Read Clementine Vulgate Tobias 2 Bible Online

Tobias 2 - Clementine Vulgate bible

Tobias 2

¹Post hæc vero, cum esset dies festus Domini, et factum esset prandium bonum in domo Tobiæ,

²dixit filio suo? Vade, et adduc aliquos de tribu nostra, timentes Deum, ut epulentur nobiscum.

³Cumque abiisset, reversus nuntiavit ei unum ex filiis Israël jugulatum jacere in platea. Statimque exiliens de accubitu suo, relinquens prandium, jejunus pervenit ad corpus?

⁴tollensque illud portavit ad domum suam occulte, ut dum sol occubuisset, caute sepeliret eum.

⁵Cumque occultasset corpus, manducavit panem cum luctu et tremore,

⁶memorans illum sermonem, quem dixit Dominus per Amos prophetam? Dies festi vestri convertentur in lamentationem et luctum.

⁷Cum vero sol occubuisset, abiit, et sepelivit eum.

⁸Arguebant autem eum omnes proximi ejus, dicentes? Jam hujus rei causa interfici jussus es, et vix effugisti mortis imperium, et iterum sepelis mortuos?

⁹Sed Tobias plus timens Deum quam regem, rapiebat corpora occisorum, et occultabat in domo sua, et mediis noctibus sepeliebat ea.

¹⁰Contigit autem ut quadam die fatigatus a sepultura, veniens in domum suam, jactasset se juxta parietem, et obdormisset,

¹¹et ex nido hirundinum dormienti illi calida stercora inciderent super oculos ejus, fieretque cæcus.

¹²Hanc autem tentationem ideo permisit Dominus evenire illi, ut posteris daretur exemplum patientiæ ejus, sicut et sancti Job.

¹³Nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit, et mandata ejus custodierit, non est contristatus contra Deum quod plaga cæcitatis evenerit ei,

¹⁴sed immobilis in Dei timore permansit, agens gratias Deo omnibus diebus vitæ suæ.

¹⁵Nam sicut beato Job insultabant reges, ita isti parentes et cognati ejus irridebant vitam ejus, dicentes?

¹⁶Ubi est spes tua, pro qua eleemosynas et sepulturas faciebas?

¹⁷Tobias vero increpabat eos, dicens? Nolite ita loqui?

¹⁸quoniam filii sanctorum sumus, et vitam illam expectamus, quam Deus daturus est his, qui fidem suam numquam mutant ab eo.

¹⁹Anna vero uxor ejus ibat ad opus textrinum quotidie, et de labore manuum suarum victum, quem consequi poterat, deferebat.

²⁰Unde factum est, et hædum caprarum accipiens detulisset domi?

²¹cujus cum vocem balantis vir ejus audisset, dixit? Videte, ne forte furtivus sit, reddite cum dominis suis, quia non licet nobis aut edere ex furto aliquid, aut contingere.

²²Ad hæc uxor ejus irata respondit? Manifeste vana facta est spes tua, et eleemosynæ tuæ modo apparuerunt.

²³Atque his et aliis hujuscemodi verbis exprobrabat ei.