Read Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ΙΩΒ 3 Bible Online

ΙΩΒ 3 - Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) bible

ΙΩΒ 3

¹Τελικά ο Ιώβ άνοιξε το στόμα του κι άρχισε μ’ αυτά τα λόγια να καταριέται τη μέρα που γεννήθηκε:

³Ας ήταν να χαθεί η μέρα που γεννήθηκα κι η νύχτα που είδε τη στιγμή της σύλληψής μου!

⁴Η μέρα εκείνη να γενεί σκοτάδι! Να μην τη θυμηθεί ποτέ εκεί ψηλά ο Θεός και ποτέ πια το φως πάνω της να μη λάμψει.

⁵Να τη διεκδικήσει πάλι το σκοτάδι· να τη σκεπάζουν μαύρα σύννεφα κι η έκλειψη του ήλιου ας την τρομάζει.

⁶Τη νύχτα εκείνη, το σκοτάδι να την καταπιεί· να μη λογαριαστεί στου χρόνου τα μερόνυχτα ούτε μες στων μηνών τους αριθμούς.

⁷Η νύχτα εκείνη ας μην είναι γόνιμη κι ας μην τη διαπεράσει χαρμόσυνη κραυγή.

⁸Να την καταραστούν οι μάγοι που ’χουνε τη δύναμη τις μέρες να τις καταριούνται, αυτοί που άφοβα μπορούν να ξεσηκώνουν τον Λεβιάθαν.

⁹Ας μη λάμψουν τ’ αστέρια της αυγής της κι ας περιμένει μάταια το φως· ποτέ της να μη δει το γλυκοχάραμα.

¹⁰Γιατί τις πύλες να μην κλείσει της κοιλιάς της μάνας μου, για να μη δουν τα μάτια μου τη θλίψη;

¹¹Γιατί να μην πεθάνω στην κοιλιά της μάνας μου; Γιατί τουλάχιστον δε χάθηκα στης γέννας τη στιγμή;

¹²Γιατί βρεθήκαν γόνατα να με δεχτούν, μαστοί για να θηλάσω;

¹³Θα ’μουνα τώρα ήσυχος στον τάφο μου· θα κοιμόμουν και θ’ αναπαυόμουνα

¹⁴αντάμα με τους βασιλιάδες και με τους άρχοντες της γης, που βάζανε για χάρη τους να χτίζουν πυραμίδες.[7]

¹⁵Θα ήμουν με τους ηγεμόνες που είχαν άφθονο χρυσάφι, που με ασήμι γέμισαν τους νεκρικούς θαλάμους τους.

¹⁶Ή πάλι σαν καταχωμένο έκτρωμα δε θα υπήρχα· καθώς τα βρέφη που δεν είδανε το φως.

¹⁷Στον τάφο οι ασεβείς παύουν να κάνουν το κακό· εκεί βρίσκουν κι οι κουρασμένοι ανάπαυση.

¹⁸Βρίσκουν την ησυχία τους και οι δεσμώτες, χωρίς ν’ ακούνε των φυλάκων τις φωνές.

¹⁹Εκεί αντάμα βρίσκονται κι ο άσημος κι ο ξακουστός, κι ο δούλος είναι ελεύθερος από τον κύριό του.

²⁰Γιατί να συνεχίζει ο κουρασμένος να βλέπει της ζωής το φως; Γιατί σε μάκρος να τραβά η ζωή των πικραμένων;

²¹Καρτερούν το θάνατο κι αυτός δεν έρχεται και τον γυρεύουν πιότερο κι από κρυμμένο θησαυρό.

²²Θα ’ταν πανευτυχείς, θα ’ταν πασίχαροι αν βρίσκαν έναν τάφο.

²³Γιατί να ζει ο άνθρωπος που στα τυφλά βαδίζει, που σ’ αδιέξοδο τον έχει φέρει ο Θεός;

²⁴Έχω τροφή τους στεναγμούς και σαν νερό ξεχύνονται οι κραυγές μου·

²⁵εκείνο που φοβόμουνα με χτύπησε· κι εκείνο που με τρόμαζε, με βρήκε.

²⁶Δεν έχω ειρήνη ούτ’ ησυχία ούτ’ ανάπαυση· μονάχα ταραχή.