Read Caribbean Javanese Lukas 15 Bible Online

Lukas 15 - Caribbean Javanese bible

Lukas 15

¹Para juru pajek lan wong dosa pada nemoni Yésus ngrungokké piwulangé.

²Para Farisi lan para juru Torèt pada grundelan, tembungé: “Wong kuwi kok nampani para wong dosa lan mangan bebarengan.”

³Panjenengané terus ngekèki semonan, ngéné,

⁴“Sapa tunggalmu, sing nduwé wedus gèmbèl 100, nanging ana siji sing ilang, apa ora terus nggolèki sing ilang kuwi nganti sak ketemuné, sing sangang puluh sanga ditinggal ing ara-ara?

⁵Lan yèn wis ketemu, terus dipanggul karo bungah,

⁶lan sak tekané ing omahé, terus ngundangi kantya-kantyané lan tangga-teparoné lan pada diomongi: Hayuk, pada bebarengan bungah-bungah karo aku, awit wedus gèmbèlku sing ilang wis ketemu.

⁷Aku ngomong marang kowé: Ya kaya mengkono kuwi ing swarga bakal ana kabungahan gedé awit ana wong dosa siji sing mratobat, kabungahané ngungkuli kanggo wong sangang puluh sanga sing ora usah mratobat.”

⁸“Semono uga, endi ana wong wadon sing nduwé duwit dirham sepuluh, nanging ilang siji, kok ora terus nyumet dimar lan nyaponi omahé, nggolèki njlimet nganti sak ketemuné?

⁹Lan yèn wis ketemu, terus ngundangi kantya-kantyané lan tangga-teparoné lan pada diomongi ngéné: Duwitku dirham sing ilang wis ketemu. Hayuk, pada bungah-bungah bebarengan karo aku.

¹⁰Aku ngomong marang kowé: Semono uga para mulékaté Gusti Allah bakal pada bungah-bungah, jalaran ana wong dosa siji sing mratobat.”

¹¹Yésus ngomong menèh: “Ana wong nduwé anak lanang loro.

¹²Anak sing ragil ngomong marang bapaké: Bapak, lilanana kula njaluk sak pérangané barang bandané sing dadi panduman kula. Bapaké ya terus ngedum-edum bandané, dikèkké marang wong loro.

¹³Let pirang ndina sing ragil mau terus ngedoli pandumané kabèh, sakwisé mengkono terus lunga menyang negara sing adoh. Ing kana bandané dièbrèh-èbrèh dienggo nguja kekarepané nganti entèk kabèh.

¹⁴Ketepakan ing negara kono ana patyeklik sing ngidap-idapi, wong enom mau terus wiwit ngalami kekurangan.

¹⁵Terus kerja marang wong ing negara kono, terus dikongkon ngrumati babi-babiné ing tegalané.

¹⁶Terus kepéngin ngisèni wetengé karo ampas pangané babi kuwi, nanging ora ana wong sing gelem ngekèki.

¹⁷Terus ngrumangsani kahanané, banjur mikir ngéné: Buruhé bapaku pirang-pirang lan pada bisa mangan nganti turah-turah, nanging aku ing kéné bisa mati kaliren.

¹⁸Aku tak mulih menyang omahé bapakku lan ngomong: Bapak, kula wis nandangi dosa marang swarga lan marang bapak,

¹⁹kula wis ora pantes dijenengké anaké bapak menèh; lilanana kula dadèkna buruhé bapak waé.

²⁰Terus ngadek lan mulih marani bapaké. Nalika ijik adoh, bapaké wis nyawang tekané, atiné trenyuh banget awit sangka welasé. Terus diplayoni, terus dirangkul lan diambungi.

²¹Anaké ngomong: Bapak, kula wis nandangi dosa marang swarga lan marang bapak. Kula wis ora pantes dijenengké anaké bapak menèh.

²²Nanging bapaké préntah marang baturé: Gelis jupukna jubah sing apik déwé, terus enggokna, drijiné enggoni ali-ali lan sikilé enggoni sepatu.

²³Terus njupuka pedèt sing lemu, belèhen. Hayuk pada mangan lan seneng-seneng.

²⁴Awit anakku iki wis mati, urip menèh, wis ilang, ketemu. Terus pada wiwit sukak-sukak.

²⁵Nalika kuwi anaké mbarep ijik ing kebon. Bareng mulih lan wis tyedak karo omahé, krungu swarané tabuhan lan wong pada nembang nganggo jogètan.

²⁶Terus ngundang salah sijiné batur lan ditakoni, apa tegesé kuwi kabèh.

²⁷Tembungé batur mau: Kuwi adikmu teka lan bapak wis ngongkon mbelèh pedèt sing lemu, awit ketemu menèh anaké nganti slamet.

²⁸Anak mbarep mau terus nesu lan ora gelem mlebu ing omah. Bapaké terus metu lan ngerih-ngerih.

²⁹Nanging disemauri ngéné: Wis mataun-taun anggèn kula ngladèni bapak lan ora naté nerak préntahé bapak, nanging bapak ora naté ngekèki tyempé siji waé, kanggo bungah-bungah karo kantya-kantya kula.

³⁰Nanging bareng anaké bapak sing ngèbrèh-èbrèh bandané bapak, digawé nuruti karepé karo lonté-lonté, bapak terus mbelèh pedèt sing lemu kanggo dèwèké.

³¹Bapaké ngomong: Anakku, nggèr, kowé kuwi selawasé urip bareng karo aku lan apa sak duwèkku kuwi ya duwèkmu.

³²Kita kabèh wis sak mestiné kudu pada bungah-bungah lan seneng-seneng, jalaran adikmu wis mati urip menèh, wis ilang ketemu.”