Read Clementine Vulgate Evangelium secundum Lucam 9 Bible Online

Evangelium secundum Lucam 9 - Clementine Vulgate bible

Evangelium secundum Lucam 9

¹Convocatis autem duodecim Apostolis, dedit illis virtutem et potestatem super omnia dæmonia, et ut languores curarent.

²Et misit illos prædicare regnum Dei, et sanare infirmos.

³Et ait ad illos: Nihil tuleritis in via, neque virgam, neque peram, neque panem, neque pecuniam, neque duas tunicas habeatis.

⁴Et in quamcumque domum intraveritis, ibi manete, et inde ne exeatis.

⁵Et quicumque non receperint vos: exeuntes de civitate illa, etiam pulverem pedum vestrorum excutite in testimonium supra illos.

⁶Egressi autem circuibant per castella evangelizantes, et curantes ubique.

⁷Audivit autem Herodes tetrarcha omnia quæ fiebant ab eo, et hæsitabat eo quod diceretur

⁸a quibusdam: Quia Joannes surrexit a mortuis: a quibusdam vero: Quia Elias apparuit: ab aliis autem: Quia propheta unus de antiquis surrexit.

⁹Et ait Herodes: Joannem ego decollavit: quis est autem iste, de quo ego talia audio? Et quærebat videre eum.

¹⁰Et reversi Apostoli, narraverunt illi quæcumque fecerunt: et assumptis illis secessit seorsum in locum desertum, qui est Bethsaidæ.

¹¹Quod cum cognovissent turbæ, secutæ sunt illum: et excepit eos, et loquebatur illis de regno Dei, et eos, qui cura indigebant, sanabat.

¹²Dies autem cœperat declinare, et accedentes duodecim dixerunt illi: Dimitte turbas, ut euntes in castella villasque quæ circa sunt, divertant, et inveniant escas: quia hic in loco deserto sumus.

¹³Ait autem ad illos: Vos date illis manducare. At illi dixerunt: Non sunt nobis plus quam quinque panes et duo pisces: nisi forte nos eamus, et emamus in omnem hanc turbam escas.

¹⁴Erant autem fere viri quinque millia. Ait autem ad discipulos suos: Facite illos discumbere per convivia quinquagenos.

¹⁵Et ita fecerunt: et discumbere fecerunt omnes.

¹⁶Acceptis autem quinque panibus et duobus piscibus, respexit in cælum, et benedixit illis: et fregit, et distribuit discipulis suis, ut ponerent ante turbas.

¹⁷Et manducaverunt omnes, et saturati sunt. Et sublatum est quod superfuit illis, fragmentorum cophini duodecim.

¹⁸Et factum est cum solus esset orans, erant cum illo et discipuli: et interrogavit illos, dicens: Quem me dicunt esse turbæ?

¹⁹At illi responderunt, et dixerunt: Joannem Baptistam, alii autem Eliam, alii vero unus propheta de prioribus surrexit.

²⁰Dixit autem illis: Vos autem quem me esse dicitis? Respondens Simon Petrus, dixit: Christum Dei.

²¹At ille increpans illos, præcepit ne cui dicerent hoc,

²²dicens: Quia oportet Filium hominis multa pati, et reprobari a senioribus, et principibus sacerdotum, et scribis, et occidi, et tertia die resurgere.

²³Dicebat autem ad omnes: Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam quotidie, et sequatur me.

²⁴Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet illam: nam qui perdiderit animam suam propter me, salvam faciet illam.

²⁵Quid enim proficit homo, si lucretur universum mundum, se autem ipsum perdat, et detrimentum sui faciat?

²⁶Nam qui me erubuerit, et meos sermones: hunc Filius hominis erubescet cum venerit in majestate sua, et Patris, et sanctorum angelorum.

²⁷Dico autem vobis vere: sunt aliqui hic stantes, qui non gustabunt mortem donec videant regnum Dei.

²⁸Factum est autem post hæc verba fere dies octo, et assumpsit Petrum, et Jacobum, et Joannem, et ascendit in montem ut oraret.

²⁹Et facta est, dum oraret, species vultus ejus altera: et vestitus ejus albus et refulgens.

³⁰Et ecce duo viri loquebantur cum illo. Erant autem Moyses et Elias,

³¹visi in majestate: et dicebant excessum ejus, quem completurus erat in Jerusalem.

