Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Dzieje Apostolskie 27 Bible Online

Dzieje Apostolskie 27 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Dzieje Apostolskie 27

¹Kiedy nasz [1] odjazd do Italii został postanowiony, oddano Pawła razem z innymi więźniami setnikowi cesarskiej kohorty, imieniem Juliusz.

²Wsiedliśmy na okręt adramyteński [2], płynący do portów Azji, i odpłynęliśmy. Był też z nami Arystarch, Macedończyk z Tesaloniki.

³Następnego dnia przypłynęliśmy do Sydonu, a Juliusz, który odnosił się życzliwie do Pawła, pozwolił mu pójść do przyjaciół i zaopatrzyć się [na drogę].

⁴Stamtąd popłynęliśmy wzdłuż Cypru, dlatego że wiatry były przeciwne.

⁵Przepłynęliśmy morze koło Cylicji i Pamfilii i przybyliśmy do Myry w Licji.

⁶Tam setnik znalazł okręt aleksandryjski, płynący do Italii, i umieścił nas na nim.

⁷Dość długo płynęliśmy wolno i znaleźliśmy się zaledwie na wysokości Knidos [3]. Ponieważ wiatr nie pozwalał nam przybić do brzegu, popłynęliśmy wzdłuż Krety w kierunku Salmone [4].

⁸I płynąc z trudem wzdłuż jej brzegów, przybiliśmy do pewnego miejsca, zwanego Dobre Porty, blisko którego było miasto Lasaia [5].

⁹Upłynęło już wiele czasu i żegluga stała się niebezpieczna, dlatego że minął już post [6]. Paweł przestrzegał:

¹⁰«Ludzie - mówił do nich - widzę, że żegluga zagraża niebezpieczeństwem i wielką szkodą nie tylko ładunkowi i okrętowi, ale i naszemu życiu».

¹¹Ale setnik ufał bardziej sternikowi i właścicielowi okrętu [7] aniżeli słowom Pawła.

¹²Ponieważ port nie nadawał się do przezimowania, większość postanowiła odpłynąć stamtąd, spodziewając się dostać jakoś na przezimowanie do portu Feniks na Krecie, wystawionego na wiatry południowo - zachodnie i północno - zachodnie.

¹³Kiedy powiał wiatr z południa, podnieśli kotwicę, przekonani, że zdołają wykonać zamiar, i popłynęli wzdłuż brzegów Krety.

¹⁴Niedługo jednak potem spadł od jej strony gwałtowny wiatr, zwany euraquilo [8].

¹⁵Gdy okręt został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, zdaliśmy się na jego łaskę i poniosły nas fale.

¹⁶Podpłynąwszy pod pewną wyspę, zwaną Kauda [9], z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową,

¹⁷a po wciągnięciu jej zabezpieczono okręt, opasując go linami. Z obawy, aby nie wpaść na Syrtę [10], zrzucili ruchomą kotwicę [11] i tak się zdali na fale.

¹⁸Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, [żeglarze] zaczęli nazajutrz pozbywać się ładunku,

¹⁹a trzeciego dnia wyrzucili własnoręcznie sprzęt okrętowy.

²⁰Kiedy przez wiele dni ani słońce się nie pokazało, ani gwiazdy, a niesłabnąca nawałnica szalała, znikła już wszelka nadzieja naszego ocalenia.

²¹A gdy już ludzie nawet jeść nie chcieli, powiedział do nich Paweł: «Trzeba było posłuchać mnie i nie odpływać od Krety, i oszczędzić sobie tej niedoli i szkody.

²²A teraz radzę wam być dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko okręt.

²³Tej nocy ukazał mi się anioł Boga, do którego należę i któremu służę, i powiedział:

²⁴"Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed Cezarem i Bóg podarował ci wszystkich, którzy płyną razem z tobą".

²⁵Bądźcie więc dobrej myśli, bo ufam Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano.

²⁶Musimy przecież dopłynąć do jakiejś wyspy».

²⁷Kiedy zapadła czternasta noc, a nas rzucało po Adriatyku, zdawało się około północy żeglarzom, że zbliżają się do jakiegoś lądu.

²⁸Spuścili sondę i stwierdzili dwadzieścia sążni [12]. Nieco dalej spuścili ją znowu i stwierdzili piętnaście sążni.

²⁹Lękając się, abyśmy nie wpadli na skały, zrzucili z rufy cztery kotwice i wyczekiwali świtu.

³⁰Kiedy żeglarze, usiłując zbiec z okrętu, spuścili łódź na morze pod pozorem zarzucenia kotwicy z dziobu okrętu,

³¹rzekł Paweł do setnika i żołnierzy: «Jeśli ci nie zostaną na okręcie, wy nie potraficie się uratować».

³²Wtedy żołnierze przecięli liny od łodzi i pozwolili jej spaść do morza.

³³Kiedy zaczynało świtać, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku: «Dzisiaj już czternasty dzień trwacie w oczekiwaniu, o głodzie i bez żadnego posiłku.

³⁴Dlatego proszę was, abyście się posilili; bo to przyczyni się do waszego ocalenia; nikomu bowiem z was włos z głowy nie spadnie».

³⁵Po tych słowach wziął chleb, złożył Bogu dziękczynienie na oczach wszystkich i ułamawszy zaczął jeść.

³⁶Wtedy wszyscy nabrali otuchy i posilili się.

³⁷A było nas wszystkich na okręcie dwustu siedemdziesięciu sześciu.

³⁸Kiedy się najedli, ulżyli okrętowi, wyrzucając zboże do morza.

³⁹Gdy dzień nastał, nie rozpoznali lądu, widzieli jednak jakąś zatokę o płaskim wybrzeżu, do którego chcieli - jeśliby się dało - doprowadzić okręt.

⁴⁰Poodcinali kotwice i zostawili je w morzu. Równocześnie rozluźnili wiązania sterowe, nastawili pod wiatr przedni żagiel i zmierzali ku brzegowi.

⁴¹Wpadli jednak na mieliznę i osadzili na niej okręt. Dziób okrętu zarył się i pozostał nieruchomy, a rufa zaczęła się rozpadać pod naporem fal.

⁴²Żołnierze postanowili pozabijać więźniów, aby który nie uciekł po dopłynięciu do brzegu [13].

⁴³Lecz setnik, chcąc ocalić Pawła, przeszkodził ich zamiarowi. Rozkazał, aby ci, co umieją pływać, skoczyli pierwsi do wody i wyszli na brzeg,

⁴⁴pozostali zaś [dopłynęli] jedni na deskach, a drudzy na resztkach okrętu. W ten sposób wszyscy cało znaleźli się na lądzie.