Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Dzieje Apostolskie 20 Bible Online

Dzieje Apostolskie 20 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Dzieje Apostolskie 20

¹Gdy rozruch ustał, Paweł przywołał uczniów, dodał im ducha, pożegnał się i wyruszył w podróż do Macedonii.

²Przeszedłszy przez owe strony, udzielił im wielu napomnień. Potem przybył do Grecji.

³Kiedy po trzymiesięcznym pobycie zamierzał odpłynąć do Syrii, Żydzi uknuli przeciwko niemu spisek. Postanowił więc wracać przez Macedonię.

⁴Aż do Azji towarzyszył mu Sopater, syn Pyrrusa z Berei, z Tesaloniczan Arystarch i Sekundus, Gajus z Derbe i Tymoteusz, z Azji Tychik i Trofim.

⁵Ci poszli naprzód i czekali na nas [1] w Troadzie.

⁶A my odpłynęliśmy z Filippi po Święcie Przaśników i po pięciu dniach przybyliśmy od nich do Troady, gdzie spędziliśmy siedem dni.

⁷W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba [2], Paweł, który nazajutrz zamierzał odjechać, przemawiał do nich i przedłużył mowę aż do północy.

⁸Wiele lamp paliło się w górnej sali, gdzie byliśmy zebrani.

⁹Pewien młodzieniec, imieniem Eutych, siedział na oknie pogrążony w głębokim śnie. Kiedy Paweł przedłużał przemówienie, zmorzony snem spadł z trzeciego piętra na dół. Podniesiono go martwego.

¹⁰Paweł zeszedł, przypadł do niego i wziął go w ramiona: «Nie trwóżcie się - powiedział - bo on żyje».

¹¹I wszedł na górę, łamał chleb i spożywał, a mówił jeszcze długo, bo aż do świtania.

¹²Potem wyruszył w drogę. A chłopca przyprowadzono żywego ku niemałej radości [zebranych].

¹³A my, wsiadłszy wcześniej na okręt, popłynęliśmy do Assos, skąd mieliśmy zabrać Pawła, bo tak zarządził, chcąc iść pieszo.

¹⁴Kiedy spotkał się z nami w Assos, zabraliśmy go. Przybyliśmy do Mityleny.

¹⁵Odpłynąwszy stamtąd, znaleźliśmy się nazajutrz naprzeciw Chios [3], a następnego dnia przybyliśmy do Samos [4]; dzień później dotarliśmy do Miletu [5],

¹⁶gdyż Paweł postanowił ominąć Efez, aby nie tracić czasu w Azji. Śpieszył się bowiem, aby, jeśli to możliwe, być na dzień Pięćdziesiątnicy w Jerozolimie.

¹⁷Z Miletu posłał do Efezu i wezwał starszych [6] Kościoła.

¹⁸A gdy do niego przybyli, przemówił do nich: «Wiecie, jakim byłem wśród was od pierwszej chwili, w której stanąłem w Azji.

¹⁹Jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie spotkały z powodu zasadzek żydowskich.

²⁰Jak nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co pożyteczne, tak że przemawiałem i nauczałem was publicznie i po domach,

²¹nawołując zarówno Żydów, jak i Greków do nawrócenia się do Boga i do wiary w Pana naszego Jezusa.

²²A teraz, przynaglany Duchem, udaję się do Jerozolimy; nie wiem, co mnie tam spotka

²³oprócz tego, że czekają mnie więzy i utrapienia, o czym zapewnia mnie Duch Święty w każdym mieście.

²⁴Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: [bylebym] dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej.

²⁵Wiem teraz, że wy wszyscy, wśród których po drodze głosiłem królestwo, już mnie nie ujrzycie [7].

²⁶Dlatego oświadczam wam dzisiaj: Nie jestem winien niczyjej krwi [8],

²⁷bo nie uchylałem się tchórzliwie od głoszenia wam całej woli Bożej.

²⁸Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami [9], abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią.

²⁹Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada [10].

³⁰Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów.

³¹Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was.

³²A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski [11] władnemu zbudować i dać dziedzictwo ze wszystkimi świętymi [12].

³³Nie pożądałem srebra ani złota, ani szaty niczyjej.

³⁴Sami wiecie, że te ręce zarabiały na potrzeby moje i moich towarzyszy.

³⁵We wszystkim pokazałem wam, że tak pracując trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który powiedział: "Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu"» [13].

³⁶Po tych słowach upadł na kolana i modlił się razem ze wszystkimi.

³⁷Wtedy wszyscy wybuchnęli wielkim płaczem. Rzucali się Pawłowi na szyję i całowali go,

³⁸smucąc się najbardziej z tego, co powiedział: że już go nigdy nie zobaczą. Potem odprowadzili go na okręt.