Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Ks. Powtórzonego Prawa 32 Bible Online

Ks. Powtórzonego Prawa 32 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Ks. Powtórzonego Prawa 32

¹«Uważajcie, niebiosa, na to, co powiem, słów moich ust słuchaj, ziemio.

²Nauka moja niech spływa jak deszcz, niech słowo me pada jak rosa, jak deszcz rzęsisty na zieleń, jak deszcz dobroczynny na trawę.

³Gdyż głosić chcę imię Pana: uznajcie wielkość Boga naszego;

⁴On Skała [2], dzieło Jego doskonałe, bo wszystkie drogi Jego są słuszne; On Bogiem wiernym, a nie zwodniczym, On sprawiedliwy i prawy.

⁵Zgrzeszyły przeciw Niemu "Nie-Jego-Dzieci", lecz ich zwyrodnienie, pokolenie zwichnięte, nieprawe.

⁶Więc tak odpłacać chcesz Panu, ludu głupi, niemądry? Czy nie On twym ojcem, twym stwórcą? Wszak On cię uczynił, umocnił.

⁷Na dawne dni sobie wspomnij. Rozważajcie lata poprzednich pokoleń. Zapytaj ojca, by ci oznajmił, i twoich starców, niech ci powiedzą.

⁸Kiedy Najwyższy rozgraniczał narody, rozdzielał synów człowieczych, wtedy ludom granice wytyczał według liczby synów Izraela [3];

⁹bo Jego lud jest własnością Pana, dziedzictwem Jego wydzielonym jest Jakub.

¹⁰Na pustej ziemi go znalazł, na pustkowiu, wśród dzikiego wycia [4], opiekował się nim i pouczał, strzegł jak źrenicy oka.

¹¹Jak orzeł, co gniazdo swoje ożywia, nad pisklętami swoimi krąży, rozwija swe skrzydła i bierze je, na sobie samym je nosi [5] -

¹²tak Pan sam go prowadził, nie było z nim boga obcego.

¹³Na wyżyny świata go wyprowadził i żywił [6] bogactwami pola. Pozwolił mu miód wysysać ze skały i oliwę z najtwardszej opoki.

¹⁴Śmietanę od krów, a mleko od owiec [jeść] wraz z łojem baranków, baranów, synów Baszanu, i kozłów razem z najczystszą pszenicą. Krew piłeś winogron - mocne wino.

¹⁵Utył Jeszurun [7] i wierzga - grubyś, tłusty, otyły. Boga, Stwórcę swego porzucił, zelżył Skałę, swoje ocalenie.

¹⁶Bogami obcymi do zazdrości Go pobudzają i gniewają obrzydliwościami.

¹⁷Złym duchom składają ofiary, nie Bogu, bogom, których oni nie znają, nowym, świeżo przybyłym - nie służyli im wasi przodkowie.

¹⁸Gardzisz Skałą, co ciebie zrodziła, zapomniałeś o Bogu, który cię zrodził.

¹⁹Zobaczył to Pan i wzgardził, oburzony na własnych synów i córki.

²⁰i rzekł: "Odwrócę od nich oblicze, zobaczę ich koniec, gdyż są narodem niestałym, dziećmi, w których nie ma wierności.

²¹Mnie do zazdrości pobudzili nie-bogiem, rozjątrzyli Mnie swymi czczymi bożkami; i Ja ich do zazdrości pobudzę nie-ludem, rozjątrzę ich głupim narodem [8].

²²Zapłonął żar mego gniewu [9], co sięga do głębin Szeolu, pożera ziemię z plonami, podwaliny gór zapala.

²³Zgromadzę na nich nieszczęścia, wypuszczę na nich swe strzały,

²⁴zmorzy ich głód, gorączka ich strawi i złośliwa zaraza. Wbiję w nich kły dzikich zwierząt z jadem tych, co pełzają w prochu.

²⁵Na dworze miecz będzie ich pozbawiał dzieci, a przerażenie po domach, tak młodzieńców jak panny, niemowlę ssące i starca.

²⁶I rzekłem: Ja ich wygładzę, wygubię ich pamięć u ludzi.

