Read Biblia Warszawska, 1975 Ewangelia św. Łukasza 18 Bible Online

Ewangelia św. Łukasza 18 - Biblia Warszawska, 1975 bible

Ewangelia św. Łukasza 18

¹Powiedział im też podobieństwo o tym, że powinni zawsze się modlić i nie ustawać,

²Mówiąc: Był w jednym mieście pewien sędzia, który Boga się nie bał, a z człowiekiem się nie liczył.

³Była też w owym mieście pewna wdowa, która go nachodziła i mówiła: Weź mię w obronę przed moim przeciwnikiem.

⁴I przez długi czas nie chciał. Potem zaś powiedział sobie: Chociaż i Boga się nie boję ani z człowiekiem się nie liczę,

⁵Jednak ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, by w końcu nie przyszła i nie uderzyła mnie w twarz.

⁶I rzekł Pan: Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia powiada!

⁷A czyżby Bóg nie wziął w obronę swoich wybranych, którzy wołają do niego we dnie i w nocy, chociaż zwleka w ich sprawie?

⁸Powiadam wam, że szybko weźmie ich w obronę. Tylko, czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?

⁹I powiedział także do tych, którzy pokładali ufność w sobie samych, że są usprawiedliwieni, a innych lekceważyli, to podobieństwo:

¹⁰Dwóch ludzi weszło do świątyni, aby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik.

¹¹Faryzeusz stanął i tak się w duchu modlił: Boże, dziękuję ci, że nie jestem jak inni ludzie, rabusie, oszuści, cudzołożnicy albo też jak ten oto celnik.

¹²Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę z całego mego dorobku.

¹³A celnik stanął z daleka i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, lecz bił się w pierś swoją, mówiąc: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu.

¹⁴Powiadam wam: Ten poszedł usprawiedliwiony do domu swego, tamten zaś nie; bo każdy, kto siebie wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

¹⁵Przynieśli też do niego i dzieci, aby się ich dotknął. A widząc to uczniowie, gromili ich.

¹⁶Jezus zaś przywołał je i rzekł: Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie i nie zabraniajcie im. Albowiem do takich należy Królestwo Boże.

¹⁷Zaprawdę powiadam wam, kto nie przyjmie Królestwa Bożego jak dziecię, nie wejdzie do niego.

¹⁸I zapytał go pewien dostojnik tymi słowy: Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby odziedziczyć żywot wieczny?

¹⁹Rzekł do niego Jezus: Dlaczego zwiesz mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg.

²⁰Znasz przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa, czcij ojca swego i matkę swoją.

²¹Ten zaś rzekł: Tego wszystkiego przestrzegałem od młodości.

²²A gdy to Jezus usłyszał, rzekł do niego: Jeszcze jednego ci brak. Sprzedaj wszystko, co tylko masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, a potem przyjdź i naśladuj mnie.

²³Ten zaś, usłyszawszy to, zasmucił się; był bowiem bardzo bogaty.

²⁴A Jezus, gdy go takim ujrzał, powiedział: Jak trudno tym, którzy mają majętności, wejść do Królestwa Bożego.

²⁵Łatwiej bowiem wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do Królestwa Bożego.

²⁶A ci, którzy to usłyszeli, rzekli: Któż tedy może być zbawiony?

²⁷On zaś rzekł: Co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest u Boga.

²⁸A Piotr rzekł: Oto my opuściliśmy, co było nasze, a poszliśmy za tobą.

²⁹On zaś rzekł do nich: Zaprawdę powiadam wam, że nie ma takiego, który by opuścił dom czy żonę, czy braci, czy rodziców, czy dzieci dla Królestwa Bożego,

³⁰A nie otrzymał w zamian daleko więcej w czasie obecnym, a w świecie przyszłym żywota wiecznego.

³¹A wziąwszy z sobą dwunastu, rzekł do nich: Oto idziemy do Jerozolimy, i wszystko, co napisali prorocy, wypełni się nad Synem Człowieczym.

³²Wydadzą go bowiem poganom i wyśmieją, zelżą i oplwają,

³³A ubiczowawszy, zabiją go, ale dnia trzeciego zmartwychwstanie.

³⁴Lecz oni nic z tego nie zrozumieli i było to słowo zakryte przed nimi, i nie wiedzieli, co mówiono.

³⁵A gdy On przybliżał się do Jerycha, pewien ślepiec siedział przy drodze, żebrząc.

³⁶A gdy usłyszał, że tłum przechodzi, dowiadywał się, co się dzieje.

³⁷Powiedzieli mu wtedy, że Jezus Nazareński przechodzi.

³⁸I zaczął wołać: Jezusie, Synu Dawidowy, zmiłuj się nade mną!

³⁹A ci, którzy szli na przedzie, gromili go, by milczał. On zaś coraz głośniej wołał: Synu Dawidowy, zmiłuj się nade mną!

⁴⁰Wtedy Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy ten się zbliżył, zapytał go,

⁴¹Mówiąc: Co chcesz, abym ci uczynił? A on odrzekł: Panie, abym przejrzał.

⁴²A Jezus rzekł do niego: Przejrzyj! Wiara twoja uzdrowiła cię.

⁴³I zaraz odzyskał wzrok, i szedł za nim, wielbiąc Boga. A cały lud, ujrzawszy to, oddał chwałę Bogu.