Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Ew. wg św. Łukasza 20 Bible Online

Ew. wg św. Łukasza 20 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Ew. wg św. Łukasza 20

¹Pewnego dnia, kiedy nauczał lud w świątyni i głosił Dobrą Nowinę, podeszli arcykapłani i uczeni w Piśmie wraz ze starszymi

²i zapytali Go: «Powiedz nam, jakim prawem to czynisz albo kto Ci dał tę władzę?»

³Odpowiedział im: «Ja też zadam wam pytanie. Powiedzcie Mi:

⁴Czy chrzest Janowy pochodził z nieba, czy też od ludzi?»

⁵Oni zastanawiali się i mówili między sobą: «Jeśli powiemy: "Z nieba", zarzuci nam: "Dlaczego nie uwierzyliście mu?"

⁶A jeśli powiemy: "Od ludzi", cały lud nas ukamienuje, bo jest przekonany, że Jan był prorokiem».

⁷Odpowiedzieli więc, że nie wiedzą, skąd pochodził.

⁸Wtedy Jezus im rzekł: «To i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię».

⁹I zaczął mówić do ludu tę przypowieść: «Pewien człowiek założył winnicę [3], oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał na dłuższy czas.

¹⁰W odpowiedniej porze [4] wysłał sługę do rolników, aby mu oddali jego część z plonu winnicy. Lecz rolnicy obili go i odesłali z niczym.

¹¹Ponownie posłał drugiego sługę. Lecz i tego obili, znieważyli i odesłali z niczym.

¹²Posłał jeszcze trzeciego; tego również pobili do krwi i wyrzucili.

¹³Wówczas rzekł pan winnicy: "Co mam począć? Poślę mojego syna ukochanego, chyba go uszanują".

¹⁴Lecz rolnicy, zobaczywszy go, naradzali się między sobą mówiąc: "To jest dziedzic, zabijmy go, a dziedzictwo stanie się nasze".

¹⁵I wyrzuciwszy go z winnicy, zabili. Co więc uczyni z nimi właściciel winnicy?

¹⁶Przyjdzie i wytraci tych rolników, a winnicę da innym». Gdy to usłyszeli, zawołali: «Nie, nigdy!»

¹⁷On zaś spojrzał na nich i rzekł: «Cóż więc znaczy to słowo Pisma: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła? [5]

¹⁸Każdy, kto upadnie na ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go».

¹⁹W tej samej godzinie uczeni w Piśmie i arcykapłani chcieli koniecznie dostać Go w swoje ręce, lecz bali się ludu. Zrozumieli bowiem, że przeciwko nim skierował tę przypowieść.

²⁰Śledzili Go więc i nasłali na Niego szpiegów [7]. Ci udawali pobożnych i mieli podchwycić Go w mowie, aby Go wydać zwierzchności i władzy namiestnika.

²¹Zapytali Go więc: «Nauczycielu, wiemy, że słusznie mówisz i uczysz, i nie masz względu na osobę, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz.

²²Czy wolno nam płacić podatek Cezarowi, czy nie?»

²³On przejrzał ich podstęp i rzekł do nich:

²⁴«Pokażcie Mi denara. Czyj nosi obraz i napis?» Odpowiedzieli: «Cezara».

²⁵Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga».

²⁶I nie mogli podchwycić Go w żadnym słowie wobec ludu. Zmieszani Jego odpowiedzią, zamilkli.

²⁷Wówczas podeszło do Niego kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go

²⁸w ten sposób: «Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu [9].

²⁹Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie.

³⁰Wziął ją drugi,

³¹a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci.

³²W końcu umarła ta kobieta.

³³Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę».

³⁴Jezus im odpowiedział: «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą.

³⁵Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić.

³⁶Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.

³⁷A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa "O krzaku", gdy Pana nazywa Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba [10].

³⁸Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją».

³⁹Na to rzekli niektórzy z uczonych w Piśmie: «Nauczycielu, dobrześ powiedział»,

⁴⁰bo już o nic nie śmieli Go pytać.

⁴¹Natomiast On rzekł do nich: «Jak można twierdzić, że Mesjasz jest synem Dawida?

⁴²Przecież sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej,

⁴³aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek pod Twoje stopy [12].

⁴⁴Dawid nazywa Go Panem: jak zatem może On być [tylko] jego synem?»

⁴⁵Gdy cały lud się przysłuchiwał, rzekł do swoich uczniów:

⁴⁶«Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach.

⁴⁷Objadają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą. Ci tym surowszy dostaną wyrok».