Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Ew. wg św. Łukasza 22 Bible Online

Ew. wg św. Łukasza 22 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Ew. wg św. Łukasza 22

¹Nadchodziła uroczystość Przaśników, tak zwana Pascha.

²Arcykapłani i uczeni w Piśmie szukali sposobu, jak by Go zabić, gdyż bali się ludu.

³Wtedy szatan wszedł w Judasza, zwanego Iskariotą, który był jednym z Dwunastu.

⁴Poszedł więc i umówił się z arcykapłanami i dowódcami straży, jak ma im Go wydać.

⁵Ucieszyli się i ułożyli się z nim, że dadzą mu pieniądze.

⁶On zgodził się i szukał sposobności, żeby im Go wydać bez wiedzy tłumu.

⁷Tak nadszedł dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę.

⁸Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: «Idźcie i przygotujcie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć».

⁹Oni Go zapytali: «Gdzie chcesz, abyśmy ją przygotowali?»

¹⁰Odpowiedział im: «Oto gdy wejdziecie do miasta, spotka się z wami człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim do domu, do którego wejdzie,

¹¹i powiecie gospodarzowi: "Nauczyciel pyta cię: Gdzie jest izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?"

¹²On wskaże wam salę dużą, usłaną; tam przygotujecie».

¹³Oni poszli, znaleźli tak, jak im powiedział, i przygotowali Paschę.

¹⁴A gdy nadeszła pora, zajął miejsce u stołu i Apostołowie z Nim.

¹⁵Wtedy rzekł do nich: «Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał.

¹⁶Albowiem powiadam wam: Już jej spożywać nie będę, aż się spełni [3] w królestwie Bożym».

¹⁷Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie rzekł: «Weźcie go i podzielcie między siebie;

¹⁸albowiem powiadam wam: odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu, aż przyjdzie królestwo Boże».

¹⁹Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!»

²⁰Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: «Ten kielich to Nowe Przymierze [5] we Krwi mojej, która za was będzie wylana.

²¹Lecz oto ręka mojego zdrajcy jest ze Mną na stole.

²²Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi według tego, jak jest postanowione, lecz biada temu człowiekowi, przez którego będzie wydany».

²³A oni zaczęli wypytywać jeden drugiego, kto by mógł spośród nich to uczynić.

²⁴Powstał również spór między nimi o to, który z nich zdaje się być największy.

²⁵ [7] Lecz On rzekł do nich: «Królowie narodów panują nad nimi, a ich władcy przyjmują nazwę dobroczyńców.

²⁶Wy zaś nie tak [macie postępować]. Lecz największy między wami niech będzie jak najmłodszy, a przełożony jak sługa!

²⁷Któż bowiem jest większy? Czy ten, kto siedzi za stołem, czy ten, kto służy? Czyż nie ten, kto siedzi za stołem? Otóż Ja jestem pośród was jak ten, kto służy.

²⁸Wyście wytrwali przy Mnie w moich przeciwnościach.

²⁹Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo, jak Mnie przekazał je mój Ojciec:

³⁰abyście w królestwie moim jedli i pili przy moim stole oraz żebyście zasiadali na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela [8].

³¹Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę;

³²ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony [10] utwierdzaj twoich braci».

³³On zaś rzekł: «Panie, z Tobą gotów jestem iść nawet do więzienia i na śmierć».

³⁴Lecz Jezus odrzekł: «Powiadam ci, Piotrze, nie zapieje dziś kogut, a ty trzy razy wyprzesz się tego, że Mnie znasz».

³⁵I rzekł do nich: «Czy brak wam było czego, kiedy was posyłałem bez trzosa, bez torby i bez sandałów?» Oni odpowiedzieli: «Niczego».

³⁶«Lecz teraz - mówił dalej - kto ma trzos, niech go weźmie; tak samo torbę; a kto nie ma, niech sprzeda swój płaszcz i kupi miecz! [11]

³⁷Albowiem powiadam wam: to, co jest napisane, musi się spełnić na Mnie: Zaliczony został do złoczyńców [12]. To bowiem, co się do Mnie odnosi, dochodzi kresu» [13].

