Read Clementine Vulgate Machabaeorum liber II 3 Bible Online

Machabaeorum liber II 3 - Clementine Vulgate bible

Machabaeorum liber II 3

¹Igitur cum sancta civitas habitaretur in omni pace, leges etiam adhuc optime custodirentur, propter Oniæ pontificis pietatem, et animos odio habentes mala,

²fiebat ut et ipsi reges, et principes locum summo honore dignum ducerent, et templum maximis muneribus illustrarent?

³ita ut Seleucus Asiæ rex de redditibus suis præstaret omnes sumptus ad ministerium sacrificiorum pertinentes.

⁴Simon autem de tribu Benjamin, præpositus templi constitutus, contendebat, obsistente sibi principe sacerdotum, iniquum aliquid in civitate moliri.

⁵Sed cum vincere Oniam non posset, venit ad Apollonium Tharsææ filium, qui eo tempore erat dux Cœlesyriæ et Phœnicis?

⁶et nuntiavit ei pecuniis innumerabilibus plenum esse ærarium Jerosolymis, et communes copias immensas esse, quæ non pertinent ad rationem sacrificiorum? esse autem possibile sub potestate regis cadere universa.

⁷Cumque retulisset ad regem Apollonius de pecuniis quæ delatæ erant, illæ accitum Heliodorum, qui erat super negotia ejus, misit cum mandatis, ut prædictam pecuniam transportaret.

⁸Statimque Heliodorus iter est agressus, specie quidem quasi per Cœlesyriam et Phœnicen civitates esset peragraturus, re vera autem regis propositum perfecturus.

⁹Sed cum venisset Jerosolymam, et benigne a summo sacerdote in civitate esset exceptus, narravit de dato indicio pecuniarum? et cujus rei gratia adesset, aperuit? interrogabat autem si vere hæc ita essent.

¹⁰Tunc summus sacerdos ostendit deposita esse hæc, et victualia viduarum, et pupillorum?

¹¹quædam vero esse Hircani Tobiæ viri valde eminentis, in his quæ detulerat impius Simon? universa autem argenti talenta esse quadringenta, et auri ducenta?

¹²decipi vero eos, qui credidissent loco et templo, quod per universum mundum honoratur pro sui veneratione, et sanctitate omnino impossibile esse.

¹³At ille pro his quæ habebat in mandatis a rege, dicebat omni genere regi ea esse deferenda.

¹⁴Constituta autem die intrabat de his Heliodorus ordinaturus. Non modica vero per universam civitatem erat trepidatio.

¹⁵Sacerdotes autem ante altare cum stolis sacerdotalibus jactaverunt se, et invocabant de cælo eum, qui de depositis legem posuit, ut his qui deposuerant ea salva custodiret.

¹⁶Jam vero qui videbat summi sacerdotis vultum, mente vulnerabatur? facies enim et color immutatus declarabat internum animi dolorem?

¹⁷circumfusa enim erat mœstitia quædam viro, et horror corporis, per quem manifestus aspicientibus dolor cordis ejus efficiebatur.

¹⁸Alii etiam gregatim de domibus confluebant, publica supplicatione obsecrantes, pro eo quod in contemptum locus esset venturus.

¹⁹Accinctæque mulieres ciliciis pectus, per plateas confluebant? sed et virgines, quæ conclusæ erant, procurrebant ad Oniam, aliæ autem ad muros, quædam vero per fenestras aspiciebant?

²⁰universæ autem protendentes manus in cælum, deprecabantur?

²¹erat enim misera commistæ multitudinis, et magni sacerdotis in agone constituti exspectatio.

²²Et hi quidem invocabant omnipotentem Deum, ut credita sibi his qui crediderant, cum omni integritate conservarentur.

²³Heliodorus autem, quod decreverat, perficiebat eodem loco ipse cum satellitibus circa ærarium præsens.

²⁴Sed spiritus omnipotentis Dei magnam fecit suæ ostensionis evidentiam, ita ut omnes, qui ausi fuerant parere ei, ruentes Dei virtute, in dissolutionem et formidinem converterentur.

²⁵Apparuit enim illis quidam equus terribilem habens sessorem, optimis operimentis adornatus? isque cum impetu Heliodoro priores calces elisit? qui autem ei sedebat, videbatur arma habere aurea.

²⁶Alii etiam apparuerunt duo juvenes virtute decori, optimi gloria, speciosique amictu? qui circumsteterunt eum, et ex utraque parte flagellabant, sine intermissione multis plagis verberantes.

²⁷Subito autem Heliodorus concidit in terram, eumque multa caligine circumfusum rapuerunt, atque in sella gestatoria positum ejecerunt.

²⁸Et is, qui cum multis cursoribus, et satellitibus prædictum ingressus est ærarium, portabatur nullo sibi auxilium ferente, manifesta Dei cognita virtute?

²⁹et ille quidem per divinam virtutem jacebat mutus, atque omni spe et salute privatus.

³⁰Hi autem Dominum benedicebant, quia magnificabat locum suum? et templum, quod paulo ante timore ac tumultu erat plenum, apparente omnipotente Domino, gaudio et lætitia impletum est.

³¹Tunc vero ex amicis Heliodori quidam rogabant confestim Oniam, ut invocaret Altissimum, ut vitam donaret ei, qui in supremo spiritu erat constitutus.

³²Considerans autem summus sacerdos ne forte rex suspicaretur malitiam aliquam ex Judæis circa Heliodorum consummatum, obtulit pro salute viri hostiam salutarem.

³³Cumque summus sacerdos exoraret, iidem juvenes eisdem vestibus amicti, astantes Heliodoro, dixerunt? Oniæ sacerdoti gratias age? nam propter eum Dominus tibi vitam donavit.

³⁴Tu autem a Deo flagellatus, nuntia omnibus magnalia Dei, et potestatem. Et his dictis, non comparuerunt.

³⁵Heliodorus autem, hostia Deo oblata, et votis magnis promissis ei, qui vivere illi concessit, et Oniæ gratias agens, recepto exercitu, repedabat ad regem.

³⁶Testabatur autem omnibus ex quæ sub oculis suis viderat opera magni Dei.

³⁷Cum autem rex interrogasset Heliodorum, quis esset aptus adhuc semel Jerosolymam mitti, ait?

³⁸Si quem habes hostem, aut regni tui insidiatorem, mitte illuc, et flagellatum eum recipies, si tamen evaserit? eo quod in loco sit vere Dei quædam virtus.

³⁹Nam ipse, qui habet in cælis habitationem, visitator et adjutor est loci illius, et venientes ad malefaciendum percutit, ac perdit.

⁴⁰Igitur de Heliodoro, et ærarii custodia ita res se habet.