Read Clementine Vulgate Machabaeorum liber II 9 Bible Online

Machabaeorum liber II 9 - Clementine Vulgate bible

Machabaeorum liber II 9

¹Eodem tempore, Antiochus inhoneste revertebatur de Perside.

²Intraverat enim in eam, quæ dicitur Persepolis, et tentavit expoliare templum, et civitatem opprimere? sed multitudine ad arma concurrente, in fugam versi sunt? et ita contigit ut Antiochus post fugam turpiter rediret.

³Et cum venisset circa Ecbatanam, recognovit quæ erga Nicanorem et Timotheum gesta sunt.

⁴Elatus autem in ira, arbitrabantur se injuriam illorum qui se fugaverant posse in Judæos retorquere? ideoque jussit agitari currum suum sine intermissione agens iter, cælesti eum judicio perurgente, eo quod ita superbe locutus est se venturum Jerosolymam, et congeriem sepulchri Judæorum eam facturum.

⁵Sed qui universa conspicit Dominus Deus Israël, percussit eum insanabili et invisibili plaga. Ut enim finivit hunc ipsum sermonem, apprehendit eum dolor dirus viscerum, et amara internorum tormenta?

⁶et quidem satis juste, quippe qui multis et novis cruciatibus aliorum torserat viscera, licet ille nullo modo a sua malitia cessaret.

⁷Super hoc autem superbia repletus, ignem spirans animo in Judæos, et præcipiens accelerari negotium, contigit illum impetu euntem de curru cadere, et gravi corporis collisione membra vexari.

⁸Isque qui sibi videbatur etiam fluctibus maris imperare, supra humanum modum superbia repletus, et montium altitudines in statera appendere, nunc humiliatus ad terram in gestatorio portabatur, manifestam Dei virtutem in semetipso contestans?

⁹ita ut de corpore impii vermes scaturirent, ac viventis in doloribus carnes ejus effluerent, odore etiam illius et fœtore exercitus gravaretur?

¹⁰et qui paulo ante sidera cæli contingere se arbitrabatur, eum nemo poterat propter intolerantiam fœtoris portare.

¹¹Hinc igitur cœpit ex gravi superbia deductus ad agnitionem sui venire, divina admonitus plaga, per momenta singula doloribus suis augmenta capientibus.

¹²Et cum nec ipse jam fœtorem suum ferre posset, ita ait? Justum est subditum esse Deo, et mortalem non paria Deo sentire.

¹³Orabat autem hic scelestus Dominum, a quo non esset misericordiam consecuturus.

¹⁴Et civitatem, ad quam festinans veniebat ut eam ad solum deduceret, ac sepulchrum congestorum faceret, nunc optat liberam reddere?

¹⁵et Judæos, quos nec sepultura quidem se dignos habiturum, sed avibus ac feris diripiendos traditurum, et cum parvulis exterminaturum dixerat, æquales nunc Atheniensibus facturum pollicetur?

¹⁶templum etiam sanctum, quod prius expoliaverat, optimis donis oranturum, et sancta vasa multiplicaturum, et pertinentes ad sacrificia sumptus de redditibus suis præstaturum?

¹⁷super hæc, et Judæum se futurum, et omnem locum terræ perambulaturum, et prædicaturum Dei potestatem.

¹⁸Sed non cessantibus doloribus (supervenerat enim in eum justum Dei judicium), desperans scripsit ad Judæos in modum deprecationis epistolam hæc continentem?

¹⁹Optimis civibus Judæis plurimam salutem, et bene valere, et esse felices, rex et principes Antiochus.

²⁰Si bene valetis, et filii vestri, et ex sententia vobis cuncta sunt, maximas agimus gratias.

²¹Et ego in infirmitate constitutus, vestri autem memor benigne reversus de Persidis locis, et infirmitate gravi apprehensus, necessarium duxi pro communi utilitate curam habere?

²²non desperans memetipsum, sed spem multam habens effugiendi infirmitatem.

²³Respiciens autem quod et pater meus, quibus temporibus in locis superioribus ducebat exercitum, ostendit qui post se susciperet principatum?

²⁴ut si quid contrarium accideret, aut difficile nuntiaretur, scientes hi qui in regionibus erant, cui esset rerum summa derelicta, non turbarentur.

²⁵Ad hæc, considerans de proximo potentes quosque, et vicinos temporibus insidiantes, et eventum exspectantes, designavi filium meum Antiochum regem, quem sæpe recurrens in superiora regna multis vestrum commendabam? et scripsi ad eum quæ subjecta sunt.

²⁶Ora itaque vos, et peto memores beneficiorum publice et privatim, ut unusquisque conservet fidem ad me et ad filium meum.

²⁷Confido enim eum modeste et humane acturum et sequentem propositum meum, et communem vobis fore.

²⁸Igitur homicida et blasphemus pessime percussus, et ut ipse alios tractaverat, peregre in montibus miserabili obitu vita functus est.

²⁹Transferebat autem corpus Philippus collactaneus ejus? qui, metuens filium Antiochi, ad Ptolemæum Philometorem in Ægyptum abiit.