Read Clementine Vulgate Machabaeorum liber II 7 Bible Online

Machabaeorum liber II 7 - Clementine Vulgate bible

Machabaeorum liber II 7

¹Contigit autem et septem fratres una cum matre sua apprehensos compelli a rege edere contra fas carnes porcinas, flagris, et taureis cruciatos.

²Unus autem ex illis, qui erat primus, sic ait? Quid quæris, et quid vis discere a nobis? parati sumus mori, magis quam patrias Dei leges prævaricari.

³Iratus itaque rex, jussit sartagines et ollas æneas succendi? quibus statim succensis,

⁴jussit ei qui prior fuerat locutus amputari linguam, et cute capitis abstracta, summas quoque manus et pedes ei præscindi, ceteris ejus fratribus et matre inspicientibus.

⁵Et cum jam per omnia inutilis factus esset, jussit ignem admoveri, et adhuc spirantem torreri in sartagine? in qua cum diu cruciaretur, ceteri una cum matre invicem se hortabantur mori fortiter,

⁶dicentes? Dominus Deus aspiciet veritatem, et consolabitur in nobis, quemadmodum in protestatione cantici declaravit Moyses? Et in servis suis consolabitur.

⁷Mortuo itaque illo primo hoc modo, sequentem deducebant ad illudendum? et, cute capitis ejus cum capillis abstracta, interrogabant si manducaret, priusquam toto corpore per membra singula puniretur.

⁸At ille respondens patria voce, dixit? Non faciam. Propter quod et iste, sequenti loco, primi tormenta suscepit?

⁹et in ultimo spiritu constitutus, sic ait? Tu quidem scelestissime in præsenti vita nos perdis? sed Rex mundi defunctos nos pro suis legibus in æternæ vitæ resurrectione suscitabit.

¹⁰Post hunc tertius illuditur, et linguam postulatus cito protulit, et manus constanter extendit?

¹¹et cum fiducia ait? E cælo ista possideo, sed propter Dei leges nunc hæc ipsa despicio, quoniam ab ipso me ea recepturum spero?

¹²ita ut rex, et qui cum ipso erant, mirarentur adolescentis animum, quod tamquam nihilum duceret cruciatus.

¹³Et hoc ita defuncto, quartum vexabant similiter torquentes.

¹⁴Et cum jam esset ad mortem, sic ait? Potius est ab hominibus morti datos spem exspectare a Deo, iterum ab ipso resuscitandos? tibi enim resurrectio ad vitam non erit.

¹⁵Et cum admovissent quintum, vexabant eum. At ille, respiciens in eum,

¹⁶dixit? Potestatem inter homines habens, cum sis corruptibilis, facis quod vis? noli autem putare genus nostrum a Deo esse derelictum?

¹⁷tu autem patienter sustine, et videbis magnam potestatem ipsius, qualiter te et semen tuum torquebit.

¹⁸Post hunc ducebant sextum, et is, mori incipiens, sic ait? Noli frustra errare? nos enim propter nosmetipsos hæc patimur, peccantes in Deum nostrum, et digna admiratione facta sunt in nobis?

¹⁹tu autem ne existimes tibi impune futurum, quod contra Deum pugnare tentaveris.

²⁰Supra modum autem mater mirabilis, et bonorum memoria digna, quæ pereuntes septem filios sub unius diei tempore conspiciens, bono animo ferebat propter spem quam in Deum habebat?

²¹singulos illorum hortabatur voce patria fortiter, repleta sapientia? et, femineæ cogitationi masculinum animum inserens,

²²dixit ad eos? Nescio qualiter in utero meo apparuistis? neque enim ego spiritum et animam donavi vobis et vitam, et singulorum membra non ego ipsa compegi,

²³sed enim mundi Creator, qui formavit hominis nativitatem, quique omnium invenit originem, et spiritum vobis iterum cum misericordia reddet et vitam, sicut nunc vosmetipsos despicitis propter leges ejus.

²⁴Antiochus autem, contemni se arbitratus, simul et exprobrantis voce despecta, cum adhuc adolescentior superesset, non solum verbis hortabatur, sed et cum juramento affirmabat se divitem et beatum facturum, et translatum a patriis legibus amicum habiturum, et res necessarias ei præbiturum.

²⁵Sed ad hæc cum adolescens nequaquam inclinaretur, vocavit rex matrem, et suadebat ei ut adolescenti fieret in salutem.

²⁶Cum autem multis eam verbis esset hortatus, promisit suasurum se filio suo.

²⁷Itaque inclinata ad illum, irridens crudelem tyrannum, ait patria voce? Fili mi, miserere mei, quæ te in utero novem mensibus portavi, et lac triennio dedi et alui, et in ætatem istam perduxi.

²⁸Peto, nate, ut aspicias ad cælum et terram, et ad omnia quæ in eis sunt? et intelligas, quia ex nihilo fecit illa Deus, et hominum genus?

²⁹ita fiet, ut non timeas carnificem istum, sed dignus fratribus tuis effectus particeps, suscipe mortem, ut in illa miseratione cum fratribus tuis te recipiam.

³⁰Cum hæc illa adhuc diceret, ait adolescens? Quem sustinetis? non obedio præcepto regis, sed præcepto legis, quæ data est nobis per Moysen.

³¹Tu vero, qui inventor omnis malitiæ factus es in Hebræos, non effugies manum Dei.

³²Nos enim pro peccatis nostris hæc patimur.

³³Et si nobis propter increpationem et correptionem Dominus Deus noster modicum iratus est? sed iterum reconciliabitur servis suis.

³⁴Tu autem, o sceleste, et omnium hominum flagitiosissime, noli frustra extolli vanis spebus in servos ejus inflammatus?

³⁵nondum enim omnipotentis Dei, et omnia inspicientis, judicium effugisti.

³⁶Nam fratres mei, modico nunc dolore sustentato, sub testamento æternæ vitæ effecti sunt? tu vero judicio Dei justas superbiæ tuæ pœnas exsolves.

³⁷Ego autem, sicut fratres mei, animam et corpus meum trado pro patriis legibus? invocans Deum maturius genti nostræ propitium fieri, teque cum tormentis et verberibus confiteri quod ipse est Deus solus.

³⁸In me vero et in fratribus meis desinet Omnipotentis ira, quæ super omne genus nostrum juste superducta est.

³⁹Tunc rex, accensus ira in hunc, super omnes crudelius desævit, indigne ferens se derisum.

⁴⁰Et hic itaque mundus obiit, per omnia in Domino confidens.

⁴¹Novissime autem post filios et mater consumpta est.

⁴²Igitur de sacrificiis et de nimiis crudelitatibus satis dictum est.