Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Ew. wg św. Marka 4 Bible Online

Ew. wg św. Marka 4 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Ew. wg św. Marka 4

¹Znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej [pozostając] na jeziorze, a cały lud stał na brzegu jeziora.

²Uczył ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce:

³«Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać.

⁴A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je.

⁵Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie.

⁶Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło.

⁷Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu.

⁸Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny».

⁹I dodał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!».

¹⁰A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść.

¹¹On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica [3] królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach,

¹²aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana [tajemnica [4]]».

¹³I mówił im: «Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści?

¹⁴Siewca sieje słowo.

¹⁵A oto są ci [posiani] na drodze: u nich się sieje słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa słowo zasiane w nich.

¹⁶Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy, gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością,

¹⁷lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują.

¹⁸Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to są ci, którzy słuchają wprawdzie słowa,

¹⁹lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne.

²⁰W końcu na ziemię żyzną zostali posiani ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny».

²¹Mówił im dalej: «Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku?

²²Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw.

²³Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!».

²⁴I mówił im: «Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą.

²⁵Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma».

²⁶Mówił dalej: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię.

²⁷Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak.

²⁸Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie.

²⁹A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo».

³⁰Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy?

³¹Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi.

³²Lecz wsiane wyrasta i staje się większe od jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu».

³³W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli [ją] rozumieć.

³⁴A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

³⁵Gdy zapadł wieczór owego dnia, rzekł do nich: «Przeprawmy się na drugą stronę».

³⁶Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim.

³⁷Naraz zerwał się gwałtowny wicher [11]. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała.

³⁸On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?»

³⁹On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!». Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza.

⁴⁰Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?»

⁴¹Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego: «Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?»