwrócił gniew [Boży] od Izraela.

⁹Aż na krańcach ziemi było znane jego imię, i tych zgromadził, którzy mieli zginąć.

¹⁰Apoloniusz [2] zebrał pogan i liczne wojsko z Samarii, ażeby walczyć przeciwko Izraelowi.

¹¹Juda dowiedział się o tym, wyszedł mu naprzeciw, pobił go i zabił. Padło wielu zabitych, a reszta pouciekała.

¹²Oni zaś zabrali łupy na nich zdobyte, a Juda wziął sobie miecz Apoloniusza i walczył nim przez całe swoje życie.

¹³Seron, dowódca wojsk syryjskich, dowiedział się o tym, że Juda zebrał sobie ludzi i zgromadził prawowiernych, aby wyjść na wojnę.

¹⁴Powiedział więc: «Uczynię głośnym swoje imię i chwałę dla siebie przygotuję w królestwie; będę walczył przeciwko Judzie i przeciwko tym, co się z nim złączyli, a którzy lekceważą królewskie rozkazy».

¹⁵Tak więc wyruszył on, a z pomocą mu wyruszyło także silne wojsko bezbożnych, aby na synach Izraela wykonać zemstę.

¹⁶Gdy zbliżył się do stóp wzniesienia, na którym leży Bet-Choron [3], wtedy Juda z małym oddziałem wyszedł mu naprzeciw.

¹⁷Gdy zobaczyli wojsko, które szło naprzeciw nim, powiedzieli do Judy: «Nas jest tak mało, czy będziemy mogli walczyć z tym tak wielkim, potężnym mnóstwem? A przecież my dzisiaj nic jeszcze nie jedliśmy i sił nam zabrakło».

¹⁸Juda odparł: «Bez trudu wielu może być pokonanych rękami małej liczby, bo Niebu [4] nie czyni różnicy, czy ocali przy pomocy wielkiej czy małej liczby.

¹⁹Zwycięstwo bowiem w bitwie nie zależy od liczby wojska; prawdziwą siłą jest ta, która pochodzi z Nieba.

²⁰Oni przychodzą do nas pełni pychy i bezprawia po to, aby wytępić nas razem z żonami naszymi i dziećmi i aby nas obrabować.

²¹My zaś walczymy o swoje życie i o swoje obyczaje.

²²On sam skruszy ich przed naszymi oczami. Wy zaś ich nie obawiajcie się!»

²³Gdy skończył swoje przemówienie, nagle uderzył na nich, tak że Seron i jego wojsko zostało przez nich pobite.

²⁴Ścigali ich od przejścia Bet-Choron aż do równiny. Spośród nich padło blisko ośmiuset ludzi, a inni pouciekali do ziemi Filistynów.

²⁵Wtedy zaczęto się bać Judy i jego braci, a strach przed nimi padł na okoliczne narody.

²⁶Wieść o nim doszła aż do króla, a narody opowiadały o walkach Judy.

²⁷Antioch, dowiedziawszy się o tych wypadkach, zawrzał gniewem [5]. Rozesłał [rozkazy] i zgromadził wszystkie siły swego królestwa, armię bardzo wielką.

²⁸Potem zaś otworzył swój skarbiec i na rok naprzód wydał żołd żołnierzom. Polecił też, żeby byli gotowi na wszystko.

²⁹Wtedy jednak zauważył, że w skarbcach brak pieniędzy. Rozruchy bowiem i utrapienia, jakie sprowadził na te okolice, gdzie kazał znieść obyczaje obowiązujące od najdawniejszych lat, sprawiły, że podatki były małe.

³⁰Obawiał się więc, że, jak nieraz się to już zdarzało, nie będzie miał pieniędzy na wydatki i na podarunki, które poprzednio rozdawał hojną ręką. Był bowiem bardziej rozrzutny niż inni królowie, jego poprzednicy.

³¹W tych wielkich swoich kłopotach postanowił, że uda się do Persji [6], zbierze podatki z [tamtejszych krain] i nagromadzi wiele pieniędzy.

³²Jako wielkorządcę królewskiego od rzeki Eufrat aż do granic Egiptu zostawił Lizjasza, człowieka poważanego, pochodzącego z królewskiego rodu,

³³[i polecił mu], żeby aż do jego powrotu wychowywał jego syna, Antiocha [7].