²⁷Alem się bał drwiny wroga [10], że przeciwnicy ich będą się łudzić, mówiąc: Nasza ręka przemożna, a nie Pan uczynił to wszystko.

²⁸Gdyż jest to plemię [11] niemądre i nie mające rozwagi.

²⁹Jako roztropni zdołaliby pojąć, zważaliby na swój koniec:

³⁰Jak może jeden odpędzać tysiące, a dwóch odpierać dziesięć tysięcy? Dlatego, że ich sprzedała ich Skała, że Pan na łup ich wydał.

³¹Bo skała [12] ich nie jest jak nasza Skała, świadkami tego nasi wrogowie.

³²Bo winny ich szczep ze szczepu Sodomy lub z pól uprawnych Gomory; ich grona to grona trujące, co gorzkie mają jagody;

³³ich wino jest jadem smoków, gwałtowną trucizną żmijową.

³⁴Czy nie jest to u Mnie schowane, opatrzone pieczęcią w mych skarbach?

³⁵Moja [13] jest odpłata i kara, w dniu, gdy się noga ich potknie. Nadchodzi bowiem dzień klęski, los ich gotowy, już blisko".

³⁶Bo Pan swój naród obroni, litość okaże swym sługom; gdy ujrzy, że ręka omdlała, że niewolników już nie ma ni wolnych.

³⁷I powie: "A gdzież ich bogowie, opoka, do której się uciekali?

³⁸Ci, co zjadali tłuste ich żertwy i wino pili z ich płynnych ofiar? Niech wstaną i niech wam pomogą, niech staną się waszą obroną.

³⁹Patrzcie teraz, że Ja jestem, Ja jeden, i nie ma ze Mną żadnego boga. Ja zabijam i Ja sam ożywiam, Ja ranię i Ja sam uzdrawiam, że nikt z mojej ręki nie uwalnia [14].

⁴⁰Podnoszę rękę ku niebu [15] i mówię: Tak, Ja żyję na wieki.

⁴¹Gdy miecz błyszczący wyostrzę i wyrok wykona ma ręka, na swoich wrogach się pomszczę, odpłacę tym, którzy Mnie nienawidzą.

⁴²Upoję krwią moje strzały, mój miecz napasie się mięsem, krwią poległych i uprowadzonych, głowami dowódców nieprzyjacielskich".

⁴³ [16] Chwalcie, narody, lud Jego: bo On odpłaci za krew swoich sług, odda zapłatę swym wrogom, oczyści kraj swego ludu».

⁴⁴Poszedł więc Mojżesz z Jozuem, synem Nuna, i wypowiedział wszystkie słowa tej pieśni do uszu ludu.

⁴⁵Gdy Mojżesz skończył wygłaszać wszystkie te słowa do całego Izraela,

⁴⁶rzekł do nich: «Weźcie sobie do serca te wszystkie słowa, które ja wam dzisiaj ogłaszam, nakażcie waszym dzieciom pilnie strzec wszystkich słów tego Prawa.

⁴⁷Nie jest ono bowiem dla was rzeczą błahą, bo jest waszym życiem i dzięki niemu długo żyć będziecie na ziemi, do której idziecie przez Jordan, aby ją posiąść».

⁴⁸Potem rzekł Pan do Mojżesza tego samego dnia:

⁴⁹«Wstąp na tę górę Abarim [17]: górę Nebo, w ziemi Moabu naprzeciw Jerycha, i spójrz na ziemię Kanaan, którą daję w posiadanie Izraelitom.

⁵⁰Umrzesz tam na górze, na którą wejdziesz, i połączysz się ze swymi przodkami, jak zmarł Aaron, brat twój, na górze Hor i połączył się ze swymi przodkami.

⁵¹Ponieważ nie byliście mi wierni między Izraelitami przy wodach Meriba pod Kadesz, na pustyni Sin, nie objawiliście mej świętości wśród Izraelitów,

⁵²dlatego tylko z daleka ujrzysz tę ziemię, lecz ty tam nie wejdziesz do tej krainy, którą Ja daję Izraelitom».