Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Dzieje Apostolskie 10 Bible Online

Dzieje Apostolskie 10 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Dzieje Apostolskie 10

¹W Cezarei mieszkał człowiek imieniem Korneliusz, setnik z kohorty zwanej Italską,

²pobożny i "bojący się Boga" [1] wraz z całym swym domem. Dawał on wielkie jałmużny ludowi i zawsze modlił się do Boga.

³Około dziewiątej godziny [2] dnia ujrzał wyraźnie w widzeniu anioła Pańskiego, który wszedł do niego i powiedział: «Korneliuszu!»

⁴On zaś wpatrując się w niego z lękiem zapytał: «Co, panie?» Odpowiedział mu: «Modlitwy twoje i jałmużny stały się ofiarą, która przypomniała ciebie Bogu.

⁵A teraz poślij ludzi do Jafy i sprowadź niejakiego Szymona, zwanego Piotrem!

⁶Jest on gościem pewnego Szymona, garbarza, który ma dom nad morzem».

⁷Kiedy znikł anioł, który z nim mówił, [Korneliusz] zawołał dwóch domowników i pobożnego żołnierza spośród swoich podwładnych.

⁸Opowiedział im wszystko i posłał ich do Jafy.

⁹Następnego dnia, gdy oni byli w drodze i zbliżali się do miasta, wszedł Piotr na dach, aby się pomodlić. Była mniej więcej szósta godzina [3].

¹⁰Odczuwał głód i chciał coś zjeść. Kiedy przygotowywano mu posiłek, wpadł w zachwycenie.

¹¹ [4] Widzi niebo otwarte i jakiś spuszczający się przedmiot, podobny do wielkiego płótna czterema końcami opadającego ku ziemi.

¹²Były w nim wszelkie zwierzęta czworonożne, płazy naziemne i ptaki powietrzne.

¹³«Zabijaj, Piotrze i jedz!» - odezwał się do niego głos.

¹⁴«O nie, Panie! Bo nigdy nie jadłem nic skażonego i nieczystego» - odpowiedział Piotr.

¹⁵A głos znowu po raz drugi do niego: «Nie nazywaj nieczystym tego, co Bóg oczyścił».

¹⁶Powtórzyło się to trzy razy i natychmiast wzięto ten przedmiot do nieba.

¹⁷Kiedy Piotr zastanawiał się, co może oznaczać widzenie, które miał, przed bramą stanęli wysłańcy Korneliusza, dopytawszy się o dom Szymona.

¹⁸«Czy przebywa tu w gościnie Szymon, zwany Piotrem?» - pytali głośno.

¹⁹Kiedy Piotr rozmyślał jeszcze nad widzeniem, powiedział do niego Duch: «Poszukuje cię trzech ludzi.

²⁰Zejdź więc i idź z nimi bez wahania, bo Ja ich posłałem».

²¹Piotr zszedł do owych ludzi i powiedział: «Ja jestem tym, którego szukacie. Z jaką sprawą przybyliście?»

²²A oni odpowiedzieli: «Setnik Korneliusz, człowiek sprawiedliwy i bogobojny, o czym zaświadczyć może cała ludność żydowska otrzymał polecenie od anioła świętego, aby cię wezwał do swego domu i wysłuchał tego, co mu powiesz».

²³[Piotr] więc zaprosił ich do wnętrza i ugościł. A następnego dnia wyruszył razem z nimi w towarzystwie niektórych braci z Jafy.

²⁴Nazajutrz wszedł do Cezarei. Korneliusz oczekiwał ich, zwoławszy swych krewnych i najbliższych przyjaciół.

²⁵A kiedy Piotr wchodził, Korneliusz wyszedł mu na spotkanie, padł mu do nóg i oddał mu pokłon.

²⁶Piotr podniósł go ze słowami: «Wstań, ja też jestem człowiekiem».

²⁷Rozmawiając z nim, wszedł i zastał licznie zgromadzonych.

²⁸Przemówił więc do nich: «Wiecie, że zabronione jest Żydowi przestawać z cudzoziemcem lub przychodzić do niego. Lecz Bóg mi pokazał, że nie wolno żadnego człowieka uważać za skażonego lub nieczystego.

²⁹Dlatego też wezwany przybyłem bez sprzeciwu. Zapytuję więc: po co mnie sprowadziliście?»

³⁰Korneliusz odpowiedział: «Cztery dni temu, gdy modliłem się o godzinie dziewiątej w swoim domu, stanął przede mną mąż w lśniącej szacie

³¹i rzekł: "Korneliuszu, twoja modlitwa została wysłuchana i Bóg wspomniał na twoje jałmużny.

³²Poślij więc do Jafy i wezwij Szymona, zwanego Piotrem. Jest on gościem w domu Szymona garbarza, nad morzem".

³³Posłałem więc natychmiast do ciebie, a ty dobrze zrobiłeś, żeś przyszedł. Teraz my wszyscy stoimy przed Bogiem, aby wysłuchać wszystkiego, co Pan tobie polecił».

³⁴Wtedy Piotr przemówił w dłuższym wywodzie [5]: «Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby.

³⁵Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie.

³⁶Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich.

³⁷Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan.

³⁸Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła.

³⁹A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie [6].

⁴⁰Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się

⁴¹nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu.

⁴²On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych.

⁴³Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów».

⁴⁴ [7] Kiedy Piotr jeszcze mówił o tym, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki.

⁴⁵I zdumieli się wierni pochodzenia żydowskiego, którzy przybyli z Piotrem, że dar Ducha Świętego wylany został także na pogan.

⁴⁶Słyszeli bowiem, że mówią językami i wielbią Boga.

⁴⁷Wtedy odezwał się Piotr: «Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my?»

⁴⁸I rozkazał ochrzcić ich w imię Jezusa Chrystusa. Potem uprosili go, aby zabawił ‹u nich> jeszcze kilka dni.