Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Ew. wg św. Łukasza 19 Bible Online

Ew. wg św. Łukasza 19 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Ew. wg św. Łukasza 19

¹Potem wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto.

²A [był tam] pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty.

³Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu.

⁴Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić.

⁵Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: «Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu».

⁶Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany.

⁷A wszyscy, widząc to, szemrali: «Do grzesznika poszedł w gościnę».

⁸Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie».

⁹Na to Jezus rzekł do niego: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama.

¹⁰Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło» [1].

¹¹Gdy słuchali tych rzeczy, dodał jeszcze przypowieść, dlatego że był blisko Jerozolimy, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi.

¹²Mówił więc: «Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się w kraj daleki, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić.

¹³Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: "Zarabiajcie nimi, aż wrócę".

¹⁴Ale jego współobywatele nienawidzili go i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem: "Nie chcemy, żeby ten królował nad nami" [3].

¹⁵Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, co każdy zyskał.

¹⁶Stawił się więc pierwszy i rzekł: "Panie, twoja mina przysporzyła dziesięć min".

¹⁷Odpowiedział mu: "Dobrze, sługo dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami!"

¹⁸Także drugi przyszedł i rzekł: "Panie, twoja mina przyniosła pięć min".

¹⁹Temu też powiedział: "I ty miej władzę nad pięciu miastami!"

²⁰Następny przyszedł i rzekł: "Panie, tu jest twoja mina, którą trzymałem zawiniętą w chustce.

²¹Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym: chcesz brać, czegoś nie położył, i żąć, czegoś nie posiał".

²²Odpowiedział mu: "Według słów twoich sądzę cię, zły sługo! Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym: chcę brać, gdzie nie położyłem, i żąć, gdziem nie posiał.

²³Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku? A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał".

²⁴Do obecnych zaś rzekł: "Odbierzcie mu minę i dajcie temu, który ma dziesięć min".

²⁵Odpowiedzieli mu: "Panie, ma już dziesięć min".

²⁶"Powiadam wam: Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma [4].

²⁷Tych zaś przeciwników moich, którzy nie chcieli, żebym panował nad nimi, przyprowadźcie tu i pościnajcie w moich oczach"».

²⁸Po tych słowach ruszył na przedzie, zdążając do Jerozolimy.

²⁹Gdy przyszedł w pobliże Betfage i Betanii, do góry zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów,

³⁰mówiąc: «Idźcie do wsi, która jest naprzeciwko, a wchodząc do niej, znajdziecie oślę uwiązane, którego jeszcze nikt nie dosiadł. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj!

³¹A gdyby was kto pytał: "Dlaczego odwiązujecie?", tak powiecie: "Pan go potrzebuje"».

³²Wysłani poszli i znaleźli wszystko tak, jak im powiedział.

³³A gdy odwiązywali oślę, zapytali ich jego właściciele: «Czemu odwiązujecie oślę?»

³⁴Odpowiedzieli: «Pan go potrzebuje».

³⁵I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa.

³⁶Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze.

³⁷Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów poczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli.

³⁸I wołali głośno: «Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie [6]. Pokój w niebie i chwała na wysokościach».

³⁹Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: «Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom!»

⁴⁰Odrzekł: «Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą» [7].

⁴¹Gdy był już blisko, na widok miasta zapłakał nad nim

⁴²i rzekł: «O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami.

⁴³Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd.

⁴⁴Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia».

⁴⁵Potem wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej.

⁴⁶Mówił do nich: «Napisane jest: Mój dom będzie domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców» [9].

⁴⁷I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie.

⁴⁸Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.