Read Caribbean Javanese Kidung Pesambat 1 Bible Online

Kidung Pesambat 1 - Caribbean Javanese bible

Kidung Pesambat 1

¹Oh kepriyé, kuta kuwi kok sepi banget, dèk mbiyèn reja banget! Wis dadi kaya randa sing mbiyèn gedé ing sak tengahé para bangsa. Sing mbiyèn dadi anaké wadoné ratu kuta-kuta, saiki dadi jajahan.

²Ing wayah mbengi nangis kelara-lara, pipiné adus luh; ing antarané para sing nrésnani, ora ana siji waé sing ngekèki panglipuran. Kantyané kabèh wis pada mblénjani, wis malih dadi mungsuhé.

³Yéhuda wis ditinggal karo sing pada ngenggoni, awit sangka sangsara lan sangka aboté enggoné didadèkké batur; saiki manggon ing antarané para bangsa, nanging ora bisa olèh katentreman; sapa waé sing nyerang bisa ngenggoni ing waktu kuwi dèkné nemoni kangèlan.

⁴Dalan-dalan sing nuju ing Sion kebak kasusahan, awit ora ana sing pada nekani riyaya gapurané sepi nyenyet kabèh, para imamé pada nggresah, para prawané pada sedih, nanging Sion déwé semplak atiné.

⁵Para mungsuhé pada ngwasani, lan mungsuhé pada seneng-seneng. Nyatané Sion diganjar kasusahan karo GUSTI, awit okèh paneraké; anak-anaké pada mlaku ing ngarepé mungsuhé kaya tawanan.

⁶Anak wadon ing Sion wis kélangan kamulyané kabèh, para pemimpiné pada kaya menjangan sing ora nemu panggonan kanggo nyenggut suket; kentèkan tenaga enggoné mlaku, ing ngarepé sing ngoyak-oyak.

⁷Ing dinané kasangsaran lan kasusahan Yérusalèm kèlingan marang kabèh banda sing dadi duwèké dèk mbiyèn; waktu wongé dikalahké karo mungsuh, lan ora ana sing mitulungi, para mungsuhé pada nyawang lan pada ngguyu, awit sangka karusakané.

⁸Yérusalèm banget enggoné nggawé dosa, terus kahanané reget; kabèh sing mbiyèn pada ngajèni, saiki pada ngrèmèhké, awit weruh enggoné wuda; Yérusalèm déwé sambat karo nyingkur.

⁹Najisé kelèt ing pojokané jubahé, wis ora mikir bab bakal pungkasané, enggoné tiba jeru banget, ora ana wong sing nglipur. “Duh GUSTI, supaya gelem weruh kasangsarané kula, awit mungsuh nyombongaké dèkné déwé.”

¹⁰Si satru gembrégah tangané marang banda-bandané Yérusalèm kabèh, malah Yérusalèm weruh para bangsa mantya enggoné pada mlebu ing panggonan griya sutyi, Panjenengan, duh GUSTI, ora nglilani wong-wong kuwi, mlebu ing pasamuan Panjenengan.

¹¹Wong sak isiné Yérusalèm kabèh pada sambat, pada golèk roti; banda-bandané diijoli pangan, kanggo nyambung uripé. “Duh GUSTI, supaya gelem nggatèkké, sangka okèhé kasangsaran kula.

¹²Hé! kowé sing pada liwat, apa kowé ora pada perduli? Sawangen lan tamatna, apa ana kasusahan kaya sing ditindakké karo GUSTI marang aku, supaya aku ngalami sedih banget, waktu bebendu-Né mulat-mulat?

¹³Panjenengané ngirimké geni sangka nduwur, sing ngobong ing balung-balungku; Panjenengané masang jaring ing ngarepé sikilku, aku didesek mundur, lan aku digawé nggumun, lan kelaran nganti sedina muput.

¹⁴Kabèh panerakku kuwi pasangan sing abot, sakwijiné talèn-talènan, gawéané tangané Gusti, sing ditumpangké ing guluku, terus njalari entèkké kekuwatanku. Gusti wis ngekèkké aku ing tangané para wong sing aku ora bisa nandingi.

¹⁵Gusti wis ngguwak sak kabèhé para penggedéku ing panggonanku. Gusti wis netepké waktu kanggo ngentèkké para wong nom-nomanku. Gusti wis ngidak-idak, Yérusalèm, anaké wadon Yéhuda, prawané, kaya tyarané ngiles-ngiles meres anggur.

¹⁶Awit sangka kuwi aku nangis, mripatku ngetokké luh trotyosan, awit juru panglipuran sing bisa ngleremké atiku wis adoh; anak-anakku pada bingung, awit si satru ngalahké kita.”

¹⁷Sion megarké tangané, nanging ora ana wong sing nglipur; GUSTI wis nglumpukké tangan-tangané, supaya pada nglawan marang Yakub. Yérusalèm wis dadi reget, ing sak tengahé mungsuh-mungsuh mau.

¹⁸“GUSTI kuwi sing bener, awit aku wis nglawan marang pangandika-Né; hé! sak kabèhé bangsa, pada rungokna lan sawangen sangsaraku, para wong nom-nomanku lanang lan wadon wis pada lunga dadi tawanan.

¹⁹Aku ngundang para sing tak trésnani, nanging kuwi pada ngapusi aku, para imamku lan para tuwa-tuwaku, wis pada ninggal ndonya kabèh ing kuta, waktu pada golèk pangan kanggo nyambung uripé.

²⁰Duh GUSTI, Panjenengan supaya gelem weruh, enggèn kula wedi banget, lan anggèné nyawa kula ngolang-ngaling kuwi, ati kula molak-malik ing njeruh kula, awit nemen tenan enggèn kula mbruntak, ing njaba anak-anak kula dientèkké karo pedang, ing njeruhné omah kena lelara pès.

²¹Panjenengan supaya gelem ngrungokké, kepriyé enggèn kula sambat, nanging ora ana sing nglipur kula, mungsuh-mungsuh kula pada krungu bab kasangsarané kula, terus pada bungah, awit Panjenengan sing nekakké kuwi! Dina sing wis Panjenengan kabaraké kuwi supaya katekan, lan mungsuh-mungsuh iki supaya pada dadia kaya kula!

²²Alané wongé kabèh supaya tekan ing ngarepé Panjenengan, lan wong-wong mau terus pada Panjenengan tumpangi apa sing wis Panjenengan tindakké marang kula, awit sangka okèhé duraka kula; awit okèh panggresah kula, lan ati kula ngalami lara.”