³⁸Oni rzekli: «Panie, tu są dwa miecze». Odpowiedział im: «Wystarczy».

³⁹Potem wyszedł i udał się, według zwyczaju, na Górę Oliwną: towarzyszyli Mu także uczniowie.

⁴⁰Gdy przyszedł na miejsce, rzekł do nich: «Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie».

⁴¹A sam oddalił się od nich na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się

⁴²tymi słowami: «Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!»

⁴³Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i umacniał Go.

⁴⁴Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię.

⁴⁵Gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, zastał ich śpiących ze smutku.

⁴⁶Rzekł do nich: «Czemu śpicie? Wstańcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie».

⁴⁷Gdy On jeszcze mówił, oto zjawił się tłum. A jeden z Dwunastu, imieniem Judasz, szedł na ich czele i zbliżył się do Jezusa, aby Go pocałować.

⁴⁸Jezus mu rzekł: «Judaszu, pocałunkiem wydajesz Syna Człowieczego?»

⁴⁹Towarzysze Jezusa widząc, na co się zanosi, zapytali: «Panie, czy mamy uderzyć mieczem?»

⁵⁰I któryś z nich uderzył sługę najwyższego kapłana i odciął mu prawe ucho.

⁵¹Lecz Jezus odpowiedział: «Przestańcie, dosyć!» I dotknąwszy ucha, uzdrowił go.

⁵²Do arcykapłanów zaś, dowódcy straży świątynnej i starszych, którzy wyszli przeciw Niemu, Jezus rzekł: «Wyszliście z mieczami i kijami jak na zbójcę?

⁵³Gdy codziennie bywałem u was w świątyni, nie podnieśliście rąk na Mnie, lecz to jest wasza godzina i panowanie ciemności».

⁵⁴Schwycili Go więc, poprowadzili i zawiedli do domu najwyższego kapłana. A Piotr szedł z daleka.

⁵⁵Gdy rozniecili ogień na środku dziedzińca i zasiedli wkoło, Piotr usiadł także między nimi.

⁵⁶A jakaś służąca, zobaczywszy go siedzącego przy ogniu, przyjrzała mu się uważnie i rzekła: «I ten był razem z Nim».

⁵⁷Lecz on zaprzeczył temu, mówiąc: «Nie znam Go, kobieto».

⁵⁸Po chwili zobaczył go ktoś inny i rzekł: «I ty jesteś jednym z nich». Piotr odrzekł: «Człowieku, nie jestem».

⁵⁹Po upływie prawie godziny jeszcze ktoś inny począł zawzięcie twierdzić: «Na pewno i ten był razem z Nim; jest przecież Galilejczykiem».

⁶⁰Piotr zaś rzekł: «Człowieku, nie wiem, co mówisz». I w tej chwili, gdy on jeszcze mówił, kogut zapiał.

⁶¹A Pan obrócił się i spojrzał na Piotra. Wspomniał Piotr na słowo Pana, jak mu powiedział: «Dziś, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz».

⁶²Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.

⁶³Tymczasem ludzie, którzy pilnowali Jezusa, naigrawali się z Niego i bili Go.

⁶⁴Zasłaniali Mu oczy i pytali: «Prorokuj, kto Cię uderzył».

⁶⁵Wiele też innych obelg miotali przeciw Niemu.

⁶⁶Skoro dzień nastał, zebrała się starszyzna ludu, arcykapłani i uczeni w Piśmie i kazali przyprowadzić Go przed swoją Radę [18].

⁶⁷Rzekli: «Jeśli Ty jesteś Mesjasz, powiedz nam!» On im odrzekł: «Jeśli wam powiem, nie uwierzycie Mi,

⁶⁸i jeśli was zapytam, nie dacie Mi odpowiedzi.

⁶⁹Lecz odtąd Syn Człowieczy siedzieć będzie po prawej stronie Wszechmocy Bożej» [19].

⁷⁰Zawołali wszyscy: «Więc Ty jesteś Synem Bożym?» Odpowiedział im: «Tak. Jestem Nim».

⁷¹A oni zawołali: «Na co nam jeszcze potrzeba świadectwa? Sami przecież słyszeliśmy z ust Jego».