Read Clementine Vulgate Deuteronomium 32 Bible Online

Deuteronomium 32 - Clementine Vulgate bible

Deuteronomium 32

¹Audite, cæli, quæ loquor: audiat terra verba oris mei.

²Concrescat ut pluvia doctrina mea, fluat ut ros eloquium meum, quasi imber super herbam, et quasi stillæ super gramina.

³Quia nomen Domini invocabo: date magnificentiam Deo nostro.

⁴Dei perfecta sunt opera, et omnes viæ ejus judicia: Deus fidelis, et absque ulla iniquitate, justus et rectus.

⁵Peccaverunt ei, et non filii ejus in sordibus: generatio prava atque perversa.

⁶Hæccine reddis Domino, popule stulte et insipiens? numquid non ipse est pater tuus, qui possedit te, et fecit, et creavit te?

⁷Memento dierum antiquorum, cogita generationes singulas: interroga patrem tuum, et annuntiabit tibi: majores tuos, et dicent tibi.

⁸Quando dividebat Altissimus gentes, quando separabat filios Adam, constituit terminos populorum juxta numerum filiorum Israël.

⁹Pars autem Domini, populus ejus: Jacob funiculus hæreditatis ejus.

¹⁰Invenit eum in terra deserta, in loco horroris, et vastæ solitudinis: circumduxit eum, et docuit: et custodivit quasi pupillam oculi sui.

¹¹Sicut aquila provocans ad volandum pullos suos, et super eos volitans, expandit alas suas, et assumpsit eum, atque portavit in humeris suis.

¹²Dominus solus dux ejus fuit, et non erat cum eo deus alienus:

¹³constituit eum super excelsam terram, ut comederet fructus agrorum: ut sugeret mel de petra, oleumque de saxo durissimo ;

¹⁴butyrum de armento, et lac de ovibus cum adipe agnorum, et arietum filiorum Basan: et hircos cum medulla tritici, et sanguinem uvæ biberet meracissimum.

¹⁵Incrassatus est dilectus, et recalcitravit: incrassatus, impinguatus, dilatatus, dereliquit Deum factorem suum, et recessit a Deo salutari suo.

¹⁶Provocaverunt eum in diis alienis, et in abominationibus ad iracundiam concitaverunt.

¹⁷Immolaverunt dæmoniis et non Deo, diis quos ignorabant: novi recentesque venerunt, quos non coluerunt patres eorum:

¹⁸Deum qui te genuit dereliquisti, et oblitus es Domini creatoris tui.

¹⁹Vidit Dominus, et ad iracundiam concitatus est: quia provocaverunt eum filii sui et filiæ.

²⁰Et ait: Abscondam faciem meam ab eis, et considerabo novissima eorum: generatio enim perversa est, et infideles filii.

²¹Ipsi me provocaverunt in eo qui non erat Deus, et irritaverunt in vanitatibus suis: et ego provocabo eos in eo qui non est populus, et in gente stulta irritabo illos.

²²Ignis succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima: devorabitque terram cum germine suo, et montium fundamenta comburet.

²³Congregabo super eos mala, et sagittas meas complebo in eis.

²⁴Consumentur fame, et devorabunt eos aves morsu amarissimo: dentes bestiarum immittam in eos, cum furore trahentium super terram, atque serpentium.

²⁵Foris vastabit eos gladius, et intus pavor, juvenem simul ac virginem, lactentem cum homine sene.

²⁶Dixi: Ubinam sunt? cessare faciam ex hominibus memoriam eorum.

²⁷Sed propter iram inimicorum distuli: ne forte superbirent hostes eorum, et dicerent: Manus nostra excelsa, et non Dominus, fecit hæc omnia.

²⁸Gens absque consilio est, et sine prudentia.

²⁹Utinam saperent, et intelligerent, ac novissima providerent.

³⁰Quomodo persequatur unus mille, et duo fugent decem millia? nonne ideo, quia Deus suus vendidit eos, et Dominus conclusit illos?

³¹Non enim est Deus noster ut dii eorum: et inimici nostri sunt judices.

³²De vinea Sodomorum, vinea eorum, et de suburbanis Gomorrhæ: uva eorum, uva fellis, et botri amarissimi.

³³Fel draconum vinum eorum, et venenum aspidum insanabile.

³⁴Nonne hæc condita sunt apud me, et signata in thesauris meis?

³⁵Mea est ultio, et ego retribuam in tempore, ut labatur pes eorum: juxta est dies perditionis, et adesse festinant tempora.

³⁶Judicabit Dominus populum suum, et in servis suis miserebitur: videbit quod infirmata sit manus, et clausi quoque defecerunt, residuique consumpti sunt.

³⁷Et dicet: Ubi sunt dii eorum, in quibus habebant fiduciam?

³⁸de quorum victimis comedebant adipes, et bibebant vinum libaminum: surgant, et opitulentur vobis, et in necessitate vos protegant.

³⁹Videte quod ego sim solus, et non sit alius Deus præter me: ego occidam, et ego vivere faciam: percutiam, et ego sanabo, et non est qui de manu mea possit eruere.

⁴⁰Levabo ad cælum manum meam, et dicam: Vivo ego in æternum.

⁴¹Si acuero ut fulgur gladium meum, et arripuerit judicium manus mea: reddam ultionem hostibus meis, et his qui oderunt me retribuam.

⁴²Inebriabo sagittas meas sanguine, et gladius meus devorabit carnes ; de cruore occisorum, de captivitate, nudati inimicorum capitis.

⁴³Laudate, gentes, populum ejus, quia sanguinem servorum suorum ulciscetur: et vindictam retribuet in hostes eorum, et propitius erit terræ populi sui.

⁴⁴Venit ergo Moyses, et locutus est omnia verba cantici hujus in auribus populi, ipse et Josue filius Nun.

⁴⁵Complevitque omnes sermones istos, loquens ad universum Israël,

⁴⁶et dixit ad eos: Ponite corda vestra in omnia verba, quæ ego testificor vobis hodie: ut mandetis ea filiis vestris custodire et facere, et implere universa quæ scripta sunt legis hujus:

⁴⁷quia non incassum præcepta sunt vobis, sed ut singuli in eis viverent: quæ facientes longo perseveretis tempore in terra, ad quam, Jordane transmisso, ingredimini possidendam.

⁴⁸Locutusque est Dominus ad Moysen in eadem die, dicens:

⁴⁹Ascende in montem istum Abarim, id est, transitum, in montem Nebo, qui est in terra Moab contra Jericho: et vide terram Chanaan, quam ego tradam filiis Israël obtinendam, et morere in monte.

⁵⁰Quem conscendens jungeris populis tuis, sicut mortuus est Aaron frater tuus in monte Hor, et appositus populis suis:

⁵¹quia prævaricati estis contra me in medio filiorum Israël ad aquas contradictionis in Cades deserti Sin: et non sanctificastis me inter filios Israël.

⁵²E contra videbis terram, et non ingredieris in eam, quam ego dabo filiis Israël.