³²Petrus vero, et qui cum illo erant, gravati erant somno. Et evigilantes viderunt majestatem ejus, et duos viros qui stabant cum illo.

³³Et factum est cum discederent ab illo, ait Petrus ad Jesum: Præceptor, bonum est nos hic esse: et faciamus tria tabernacula, unum tibi, et unum Moysi, et unum Eliæ: nesciens quid diceret.

³⁴Hæc autem illo loquente, facta est nubes, et obumbravit eos: et timuerunt, intrantibus illis in nubem.

³⁵Et vox facta est de nube, dicens: Hic est Filius meus dilectus, ipsum audite.

³⁶Et dum fieret vox, inventus est Jesus solus. Et ipsi tacuerunt, et nemini dixerunt in illis diebus quidquam ex his quæ viderant.

³⁷Factum est autem in sequenti die, descendentibus illis de monte, occurrit illis turba multa.

³⁸Et ecce vir de turba exclamavit, dicens: Magister, obsecro te, respice in filium meum quia unicus est mihi:

³⁹et ecce spiritus apprehendit eum, et subito clamat, et elidit, et dissipat eum cum spuma, et vix discedit dilanians eum:

⁴⁰et rogavi discipulos tuos ut ejicerent illum, et non potuerunt.

⁴¹Respondens autem Jesus, dixit: O generatio infidelis, et perversa, usquequo ero apud vos, et patiar vos? adduc huc filium tuum.

⁴²Et cum accederet, elisit illum dæmonium, et dissipavit.

⁴³Et increpavit Jesus spiritum immundum, et sanavit puerum, et reddidit illum patri ejus.

⁴⁴Stupebant autem omnes in magnitudine Dei: omnibusque mirantibus in omnibus quæ faciebat, dixit ad discipulos suos: Ponite vos in cordibus vestris sermones istos: Filius enim hominis futurum est ut tradatur in manus hominum.

⁴⁵At illi ignorabant verbum istud, et erat velatum ante eos ut non sentirent illud: et timebant eum interrogare de hoc verbo.

⁴⁶Intravit autem cogitatio in eos quis eorum major esset.

⁴⁷At Jesus videns cogitationes cordis illorum, apprehendit puerum, et statuit illum secus se,

⁴⁸et ait illis: Quicumque susceperit puerum istum in nomine meo, me recipit: et quicumque me receperit, recipit eum qui me misit. Nam qui minor est inter vos omnes, hic major est.

⁴⁹Respondens autem Joannes dixit: Præceptor, vidimus quemdam in nomine tuo ejicientem dæmonia, et prohibuimus eum: quia non sequitur nobiscum.

⁵⁰Et ait ad illum Jesus: Nolite prohibere: qui enim non est adversum vos, pro vobis est.

⁵¹Factum est autem dum complerentur dies assumptionis ejus, et ipse faciem suam firmavit ut iret in Jerusalem.

⁵²Et misit nuntios ante conspectum suum: et euntes intraverunt in civitatem Samaritanorum ut parerent illi.

⁵³Et non receperunt eum, quia facies ejus erat euntis in Jerusalem.

⁵⁴Cum vidissent autem discipuli ejus Jacobus et Joannes, dixerunt: Domine, vis dicimus ut ignis descendat de cælo, et consumat illos?

⁵⁵Et conversus increpavit illos, dicens: Nescitis cujus spiritus estis.

⁵⁶Filius hominis non venit animas perdere, sed salvare. Et abierunt in aliud castellum.

⁵⁷Factum est autem: ambulantibus illis in via, dixit quidam ad illum: Sequar te quocumque ieris.

⁵⁸Dixit illi Jesus: Vulpes foveas habent, et volucres cæli nidos: Filius autem hominis non habet ubi caput reclinet.

⁵⁹Ait autem ad alterum: Sequere me: ille autem dixit: Domine, permitte mihi primum ire, et sepelire patrem meum.

⁶⁰Dixitque ei Jesus: Sine ut mortui sepeliant mortuos suos: tu autem vade, et annuntia regnum Dei.

⁶¹Et ait alter: Sequar te Domine, sed permitte mihi primum renuntiare his quæ domi sunt.

⁶²Ait ad illum Jesus: Nemo mittens manum suam ad aratrum, et respiciens retro, aptus est regno Dei.