Read Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ΙΩΒ 29 Bible Online

ΙΩΒ 29 - Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) bible

ΙΩΒ 29

¹Ο Ιώβ πήρε πάλι το λόγο και είπε:

²Μακάρι να ’μουνα όπως τους περασμένους μήνες, όπως τις μέρες που με φύλαγε ο Θεός!

³Όταν η καλοσύνη του φώτιζε σαν λυχνάρι πάνω από το κεφάλι μου και με το φως του βάδιζα μες στο σκοτάδι.

⁴Τότε ήμουν στις ημέρες της ακμής μου, και ο Θεός προστάτευε το σπίτι μου.

⁵Ο Παντοδύναμος ήταν μαζί μου ακόμα και τα παιδιά μου όλα ήταν τριγύρω μου.

⁶Τα ζωντανά μου έβγαζαν το γάλα ποταμούς και τα βραχώδη εδάφη μού ’διναν χειμάρρους από λάδι.

⁷Πήγαινα τότε στην πλατεία, πλάι στης πόλης την πύλη, στων πρεσβυτέρων εκαθόμουν τη συνάθροιση,

⁸κι οι νέοι μ’ εβλέπαν και μου κάναν’ τόπο· σηκώνονταν κι οι ηλικιωμένοι κι όρθιοι από σέβας στέκονταν.

⁹Παύανε να μιλούν οι πρόκριτοι και πρόσταζε σιγή το δάχτυλο στα χείλη.

¹⁰Χανόταν των αρχόντων η φωνή κι η γλώσσα τους στον ουρανίσκο τους κολλούσε.

¹¹Όποιος τα λόγια μου άκουγε, με μακάριζε· όποιος τα έργα μου έβλεπε, με επαινούσε.

¹²Γιατί βοηθούσα τον φτωχό, που προστασία γύρευε, και τα ορφανά, που στήριγμα δεν είχαν.

¹³Αυτοί που ήταν περίπου ετοιμοθάνατοι για τη βοήθειά μου μού δίναν’ την ευχή τους· κι έκανα χήρες να αισθάνονται ασφάλεια και χαρά.

¹⁴Είχα στολή μου τη δικαιοσύνη, μανδύα και κάλυμμα της κεφαλής μου είχα το δίκαιο.

¹⁵Ήμουν τα μάτια των τυφλών και των χωλών τα πόδια.

¹⁶Πατέρας ήμουν των φτωχών και φρόντιζα να βρουν το δίκιο τους οι ξένοι.

¹⁷Τσάκιζα τους κυνόδοντες του αδίκου κι από τα δόντια του τη λεία τού τραβούσα.

¹⁸Σκεφτόμουν πως πολύχρονος θα ζήσω, όπως ο φοίνικας κι ότι όπως αυτός μες στη φωλιά μου θα πεθάνω.[28]

¹⁹Έλεγα πως ήμουν δεντρί, που στα νερά τις ρίζες του βυθίζει και που τη νύχτα κάθεται στα κλώνια του η δροσιά.

²⁰Πως θα ’χω, έλεγα, δόξα που διαρκώς θ’ ανανεώνεται και θα ’χω δύναμη να δρω σαν καλοτεντωμένο τόξο.

²¹Όταν μιλούσα μ’ άκουγαν με προσμονή και σώπαιναν για να δεχτούν τη συμβουλή μου.

²²Κι όταν τελείωνα κανείς δεν είχε κάτι άλλο να πει· τα λόγια μου σαν τη δροσιά απάνω τους σταλάζαν.

²³Τα πρόσμεναν καθώς προσμένουν τη βροχή και μ’ ανοιχτό το στόμα τους καθώς σ’ όψιμη μπόρα.

²⁴Όταν τους χαμογέλαγα εμπιστοσύνη αποκτούσαν και φιλικά αν τους κοίταζα χαιρόντουσαν κι αυτοί.

²⁵Τους οδηγούσα και καθόριζα το δρόμο τους, καθώς ο βασιλιάς στην κεφαλή της στρατιάς του, καθώς εκείνος που τους λυπημένους παρηγορεί.