Read Biblia Warszawska, 1975 Ewangelia św. Łukasza 19 Bible Online

Ewangelia św. Łukasza 19 - Biblia Warszawska, 1975 bible

Ewangelia św. Łukasza 19

¹I wszedłszy do Jerycha, przechodził przez nie.

²A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty,

³Pragnął widzieć Jezusa, kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu.

⁴Pobiegł więc naprzód i wszedł na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić.

⁵A gdy Jezus przybył na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim domu.

⁶I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością.

⁷A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do człowieka grzesznego przybył w gościnę.

⁸Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób.

⁹A Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem Abrahamowym.

¹⁰Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło.

¹¹A gdy oni tego słuchali, powiedział im dodatkowo podobieństwo, dlatego, że był blisko Jerozolimy, a oni mniemali, że wkrótce ma się objawić Królestwo Boże.

¹²Rzekł więc: Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się do dalekiego kraju, aby objąć królowanie i wrócić.

¹³Przywołał więc dziesięciu sług swoich i dał im dziesięć min, i rzekł do nich: Obracajcie nimi, aż powrócę.

¹⁴Lecz poddani nienawidzili go, wysłali więc za nim poselstwo z tymi słowy: Nie chcemy, aby ten królował nad nami.

¹⁵A gdy on, objąwszy królowanie powrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, ile kto zarobił.

¹⁶Zjawił się więc pierwszy i rzekł: Panie, mina twoja przyniosła dziesięć min zysku.

¹⁷I rzekł do niego: To dobrze, sługo dobry, przeto iż w małym byłeś wierny, obejmij władzę nad dziesięciu miastami.

¹⁸I przyszedł drugi, mówiąc: Panie, mina twoja przyniosła pięć min.

¹⁹Rzekł i do niego: Także i ty bądź nad pięciu miastami.

²⁰A inny przyszedł i rzekł: Panie, oto mina twoja, którą trzymałem w chustce.

²¹Bałem się bowiem ciebie, żeś człowiekiem surowym; bierzesz, czego nie położyłeś, i żniesz, czego nie posiałeś.

²²Rzecze do niego: Na podstawie twoich słów osądzę cię, sługo zły. Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym; biorę, czego nie położyłem, i żnę, czego nie posiałem.

²³Dlaczego więc nie dałeś pieniędzy moich do banku? Po powrocie miałbym je z zyskiem?

²⁴A do tych, którzy stali obok, powiedział: Odbierzcie od niego minę, a dajcie temu, który ma dziesięć min.

²⁵A oni rzekli do niego: Panie, ma już dziesięć min.

²⁶Powiadam wam, iż każdemu, kto ma, będzie dane, temu zaś, który nie ma, i to, co ma, będzie odebrane.

²⁷Ale tych nieprzyjaciół moich, którzy nie chcieli, bym ja królował nad nimi, przyprowadźcie tutaj i zabijcie ich na moich oczach.

²⁸I powiedziawszy to, szedł dalej, zdążając do Jerozolimy.

²⁹A gdy się przybliżył do Betfage i do Betanii, do Góry zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów swoich,

³⁰Mówiąc: Idźcie do wioski naprzeciwko, w której, gdy do niej wejdziecie, znajdziecie oślę uwiązane, na którym nikt z ludzi jeszcze nie siedział, i odwiązawszy je, przyprowadźcie.

³¹A jeśliby was kto pytał: Dlaczego odwiązujecie, powiedzcie tak: Pan go potrzebuje.

³²A gdy odeszli ci, którzy zostali wysłani, znaleźli, jak im powiedział.

³³Gdy zaś oni odwiązywali oślę, rzekli jego właściciele do nich: Dlaczego odwiązujecie oślę?

³⁴A oni rzekli: Pan go potrzebuje.

³⁵I przywiedli je do Jezusa, i narzuciwszy swoje szaty na oślę, wsadzili na nie Jezusa.

³⁶A gdy On jechał, rozpościerali szaty swoje na drodze.

³⁷Gdy zaś zbliżał się już do podnóża Góry Oliwnej, zaczęła cała rzesza uczniów radośnie chwalić Boga wielkim głosem za wszystkie cuda, jakie widzieli,

³⁸Mówiąc: Błogosławiony, który przychodzi Jako król w imieniu Pańskim; Na niebie pokój I chwała na wysokościach.

³⁹A niektórzy faryzeusze z tłumu mówili do niego: Nauczycielu, zgrom uczniów swoich.

⁴⁰I odpowiadając, rzekł: Powiadam wam, że jeśli ci będą milczeć, kamienie krzyczeć będą.

⁴¹A gdy się przybliżył, ujrzawszy miasto, zapłakał nad nim,

⁴²Mówiąc: Gdybyś i ty poznało w tym to dniu, co służy ku pokojowi. Lecz teraz zakryte to jest przed oczyma twymi.

⁴³Gdyż przyjdą na ciebie dni, że twoi nieprzyjaciele usypią wał wokół ciebie i otoczą, i ścisną cię zewsząd.

⁴⁴I zrównają cię z ziemią i dzieci twoje w murach twoich wytępią, i nie pozostawią z ciebie kamienia na kamieniu, dlatego żeś nie poznało czasu nawiedzenia swego.

⁴⁵A wszedłszy do świątyni, zaczął wypędzać sprzedawców,

⁴⁶Mówiąc do nich: Napisano: I będzie mój dom domem modlitwy, wy zaś uczyniliście z niego jaskinię zbójców.

⁴⁷I nauczał codziennie w świątyni. Arcykapłani zaś i uczeni w Piśmie, a także przedniejsi z ludu szukali sposobności, by go zgładzić.

⁴⁸Lecz nie znajdowali nic, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchając go, garnął się do niego.