Read Caribbean Javanese 1 Samuèl 20 Bible Online

1 Samuèl 20 - Caribbean Javanese bible

1 Samuèl 20

¹Daved terus mblayu sangka Nayot, ing sak tyedaké Rama. Sak tekané ing omahé Yonatan terus ngomong: “Kula kuwi nindakké apa? Apa kesalahan kula lan apa ta dosa kula marang bapakmu, nanging nganti ngarepké pati kula?”

²Nanging Yonatan ngomong marang Daved: “Babar pisan ora. Sampéyan ora bakal dipatèni. Elinga, yèn bapakku ora bakal nandangi apa-apa, perkara gedé lan tyilik, sing ora diomongké marang kula ndisik. Bapakku ora bakal ndelikké perkara kuwi kanggo kula? Kuwi mesti ora!”

³Nanging Daved ngomong menèh: “bapakmu mesti wis ngerti, yèn sampéyan seneng marang kula. Mila pikirané: Yonatan aja nganti ngerti perkara iki, mengko mundak sedih atiné; nanging, kanggo GUSTI sing urip, lan kanggo urip sampéyan, mung ana sak jangkah antarané kula lan pati.”

⁴Yonatan ngomong marang Daved: “Apa waé sing dadi karep sampéyan bakal kula tandangi.”

⁵Tembungé Daved marang Yonatan: “Sampéyan ngerti, yèn sésuk-ésuk kuwi sasi anyar, pantyèn kula kudu mèlu mangan karo ratu. Yèn sampéyan nglilani kula lunga ndelik ing ara-ara nganti mbésuk embèn mbengi.

⁶Yèn bapakmu nakokké kula sampéyan ngomong: Daved njaluk pamit marang kula karo banget, supaya dililani gelis-gelis lunga menyang kutané ing Bètléhèm, awit ing kana ana upatyara bujana taunan kanggo kabèh kulawargané.

⁷Yèn diomongké mengkéné: Ya apik, tegesé abdimu iki slamet. Nanging yèn nesuné muntab dadakan, sampéyan ngertia, yèn ratu wis mutusi kanggo tyilaka kula.

⁸Yèn mengkéné supaya sampéyan gelem ngétokké kasetian sampéyan marang abdimu iki, awit sampéyan wis nggawé perjanjian karo abdimu ing ngarepé GUSTI. Kuwi uga yèn ana kesalahan kula, sampéyan déwé kula njaluk matèni kula. Apa jalaran sampéyan bakal masrahaké kula marang bapakmu?”

⁹Nanging Yonatan nyauri: “Kuwi edohna sangka kula! Awit yèn kula ngerti tenan, yèn bapakku wis mutusi bakal nekakké tyilaka marang sampéyan, apa ya kula ora ngomongi marang sampéyan.”

¹⁰Daved terus ngomong marang Yonatan: “Sapa sing bakal ngekèki kabar marang kula, yèn ratu nyauri karo nesu marang sampéyan?”

¹¹Tembungé Yonatan marang Daved: “Hayuk pada metu, mlebu ing ara-ara!” Terus pada bebarengan menyang ing ara-ara.

¹²Yonatan terus ngomong marang Daved: “Kanggo GUSTI, Gusti Allahé Israèl, sésuk-ésuk utawa mbésuk embèn udakara waktu mengkéné kula bakal weruh pikirané bapakku. Yèn apik kahanané kanggo Daved, apa ya kula ora terus kongkonan wong ngomongi weruh marang sampéyan?

¹³Nanging yèn bapak ngarepké supaya sampéyan olèh tyilaka, muga GUSTI ngekèki paukuman marang Yonatan, malah ngliwati kuwi, yèn kula ora ngomong marang sampéyan lan nglilani sampéyan lunga, supaya sampéyan bisa lunga karo slamet. Supaya GUSTI nunggal karo sampéyan kaya anggèné nunggal karo bapakku waktu ndisik.

¹⁴Yèn kula ijik urip, apa ya sampéyan ora bakal ngétokké katrésnané GUSTI marang kula? Nanging yèn kula wis mati,

¹⁵sampéyan aja nganti medot perjanjian kasetian sampéyan kanggo turunan kula ing sak lawasé. Lan yèn GUSTI ngentèkké mungsuh-mungsuhé Daved sangka bumi,

¹⁶aja nganti jenengé Yonatan ilang sangka turun-turunané Daved, uga yèn GUSTI bakal mbales paukuman marang mungsuh-mungsuhé Daved.”

¹⁷Yonatan ngongkon sumpah sepisan menèh marang Daved awit katrésnané marang dèkné, awit Yonatan nrésnani Daved kaya nrésnani dèkné déwé.

¹⁸Yonatan terus ngomong marang Daved: “Sésuk ésuk sasi anyar sampéyan mesti ditakokké, awit jagonganmu sampéyan kosong.

¹⁹Mbésuk embèné sampéyan mesti digolèki, sampéyan kula njaluk ndelik ing pandelikan ing dina kedadian kuwi, lan sampéyan njagong ing sandingé tumpukan watu.

²⁰Kula terus bakal ngetyulké panah telu ing tyedaké, kaya-kaya ana sing tak panah.

