Read Biblia Warszawska, 1975 Księga Joba 20 Bible Online

Księga Joba 20 - Biblia Warszawska, 1975 bible

Księga Joba 20

¹Na to odpowiedział Sofar z Naama i rzekł:

²Moje myśli skłaniają mnie do odpowiedzi, gdyż jestem wzburzony,

³Gdy słyszę naganę, która mnie boleśnie dotyka; wtedy zaś duch zgodnie z moim rozumieniem podsuwa mi odpowiedź.

⁴Czy nie znasz tej prawdy odwiecznej, od czasu gdy człowiek pojawił się na ziemi,

⁵Że wesele bezbożnych trwa krótko, a radość bezecnych jest chwilowa?

⁶Choćby jego pycha sięgała aż do nieba, a jego głowa dotykała obłoków,

⁷To jednak zginie na zawsze jak jego własny gnój; ci, co go widywali, mówią: Gdzie się podział?

⁸Ulatuje jak sen, nie znajdzie się go; znikł jak widziadło nocne.

⁹Oko, które go oglądało, już go nie ujrzy i już go nie zobaczy jego miejsce.

¹⁰Jego dzieci muszą powetować szkody ubogich, a jego ręce muszą oddać, co wydarł,

¹¹Chociaż jego członki są pełne młodzieńczej siły, jednak musi ona spocząć wraz z nim w prochu.

¹²Chociaż zło jest słodkie w jego ustach i chociaż chowa je pod językiem,

¹³Zachowuje je i nie pozbywa się go, i stara się zachować je na podniebieniu,

¹⁴To jednak jego pokarm przemienia się w jego trzewiach i staje się jadem żmii w jego wnętrzu.

¹⁵Pochłonął bogactwa, lecz musi je wypluć; Bóg wypiera je z jego brzucha.

¹⁶Wessał jad żmii, uśmierca go język gada,

¹⁷Nie wolno mu patrzeć z rozkoszą na potoki ani na strumienie miodu i śmietany.

¹⁸Musi oddać, co zdobył, nie może tego połknąć; choćby nabył wiele dóbr, nie nacieszy się nimi,

¹⁹Bo gnębił, pozostawił bez opieki ubogich, rabował dom, którego nie zbudował;

²⁰Ponieważ jego żądza była nienasycona, dlatego nie uratują go jego skarby.

²¹Nic nie uszło przed jego żarłocznością, dlatego jego mienie nie ostoi się.

²²Mimo nadmiaru dostatku ma utrapienie, spada na niego cała moc niedoli.

²³Gdy będzie napełniał swój brzuch, Bóg ześle na niego zapalczywość swego gniewu i spuści na niego zagładę.

²⁴Gdy będzie uciekał przed bronią żelazną, łuk spiżowy przeszyje go.

²⁵Strzała wychodzi z jego grzbietu i iskrzący grot z jego żółci; ogarniają go strachy.

²⁶Zupełna ciemność ogarnia jego skarby, pożera go ogień, przez nikogo nie rozniecony i pochłania wszystko, co ocalało w jego namiocie.

²⁷Niebiosa odsłonią jego winę, a ziemia powstanie przeciwko niemu.

²⁸Cały dobytek jego domu zostanie uprowadzony, rozpłynie się w dniu jego gniewu.

²⁹Taki jest los bezbożnego zgotowany przez Boga i dziedzictwo przeznaczone mu przez Boga.