Read Clementine Vulgate Evangelium secundum Lucam 7 Bible Online

Evangelium secundum Lucam 7 - Clementine Vulgate bible

Evangelium secundum Lucam 7

¹Cum autem implesset omnia verba sua in aures plebis, intravit Capharnaum.

²Centurionis autem cujusdam servus male habens, erat moriturus: qui illi erat pretiosus.

³Et cum audisset de Jesu, misit ad eum seniores Judæorum, rogans eum ut veniret et salvaret servum ejus.

⁴At illi cum venissent ad Jesum, rogabant eum sollicite, dicentes ei: Quia dignus est ut hoc illi præstes:

⁵diligit enim gentem nostram, et synagogam ipse ædificavit nobis.

⁶Jesus autem ibat cum illis. Et cum jam non longe esset a domo, misit ad eum centurio amicos, dicens: Domine, noli vexari: non enim sum dignus ut sub tectum meum intres:

⁷propter quod et meipsum non sum dignum arbitratus ut venirem ad te: sed dic verbo, et sanabitur puer meus.

⁸Nam et ego homo sum sub potestate constitutus, habens sub me milites: et dico huic, Vade, et vadit: et alii, Veni, et venit: et servo meo, Fac hoc, et facit.

⁹Quo audito Jesus miratus est: et conversus sequentibus se turbis, dixit: Amen dico vobis, nec in Israël tantam fidem inveni.

¹⁰Et reversi, qui missi fuerant, domum, invenerunt servum, qui languerat, sanum.

¹¹Et factum est: deinceps ibat in civitatem quæ vocatur Naim: et ibant cum eo discipuli ejus et turba copiosa.

¹²Cum autem appropinquaret portæ civitatis, ecce defunctus efferebatur filius unicus matris suæ: et hæc vidua erat: et turba civitatis multa cum illa.

¹³Quam cum vidisset Dominus, misericordia motus super eam, dixit illi: Noli flere.

¹⁴Et accessit, et tetigit loculum. (Hi autem qui portabant, steterunt.) Et ait: Adolescens, tibi dico, surge.

¹⁵Et resedit qui erat mortuus, et cœpit loqui. Et dedit illum matri suæ.

¹⁶Accepit autem omnes timor: et magnificabant Deum, dicentes: Quia propheta magnus surrexit in nobis: et quia Deus visitavit plebem suam.

¹⁷Et exiit hic sermo in universam Judæam de eo, et in omnem circa regionem.

¹⁸Et nuntiaverunt Joanni discipuli ejus de omnibus his.

¹⁹Et convocavit duos de discipulis suis Joannes, et misit ad Jesum, dicens: Tu es qui venturus es, an alium exspectamus?

²⁰Cum autem venissent ad eum viri, dixerunt: Joannes Baptista misit nos ad te dicens: Tu es qui venturus es, an alium exspectamus?

²¹(In ipsa autem hora multos curavit a languoribus, et plagis, et spiritibus malis, et cæcis multis donavit visum.)

²²Et respondens, dixit illis: Euntes renuntiate Joanni quæ audistis et vidistis: quia cæci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur:

²³et beatus est quicumque non fuerit scandalizatus in me.

²⁴Et cum discessissent nuntii Joannis, cœpit de Joanne dicere ad turbas: Quid existis in desertum videre? arundinem vento agitatam?

²⁵Sed quid existis videre? hominem mollibus vestibus indutum? Ecce qui in veste pretiosa sunt et deliciis, in domibus regum sunt.

²⁶Sed quid existis videre? prophetam? Utique dico vobis, et plus quam prophetam:

²⁷hic est, de quo scriptum est: Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui præparabit viam tuam ante te.

²⁸Dico enim vobis: major inter natos mulierum propheta Joanne Baptista nemo est: qui autem minor est in regno Dei, major est illo.

²⁹Et omnis populus audiens et publicani, justificaverunt Deum, baptizati baptismo Joannis.

³⁰Pharisæi autem et legisperiti consilium Dei spreverunt in semetipsos, non baptizati ab eo.

³¹Ait autem Dominus: Cui ergo similes dicam homines generationis hujus? et cui similes sunt?

³²Similes sunt pueris sedentibus in foro, et loquentibus ad invicem, et dicentibus: Cantavimus vobis tibiis, et non saltastis: lamentavimus, et non plorastis.

³³Venit enim Joannes Baptista, neque manducans panem, neque bibens vinum, et dicitis: Dæmonium habet.

³⁴Venit Filius hominis manducans, et bibens, et dicitis: Ecce homo devorator, et bibens vinum, amicus publicanorum et peccatorum.

³⁵Et justificata est sapientia ab omnibus filiis suis.

³⁶Rogabat autem illum quidam de pharisæis ut manducaret cum illo. Et ingressus domum pharisæi discubuit.

³⁷Et ecce mulier, quæ erat in civitate peccatrix, ut cognovit quod accubuisset in domo pharisæi, attulit alabastrum unguenti:

³⁸et stans retro secus pedes ejus, lacrimis cœpit rigare pedes ejus, et capillis capitis sui tergebat, et osculabatur pedes ejus, et unguento ungebat.

³⁹Videns autem pharisæus, qui vocaverat eum, ait intra se dicens: Hic si esset propheta, sciret utique quæ et qualis est mulier, quæ tangit eum: quia peccatrix est.

⁴⁰Et respondens Jesus, dixit ad illum: Simon, habeo tibi aliquid dicere. At ille ait: Magister, dic.

⁴¹Duo debitores erant cuidam fœneratori: unus debebat denarios quingentos, et alius quinquaginta.

⁴²Non habentibus illis unde redderent, donavit utrisque. Quis ergo eum plus diligit?

⁴³Respondens Simon dixit: Æstimo quia is cui plus donavit. At ille dixit: Recte judicasti.

⁴⁴Et conversus ad mulierem, dixit Simoni: Vides hanc mulierem? Intravi in domum tuam, aquam pedibus meis non dedisti: hæc autem lacrimis rigavit pedes meos, et capillis suis tersit.

⁴⁵Osculum mihi non dedisti: hæc autem ex quo intravit, non cessavit osculari pedes meos.

⁴⁶Oleo caput meum non unxisti: hæc autem unguento unxit pedes meos.

⁴⁷Propter quod dico tibi: remittuntur ei peccata multa, quoniam dilexit multum. Cui autem minus dimittitur, minus diligit.

⁴⁸Dixit autem ad illam: Remittuntur tibi peccata.

⁴⁹Et cœperunt qui simul accumbebant, dicere intra se: Quis est hic qui etiam peccata dimittit?

⁵⁰Dixit autem ad mulierem: Fides tua te salvam fecit: vade in pace.