³⁴Pozostawił mu także połowę swych wojsk razem ze słoniami i dał mu wskazówki co do wszystkich swoich zamiarów i co do mieszkańców Judei i Jerozolimy;

³⁵żeby mianowicie wysłał przeciwko nim wojsko, starł i zniósł całkowicie siły izraelskie i to, co pozostało z Jerozolimy, żeby wymazał nawet pamięć o nich na tym miejscu,

³⁶żeby obcych ludzi osiedlił na ich obszarach, a ziemię losem porozdzielał.

³⁷Wtedy król zabrał drugą połowę swych wojsk, w roku sto czterdziestym siódmym [8] wyruszył z królewskiej swej stolicy, Antiochii [9], przeprawił się przez rzekę Eufrat i przeszedł przez górne krainy [10].

³⁸Lizjasz wybrał Ptolemeusza, syna Dorymenesa, Nikanora i Gorgiasza, ludzi walecznych [11] spomiędzy królewskich przyjaciół

³⁹i posłał z nimi czterdzieści tysięcy pieszych i siedem tysięcy konnicy, żeby poszli do ziemi judzkiej i spustoszyli ją zgodnie z królewskim rozkazem.

⁴⁰Wyruszyli oni z całym swym wojskiem, przybyli w pobliże Emmaus [12] i rozłożyli się obozem na równinie.

⁴¹Gdy kupcy tamtejszej okolicy dowiedzieli się o tym, wzięli bardzo dużo srebra i złota oraz pęta na nogi i przybyli do obozu, aby Izraelitów wziąć sobie za niewolników. Przyłączyły się do nich także oddziały z Syrii i z ziemi filistyńskiej.

⁴²Juda razem z braćmi zobaczył, że zło przebiera miarę i że wojska obozują już na ich ziemi. Dowiedzieli się też o rozkazach, które król wydał, żeby naród zniszczyć zupełnie.

⁴³Jeden więc do drugiego mówił: «Przeciwstawmy się zniszczeniu naszego narodu. Walczmy w obronie naszego narodu i świętości!»

⁴⁴Zgromadzili się więc wszyscy, by być gotowi do walki, a także by się modlić i prosić o łaskę i zmiłowanie.

⁴⁵Jeruzalem było niezamieszkane jak jakaś pustynia; spośród jego synów nikt do niego nie wchodził ani nie wychodził, świątynię deptano. W zamku synowie cudzoziemców, [a miasto jak] gospoda dla pogan. Od Jakuba odeszła radość, nie słychać już fletu ni harfy.

⁴⁶Zeszli się [13] i udali się do Mispa [14], naprzeciw Jerozolimy, dlatego że niegdyś Mispa było dla Izraela miejscem modlitwy.

⁴⁷Tego dnia pościli, włożyli na siebie wory, głowy posypali popiołem i porozdzierali swoje szaty.

⁴⁸Potem rozwinęli księgę Prawa w tym samym celu, w jakim poganie zapytują posągi swych bóstw [15].

⁴⁹Potem przynieśli kapłańskie szaty, pierwsze plony i dziesięciny, przywołali także nazirejczyków, których liczba dni już była pełna,

⁵⁰i wołali do Nieba słowami: «Co mamy czynić z tymi? Gdzie ich zaprowadzić?

⁵¹Świątynia Twoja została podeptana i znieważona, a kapłani Twoi [trwają] w żałobie i poniżeniu.

⁵²A oto jeszcze poganie zebrali się przeciwko nam, aby nas zniszczyć całkowicie. Ty wiesz, jakie oni mają przeciw nam zamiary.

⁵³Jak będziemy mogli ostać się przed nimi, jeżeli Ty nas nie wspomożesz?»

⁵⁴Wtedy zaczęli grać na trąbach i podnieśli ogromny krzyk.

⁵⁵Potem Juda ustanowił dowódców nad ludem: tysiączników, setników, pięćdziesiątników i dziesiętników.

⁵⁶Powiedział też, żeby zgodnie z Prawem wrócili do domu ci, którzy budowali dom, ożenili się [właśnie], założyli winnicę lub byli bojaźliwi [16].

⁵⁷Wtedy wojsko wyruszyło w drogę i na południe od Emmaus rozłożyło się obozem.

⁵⁸Juda zaś powiedział: «Przepaszcie się i bądźcie waleczni! Jutro rano bądźcie gotowi walczyć przeciwko tym poganom, którzy zeszli się przeciwko nam, żeby całkowicie zniszczyć nas i naszą świątynię.

⁵⁹Lepiej nam przecież zginąć w bitwie, niż patrzeć na niedolę naszego narodu i świątyni.

⁶⁰Jakakolwiek zaś będzie wola w Niebie, tak niech się stanie!»