²¹Lan sampéyan bakal ngerti, kula bakal ngongkon réwang kula: Lungaa golèkana panahé! Yèn kula tyerita marang réwang kuwi karo swara: Oh, panah-panahé tyedak waé, rodok mréné menèh, jukukana, - ngupaya sampéyan kula njaluk teka, awit kanggo GUSTI sing urip, sampéyan slamet, ora ana bebaya apa-apa.

²²Nanging yèn kula tyerita marang botyah nom kuwi mengkéné: Wah panah-panahé tekan adoh kana! - sampéyan kula njaluk lunga, awit GUSTI mréntah sampéyan lunga.

²³Tegesé perkara sing pada kula janjèkké ing antarané kula lan sampéyan, sakjané, GUSTI ing antarané kula lan sampéyan nganti ing sak lawasé.”

²⁴Sakwisé kuwi Daved ndelik ing ara-ara. Waktu wis ngantyik sasi anyar, ratu njagong mangan.

²⁵Ratu njagong ing jagongané kaya adaté, ing sak tyedaké témbok. Yonatan ngadep ing ngarepé. Abnèr njagong ing sak tyedaké Saul, nanging jagongané Daved tetep kosong.

²⁶Lan ing dina kuwi Saul ora ngomong apa-apa, awit mikiré: “Menawa ana apa-apa karo dèwèké. Menawa Daved ijik reget, ya dèwèké mesti ijik reget.”

²⁷Nanging ing dina sakwisé sasi anyar iki, ing dina sing kaping pindo, waktu jagongané Daved tetep kosong, Saul takon marang Yonatan, anaké: “Kenèng apa anaké Isai ora mèlu mangan, dèk wingi ora, saiki uga ora?”

²⁸Semauré Yonatan: “Daved wis njaluk pamit karo tenanan marang kula, lunga menyang Bètléhèm,

²⁹tembungé: Lilanana kula njaluk pamit, awit ana upatyara bujana kanggo brayat kula ing kuta; para sedulur kula déwé sing nemoni kula. Mulané yèn sampéyan melas marang kula, kula sampéyan lilani ngéndangi para sedulur kula. Iki jalaran Daved ora mèlu ing péstané ratu.”

³⁰Saul terus muntab nesuné marang Yonatan, tembungé marang anaké: “Anak lonté, sing kurang ajar! Aku wis ngerti, yèn kowé milih marang anaké Isai lan kuwi sing ndadèkké wirangmu lan wetengé emakmu.

³¹Awit, tenan selawasé anaké Isai ijik urip ing nduwuré bumi, kowé lan kratonmu ora bakal kuwat. Lan saiki kongkonana wong nyeluk lan nuntun Daved ing ngarepku, awit wong kuwi kudu mati.”

³²Nanging Yonatan nyauri marang Saul, bapaké: “Kenèng apa Daved kudu dipatèni? Apa ta kesalahané?”

³³Terus nlorongké tumbaké marang Yonatan arep dipatèni. Dadiné Yonatan ngerti, yèn bapaké wis mutusi arep matèni Daved.

³⁴Mulané Yonatan ngadek lan ninggalké panggonan pésta karo mulat-mulat nesuné. Ing dina kaping pindo sasi anyar kuwi Yonatan ora mangan apa-apa, awit dèkné susah atiné awit mikirké Daved, jalaran bapaké wis ngrèmèhké Daved.

³⁵Esuké Yonatan lunga menyang ing ara-ara ditutké abdi tyilik kaya sing dadi perjanjiané marang Daved.

³⁶Yonatan ngomong marang abdiné: “Mblayua golèkana panah-panahé sing tak etyulké.” Ijik waé abdi mau mblayu, Yonatan ngetyulké panahé nglangkahi sirahé abdiné mau.

³⁷Bareng abdiné mau tekan ing pernahé panah sing dilepaské Yonatan, Yonatan mbengok sangka mburiné abdiné mau: “Panah kuwi luwih adoh kana.”

³⁸Tembungé Yonatan menèh: “Hayuk gelis, aja mandek waé.” Abdiné kuwi terus nglumpukké panahé lan dibalèkaké marang bendarané.

³⁹Nanging abdi kuwi ora ngerti apa-apa; mung Yonatan lan Daved sing ngerti perkara kuwi.

⁴⁰Sakwisé kuwi Yonatan masrahaké gamané marang abdi sing mèlu dèkné, tembungé: “Lungaa, gawanen menyang ing kuta!”

⁴¹Abdi kuwi terus mulih, Daved terus metu sangka sisihé tumpukan watu, terus sujut ing bumi lan nyembah dibalèni kaping telu. Wong loro pada ambung-ambungan lan pada tangis-tangisan. Pungkasané Daved bisa nguwat-nguwatké dèkné déwé.

⁴²Yonatan ngomong marang Daved: “Sampéyan lungaa karo slamet, kula wis pada sumpah ing ngarepé GUSTI mengkéné: GUSTI anaa ing antarané kula lan sampéyan lan ing antarané turunan kula lan turunané sampéyan nganti ing sak lawasé.”

⁴³Sakwisé kuwi Daved ngadek lan lunga, lan Yonatan mulih menèh menyang kuta.