Read Biblia Warszawska, 1975 Księga Joba 30 Bible Online

Księga Joba 30 - Biblia Warszawska, 1975 bible

Księga Joba 30

¹A teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie wiekiem, których ojców nie chciałbym postawić przy psach mojej trzody.

²I cóż miałbym z siły ich rąk, dy moc ich zniknęła.

³Wskutek niedostatku i srogiego głodu, że ogryzają suchy step i pełne grozy pustkowie,

⁴Zrywają lebiodę z krzaków, a ich pożywieniem jest korzeń jałowca?

⁵Wypędza się ich ze społeczności ludzkiej, krzyczy się za nimi jak za złodziejem.

⁶Przebywają w parowach rzecznych dolin, w podziemnych jamach i skalnych jaskiniach.

⁷Ryczą między krzakami i przykucają pod chrustem

⁸Ludzie bezecni, nikczemnicy, których batem wypędzono z kraju.

⁹A teraz śpiewają o mnie szydercze pieśni i stałem się ich pośmiewiskiem.

¹⁰Brzydzą się mną, trzymają się z dala ode mnie i ośmielają się pluć mi w twarz.

¹¹Bo On rozluźnił mój powróz i upokorzył mnie; dlatego dali wobec mnie upust swawoli.

¹²Z prawej strony powstaje banda wyrostków, nogi moje odtrącili i spychają mnie na zgubne ścieżki.

¹³Popsuli moją drogę, przyczyniają się do mojej nędzy, a nikt ich nie wstrzymuje.

¹⁴Podchodzą jakby przez szeroki wyłom, walą wśród wrzawy.

¹⁵Opanowały mnie strachy, moja godność jest rozwiana jak przez wiatr; jak obłok przeminęło moje szczęście.

¹⁶A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, zawładnęły mną dni utrapienia.

¹⁷W nocy czuję przeszywający ból w kościach, dokuczliwe cierpienie nie ustaje.

¹⁸Z wielką siłą uchwycił On moją szatę, ściska mnie jak kołnierz mej koszuli.

¹⁹Rzucił mnie w błoto, upodobniłem się do prochu i popiołu.

²⁰Krzyczę do ciebie, lecz mi nie odpowiadasz; stoję, lecz Ty nie zważasz na mnie.

²¹Okazałeś się okrutny dla mnie; swą mocną ręką zwalczasz mnie.

²²Unosisz mnie na wietrze, każesz mi na nim jechać i sprawiasz, że ginę w burzy.

²³Gdyż wiem, że chcesz mnie wydać na śmierć i do domu, przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

²⁴Lecz czy tonący nie wyciąga ręki i w swym nieszczęściu nie woła o pomoc?

²⁵Czy nie płakałem nad utrapionym przez los, a moja dusza nie ubolewała nad biednym?

²⁶Zaiste, oczekiwałem szczęścia, a przyszło nieszczęście, wyglądałem światłości, a nastała ciemność.

²⁷Moje wnętrzności burzą się i nie mogą się uspokoić, każdy dzień przynosi mi utrapienie.

²⁸Chodzę sczerniały, ale nie od słońca; powstałem na zgromadzeniu i krzyczałem o pomoc.

²⁹Stałem się bratem szakali i towarzyszem strusiów.

³⁰Moja skóra sczerniała i opada ze mnie, a moje kości są spieczone od gorączki.

³¹Moja lutnia stała się pieśnią żałobną, a mój flet głosem płaczących.