Read Biblia Tysiąclecia IV, 2003 Dzieje Apostolskie 5 Bible Online

Dzieje Apostolskie 5 - Biblia Tysiąclecia IV, 2003 bible

Dzieje Apostolskie 5

¹Ale pewien człowiek, imieniem Ananiasz, z żoną swoją Safirą, sprzedał posiadłość

²i za wiedzą żony odłożył sobie część zapłaty, a pewną część przyniósł i złożył u stóp Apostołów.

³«Ananiaszu - powiedział Piotr - dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu i odłożyłeś sobie część zapłaty za ziemię?

⁴Czy przed sprzedażą nie była twoją własnością, a po sprzedaniu czyż nie mogłeś rozporządzić tym, coś za nią otrzymał? Jakże mogłeś dopuścić myśl o takim uczynku? Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu».

⁵Słysząc te słowa Ananiasz padł martwy. A wszystkich, którzy tego słuchali, ogarnął wielki strach.

⁶Młodsi mężczyźni wstali, owinęli go, wynieśli i pogrzebali.

⁷Około trzech godzin później weszła także jego żona, nie wiedząc, co się stało.

⁸«Powiedz mi - zapytał ją Piotr - czy za tyle sprzedaliście ziemię?» «Tak, za tyle» - odpowiedziała.

⁹A Piotr do niej: «Dlaczego umówiliście się, aby wystawiać na próbę Ducha Pańskiego? Oto stoją w progu ci, którzy pochowali twego męża. Wyniosą też ciebie».

¹⁰A ona upadła natychmiast u jego stóp i skonała. Gdy młodzieńcy weszli, znaleźli ją martwą. Wynieśli ją więc i pochowali obok męża.

¹¹Strach wielki ogarnął cały Kościół i wszystkich, którzy o tym słyszeli.

¹²Wiele znaków i cudów działo się przez ręce Apostołów wśród ludu. Trzymali się wszyscy razem w krużganku Salomona.

¹³A z obcych nikt nie miał odwagi dołączyć się do nich, lud zaś ich wychwalał.

¹⁴Coraz bardziej też rosła liczba mężczyzn i kobiet, przyjmujących wiarę w Pana [1].

¹⁵Wynoszono też chorych na ulicę i kładziono na łożach i noszach, aby choć cień przechodzącego Piotra padł na któregoś z nich.

¹⁶Także z miast sąsiednich zbiegało się mnóstwo ludu do Jerozolimy, znosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste, a wszyscy doznawali uzdrowienia.

¹⁷Wówczas arcykapłan i wszyscy jego zwolennicy, należący do stronnictwa saduceuszów, pełni zazdrości [2]

¹⁸zatrzymali Apostołów i wtrącili ich do publicznego więzienia.

¹⁹Ale w nocy anioł Pański otworzył bramy więzienia i wyprowadziwszy ich powiedział:

²⁰«Idźcie i głoście w świątyni ludowi wszystkie słowa tego życia!».

²¹Usłyszawszy to weszli o świcie do świątyni i nauczali. Tymczasem arcykapłan i jego stronnicy zwołali Sanhedryn i całą starszyznę synów Izraela. Posłali do więzienia, aby ich przyprowadzono.

²²Lecz kiedy słudzy przyszli, nie znaleźli ich w więzieniu. Powrócili więc i oznajmili:

²³«Znaleźliśmy więzienie bardzo starannie zamknięte i strażników stojących przed drzwiami. Po otwarciu jednak nie znaleźliśmy wewnątrz nikogo».

²⁴Kiedy dowódca straży świątynnej i arcykapłani usłyszeli te słowa, nie mogli pojąć, co się z nimi stało.

²⁵Wtem nadszedł ktoś i oznajmił im: «Ci ludzie, których wtrąciliście do więzienia, znajdują się w świątyni i nauczają lud».

²⁶Wtedy dowódca straży poszedł ze sługami i przyprowadził ich, ale bez użycia siły, bo obawiali się ludu, by ich samych nie ukamienował.

²⁷Przyprowadziwszy ich stawili przed Sanhedrynem, a arcykapłan zapytał:

²⁸«Zakazaliśmy wam surowo, abyście nie nauczali w to imię, a oto napełniliście Jerozolimę waszą nauką i chcecie ściągnąć na nas krew tego Człowieka?» [3]

²⁹«Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi - odpowiedział Piotr i Apostołowie.

³⁰Bóg naszych ojców wskrzesił Jezusa, którego straciliście, zawiesiwszy na drzewie [4].

³¹Bóg wywyższył Go na prawicę swoją jako Władcę i Zbawiciela, aby dać Izraelowi nawrócenie i odpuszczenie grzechów.

³²Dajemy temu świadectwo my właśnie oraz Duch Święty, którego Bóg udzielił tym, którzy Mu są posłuszni».

³³Gdy to usłyszeli, wpadli w gniew i chcieli ich zabić.

³⁴Lecz pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel [5], uczony w Prawie i poważany przez cały lud, kazał na chwilę usunąć Apostołów i zabrał głos w Radzie:

³⁵«Mężowie izraelscy - przemówił do nich - zastanówcie się dobrze, co macie uczynić z tymi ludźmi.

³⁶Bo niedawno temu wystąpił Teodas, podając się za kogoś niezwykłego [6]. Przyłączyło się do niego około czterystu ludzi, został on zabity, a wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni i ślad po nich zaginął.

³⁷Potem podczas spisu ludności wystąpił Judasz Galilejczyk [7] i pociągnął lud za sobą. Zginął sam i wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni.

³⁸Więc i teraz wam mówię: Odstąpcie od tych ludzi i puśćcie ich! Jeżeli bowiem od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się,

³⁹a jeżeli rzeczywiście od Boga pochodzi, nie potraficie ich zniszczyć i może się czasem okazać, że walczycie z Bogiem». Usłuchali go.

⁴⁰A przywoławszy Apostołów kazali ich ubiczować [8] i zabronili im przemawiać w imię Jezusa, a potem zwolnili.

⁴¹A oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia [Jezusa].

⁴²Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie.