Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Dzieje Apostolskie 19 Bible Online

Dzieje Apostolskie 19 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Dzieje Apostolskie 19

¹Kiedy Apollos znajdował się w Koryncie, Paweł przeszedł okolice wyżej położone, przybył do Efezu i znalazł jakichś uczniów [1].

²Zapytał ich: «Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy przyjęliście wiarę?» A oni do niego: «Nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Duch Święty».

³«Jaki więc chrzest przyjęliście?» - zapytał. A oni odpowiedzieli: «Chrzest Janowy».

⁴«Jan udzielał chrztu nawrócenia, przemawiając do ludu, aby uwierzyli w Tego, który za nim idzie, to jest Jezusa» - powiedział Paweł.

⁵Gdy to usłyszeli, przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa.

⁶A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich. Mówili też językami i prorokowali.

⁷Wszystkich ich było około [2] dwunastu mężczyzn.

⁸Następnie wszedł do synagogi i odważnie przemawiał przez trzy miesiące rozprawiając i przekonując o królestwie Bożym.

⁹Gdy jednak niektórzy upierali się w niewierze, bluźniąc wobec ludu przeciw drodze, odłączył się od nich i oddzielił uczniów, i rozprawiał codziennie w szkole Tyrannosa [3].

¹⁰Trwało to dwa lata, tak że wszyscy mieszkańcy Azji [4], Żydzi i Grecy, usłyszeli słowo Pańskie.

¹¹Bóg czynił też niezwykłe cuda przez ręce Pawła,

¹²tak że nawet chusty i przepaski z jego ciała kładziono na chorych, a choroby ustępowały z nich i wychodziły złe duchy.

¹³Ale i niektórzy wędrowni egzorcyści żydowscy [5] próbowali wzywać imienia Pana Jezusa nad opętanymi przez złego ducha. «Zaklinam was przez Pana Jezusa, którego głosi Paweł» - mówili.

¹⁴Czyniło to siedmiu synów niejakiego Skewasa, arcykapłana żydowskiego [6].

¹⁵Zły duch odpowiedział im: «Znam Jezusa i wiem o Pawle, a wy coście za jedni?»

¹⁶I rzucił się na nich człowiek, w którym był zły duch, powalił wszystkich i pobił tak, że nadzy i poranieni uciekli z owego domu.

¹⁷Dowiedzieli się o tym wszyscy Żydzi i Grecy, mieszkający w Efezie, i strach padł na wszystkich, i wysławiano imię Pana Jezusa.

¹⁸Przychodziło też wielu wierzących, wyznając i ujawniając swoje uczynki.

¹⁹I wielu też z tych, co uprawiali magię, poznosiło księgi i paliło je wobec wszystkich. Wartość ich obliczono na pięćdziesiąt tysięcy denarów w srebrze [7].

²⁰Tak potężnie rosło i umacniało się słowo Pańskie.

²¹Po tych wydarzeniach postanowił Paweł udać się do Jerozolimy przez Macedonię i Achaję. - «Potem, gdy się tam dostanę, muszę i Rzym zobaczyć» - mówił.

²²Wysłał więc do Macedonii dwóch swoich pomocników, Tymoteusza i Erasta, a sam pozostał przez jakiś czas w Azji.

²³W tym właśnie czasie powstał niemały rozruch z powodu drogi ‹Pana>.

²⁴Pewien złotnik, imieniem Demetriusz, dawał niemały zarobek rzemieślnikom przy wyrobie srebrnych świątyniek Artemidy [8].

²⁵Zebrał ich razem z innymi pracownikami tego rzemiosła i powiedział: «Mężowie, wiecie, że nasz dobrobyt płynie z tego rzemiosła.

²⁶Widzicie też i słyszycie, że nie tylko w Efezie, ale prawie w całej Azji ten Paweł przekonał i uwiódł wielką liczbę ludzi gadaniem, że ci, którzy są ręką uczynieni, nie są bogami.

²⁷Grozi niebezpieczeństwo, że nie tylko rzemiosło nasze upadnie, ale i świątynia wielkiej bogini Artemidy będzie za nic miana, a ona sama, której cześć oddaje cała Azja i świat cały, zostanie odarta z majestatu».

²⁸Gdy to usłyszeli, ogarnął ich gniew i zaczęli krzyczeć: «Wielka Artemida Efeska!»

²⁹Zamieszanie objęło całe miasto. Porwawszy Gajusa i Arystarcha, Macedończyków, towarzyszy Pawła, ruszono gromadnie do teatru [9].

³⁰Gdy zaś Paweł chciał wmieszać się w tłum, uczniowie mu nie pozwolili.

³¹Również niektórzy z azjarchów [10], którzy mu byli życzliwi, posłali do niego z prośbą, by nie udawał się do teatru.

³²Każdy krzyczał co innego, bo zebranie było burzliwe, wielu nie wiedziało nawet, po co się zebrali.

³³Z tłumu wypchnięto Aleksandra, bo go wysuwali Żydzi. Aleksander, dawszy znak ręką, chciał się usprawiedliwić przed tłumem [11].

³⁴Gdy jednak poznali, że jest Żydem, ze wszystkich [ust] podniósł się jeden krzyk i prawie przez dwie godziny krzyczeli: «Wielka Artemida Efeska!»

³⁵Wreszcie sekretarz [12] uspokoił tłum i powiedział: «Efezjanie, czyż istnieje człowiek, który by nie wiedział, że miasto Efez oddaje cześć wielkiej Artemidzie i posągowi, który spadł z nieba?

³⁶Temu nie można zaprzeczyć. Dlatego winniście zachować spokój i nic nie czynić pochopnie.

³⁷Przywiedliście bowiem tych ludzi, którzy nie są ani świętokradcami, ani też nie bluźnią naszej bogini.

³⁸A jeżeli Demetriusz i jego rzemieślnicy mają sprawy przeciw komuś, to na rynku odbywają się sądy, są też prokonsulowie [13], niechże jedni drugich oskarżają.

³⁹A jeżeli czegoś więcej żądacie, rozstrzygnie się na prawnie zwołanym zebraniu.

⁴⁰Grozi nam bowiem oskarżenie o dzisiejsze rozruchy, gdyż nie ma żadnego powodu, którym moglibyśmy wytłumaczyć to zbiegowisko». Po tych słowach rozwiązał zebranie.