Read Biblia Warszawska, 1975 Ewangelia św. Marka 5 Bible Online

Ewangelia św. Marka 5 - Biblia Warszawska, 1975 bible

Ewangelia św. Marka 5

¹I przybyli na drugi brzeg morza, do krainy Gerazeńczyków.

²A gdy wychodził z łodzi, oto wybiegł z grobów naprzeciw niego opętany przez ducha nieczystego człowiek,

³Który mieszkał w grobowcach, i nikt nie mógł go nawet łańcuchami związać,

⁴Gdyż często, związany pętami i łańcuchami, zrywał łańcuchy i kruszył pęta, i nikt nie mógł go poskromić.

⁵I całymi dniami i nocami przebywał w grobowcach i na górach, krzyczał i tłukł się kamieniami.

⁶I ujrzawszy Jezusa z daleka, przybiegł i złożył mu pokłon.

⁷I wołając wielkim głosem, rzekł: Co ja mam z tobą, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam cię na Boga, żebyś mię nie dręczył.

⁸Albowiem powiedział mu: Wyjdź, duchu nieczysty, z tego człowieka!

⁹I zapytał go: Jak ci na imię? Odpowiedział mu: Na imię mi Legion, gdyż jest nas wielu.

¹⁰I prosił go usilnie, aby ich nie wyganiał z tej krainy.

¹¹A pasło się tam, u podnóża góry, duże stado świń.

¹²I prosiły go duchy, mówiąc: Poślij nas w te świnie, abyśmy w nie wejść mogli.

¹³I pozwolił im. Wtedy wyszły duchy nieczyste i weszły w świnie; i rzuciło się to stado ze stromego zbocza do morza, a było ich około dwóch tysięcy, i utonęło w morzu.

¹⁴A ci, którzy je paśli, uciekli i rozgłosili to w mieście i po wioskach; i zeszli się, aby zobaczyć, co się stało.

¹⁵I przyszli do Jezusa, i ujrzeli, że ten, który był opętany, siedział odziany i przy zdrowych zmysłach, ten, w którym był legion demonów; i zlękli się.

¹⁶A ci, którzy to widzieli, opowiedzieli im, co się stało z opętanym, i także o świniach.

¹⁷I poczęli go prosić, żeby usunął się z ich granic.

¹⁸A gdy wstępował do łodzi, prosił go ten, który był opętany, aby mógł pozostać przy nim.

¹⁹Lecz On nie zezwolił mu, ale mu rzekł: Idź do domu swego, do swoich, i oznajmij im, jak wielkie rzeczy Pan ci uczynił i jak się nad tobą zmiłował.

²⁰Odszedł więc i począł opowiadać w Dziesięciogrodziu, jak wielkie rzeczy uczynił mu Jezus; a wszyscy się zdumiewali.

²¹A gdy się Jezus znowu przeprawił w łodzi na drugą stronę, zeszło się mnóstwo ludu do niego, a On był nad morzem.

²²I przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair, a ujrzawszy go, przypadł mu do nóg

²³I błagał go usilnie, mówiąc: Córeczka moja kona, przyjdź, włóż na nią ręce, żeby odzyskała zdrowie i żyła.

²⁴I poszedł z nim; i szedł za nim wielki tłum, i napierali na niego.

²⁵A niewiasta, która od dwunastu lat miała krwotok

²⁶I dużo ucierpiała od wielu lekarzy, i wydała wszystko, co miała, a nic jej nie pomogło, przeciwnie, raczej jej się pogorszyło,

²⁷Gdy usłyszała wieści o Jezusie, podeszła w tłumie z tyłu i dotknęła szaty jego,

²⁸Bo mówiła: Jeśli się dotknę choćby szaty jego, będę uzdrowiona.

²⁹I zaraz ustał jej krwotok, i poczuła na ciele, że jest uleczona z tej dolegliwości.

³⁰A Jezus poznawszy zaraz, że z niego moc uszła, zwrócił się do ludu i rzekł: Kto się dotknął szat moich?

³¹Na to rzekli mu uczniowie jego: Widzisz, że lud napiera na ciebie, a pytasz: Kto się mnie dotknął?

³²I spojrzał wokoło, aby ujrzeć tę, która to uczyniła.

³³Wtedy owa niewiasta z bojaźnią i drżeniem, wiedząc, co się jej stało, przystąpiła, upadła przed nim i wyznała mu całą prawdę.

³⁴A On jej rzekł: Córko, wiara twoja uzdrowiła cię, idź w pokoju i bądź uleczona z dolegliwości swojej.

³⁵A gdy jeszcze mówił, nadeszli domownicy przełożonego synagogi i donieśli: Córka twoja umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?

³⁶Ale Jezus, usłyszawszy, co mówili, rzekł do przełożonego synagogi: Nie bój się, tylko wierz!

³⁷I nie pozwolił nikomu iść z sobą, z wyjątkiem Piotra i Jakuba, i Jana, brata Jakuba.

³⁸I przyszli do domu przełożonego synagogi, gdzie ujrzał zamieszanie i płaczących, i wielce zawodzących.

³⁹A wszedłszy, rzekł im: Czemu czynicie zgiełk i płaczecie? Dziecię nie umarło, ale śpi.

⁴⁰I wyśmiali go. Ale On, usunąwszy wszystkich, wziął z sobą ojca i matkę dziecięcia i tych, którzy z nim byli, i wszedł tam, gdzie leżało dziecię.

⁴¹I ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł jej: Talita kumi! Co znaczy: Dziewczynko, mówię ci, wstań.

⁴²I zaraz dziewczynka wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I wpadli w wielkie osłupienie i zachwyt.

⁴³I przykazał im usilnie, aby się o tym nikt nie dowiedział. I powiedział, aby jej dano jeść.