Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Ew. wg św. Mateusza 22 Bible Online

Ew. wg św. Mateusza 22 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Ew. wg św. Mateusza 22

¹A Jezus znowu w przypowieściach mówił do nich:

²«Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi.

³Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść.

⁴Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: "Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!"

⁵Lecz oni zlekceważyli to i poszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa,

⁶a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy [ich], pozabijali.

⁷Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić.

⁸Wtedy rzekł swoim sługom: "Uczta wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni.

⁹Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie".

¹⁰Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala zapełniła się biesiadnikami.

¹¹Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka, nie ubranego w strój weselny.

¹²Rzekł do niego: "Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając stroju weselnego?" [2] Lecz on oniemiał.

¹³Wtedy król rzekł sługom: "Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów".

¹⁴Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».

¹⁵Wtedy faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Go w mowie.

¹⁶Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką.

¹⁷Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie?»

¹⁸Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu Mnie wystawiacie na próbę, obłudnicy?

¹⁹Pokażcie Mi monetę podatkową!» Przynieśli Mu denara.

²⁰On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?»

²¹Odpowiedzieli: «Cezara». Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga».

²²Gdy to usłyszeli, zmieszali się i zostawiwszy Go, odeszli.

²³W owym dniu przyszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli go

²⁴w ten sposób: «Nauczycielu, Mojżesz powiedział: Jeśli kto umrze bezdzietnie, niech jego brat weźmie wdowę po nim i wzbudzi potomstwo swemu bratu [5].

²⁵Otóż było u nas siedmiu braci. Pierwszy ożenił się i umarł, a ponieważ nie miał potomstwa, zostawił swoją żonę bratu.

²⁶Tak samo drugi i trzeci - aż do siódmego.

²⁷W końcu po wszystkich umarła ta kobieta.

²⁸Do którego więc z tych siedmiu należeć będzie przy zmartwychwstaniu? Bo wszyscy ją mieli [za żonę]».

²⁹Jezus im odpowiedział: «Jesteście w błędzie, nie znając Pisma ani mocy Bożej.

³⁰Przy zmartwychwstaniu bowiem nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie Boży w niebie.

³¹A co do zmartwychwstania umarłych, nie czytaliście, co wam Bóg powiedział w słowach:

³²Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba? [6] Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych».

³³A tłumy, słysząc to, zdumiewały się nad Jego nauką.

³⁴Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem,

³⁵a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał Go, wystawiając Go na próbę:

³⁶«Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?» [8]

³⁷On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem [9].

³⁸To jest największe i pierwsze przykazanie.

³⁹Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.

⁴⁰Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy».

⁴¹Gdy faryzeusze byli zebrani, Jezus zadał im takie pytanie:

⁴²«Co sądzicie o Mesjaszu? Czyim jest synem?» Odpowiedzieli Mu: «Dawida».

⁴³Wtedy rzekł do nich: «Jakżeż więc Dawid natchniony przez Ducha może nazywać Go Panem, gdy mówi:

⁴⁴Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje [11].

⁴⁵Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, to jak może być [tylko] jego synem?»

⁴⁶I żaden z nich nie mógł Mu odpowiedzieć. Nikt też od owego dnia nie odważył się więcej Go pytać.