Read Biblia Warszawska, 1975 Księga Joba 14 Bible Online

Księga Joba 14 - Biblia Warszawska, 1975 bible

Księga Joba 14

¹Człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju.

²Wyrasta jak kwiat i więdnie; ucieka jak cień i nie ostaje się.

³Aleć jeszcze nad takim masz otwarte oczy i pozywasz mnie przed siebie na sąd.

⁴Jak może czysty pochodzić od nieczystego? Nie ma ani jednego.

⁵Gdy jednak jego dni są ustalone, a liczba jego miesięcy postanowiona u ciebie, gdy Ty wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć,

⁶Odwróć od niego swój wzrok, niech odpocznie, niech jak najemnik nacieszy się swoim dniem.

⁷Drzewo może mieć nadzieję; choć jest ścięte, znowu się odradza, a jego pędy rosną dalej,

⁸Chociaż jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień obumiera w prochu,

⁹To jednak, gdy poczuje wilgoć, puszcza pędy i gałęzie jak świeża sadzonka.

¹⁰Lecz gdy człowiek skona, leży bezwładny; a gdy człowiek wyzionie ducha, gdzie jest potem?

¹¹Jak ubywa wód z morza, jak strumień opada i wysycha,

¹²Tak człowiek, gdy się położy, nie wstanie; dopóki niebo nie przeminie, nie ocuci się i nie obudzi się ze swojego snu.

¹³Obyś mnie ukrył w krainie umarłych, schował mnie, aż uśmierzy się twój gniew, wyznaczył mi kres, a potem wspomniał na mnie!

¹⁴Gdy człowiek umiera, czy znowu ożyje? Przez wszystkie dni mojej służby będę oczekiwał, aż nadejdzie zmiana.

¹⁵Wtedy będziesz wołał, a ja ci odpowiem, będziesz tęsknił za tworem swoich rąk.

¹⁶Lecz teraz liczysz moje kroki, pilnujesz mojego grzechu.

¹⁷Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, a moja wina powleczona barwą.

¹⁸Zaprawdę, jak obsuwająca się góra pęka, a skała przesuwa się ze swego miejsca,

¹⁹Jak woda drąży kamienie, a ulewa spłukuje glebę, tak Ty wniwecz obracasz nadzieję człowieka.

²⁰Bierzesz na zawsze nad nim górę - i odchodzi; zmieniasz jego oblicze - i odprawiasz go.

²¹Jego dzieci zdobywają szacunek - lecz on o tym nie wie gdy żyją w poniżeniu, on na to nie zważa.

²²Dopóki ma ciało, odczuwa ból, dopóki jest w nim tchnienie, smuci się.