Read Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ΙΩΒ 30 Bible Online

ΙΩΒ 30 - Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) bible

ΙΩΒ 30

¹Τώρα όμως έχω γίνει ο περίγελως ανθρώπων που ’ναι νεότεροί μου και που οι πατεράδες τους ήταν πιο καταφρονεμένοι κι από του κοπαδιού μου τα σκυλιά.

²Τι να τους έκανα άλλωστε, αφού στα χέρια δύναμη δεν είχαν;

³Εξαντλημένοι απ’ τις στερήσεις κι απ’ την πείνα έφευγαν στην κατάξερη τη γη τη σκοτεινή, κατεστραμμένη κι έρημη.

⁴Γύρω απ’ τους θάμνους αρμυρήθρες μάζευαν και τρώγανε τις ρίζες απ’ τα σπάρτα.

⁵Τους διώχναν μέσ’ απ’ την κοινότητα και φώναζαν ξωπίσω τους, όπως στους κλέφτες.

⁶Στ’ απόκρημνα φαράγγια κατοικούσαν, στης γης τις τρύπες και στων βράχων τις σπηλιές.

⁷Σαν ζώα φώναζαν ανάμεσα στους θάμνους και συγκεντρώνονταν κάτω απ’ τις αγκαθιές.

⁸Άνθρωποι ποταποί και κακοφημισμένοι, αποδιωγμένοι από τη χώρα μακριά.

⁹Μα να που τώρα μ’ έκαναν τραγούδι περιπαιχτικό και θέμα για να συζητούν και να χλευάζουν.

¹⁰Μ’ αποστροφή με βλέπουν, μ’ αποφεύγουν και δε διστάζουν να με φτύσουν κατά πρόσωπο.

¹¹Χαλάρωσε του τόξου μου τη χορδή ο Θεός, μ’ άφησε ανυπεράσπιστον· γι’ αυτό κι εκείνοι καταπάνω μου αχαλίνωτοι ορμήσαν.

¹²Το φιδομάνι με χτυπάει κατακέφαλα, με αναγκάζουνε να υποχωρήσω· για να μ’ εξουθενώσουν προχώματα ετοιμάζουνε.

¹³Όλες τις διεξόδους μου τις έκοψαν και προσπαθούνε να με καταστρέψουν χωρίς να ’χουν ανάγκη να τους βοηθά κανείς.

¹⁴Χύνονται απ’ των οχυρών μου τις ρωγμές κι ορμούν απάνω μου μέσ’ από τα ερείπια.

¹⁵Ο φόβος με κυρίεψε· έφυγε σαν ανέμου φύσημα η αξιοπρέπειά μου και πέρασε η ευτυχία μου σαν σύννεφο.

¹⁶Και τώρα πλησιάζω να πεθάνω· της δυστυχίας οι μέρες με πολιορκούν.

¹⁷Τη νύχτα οι πόνοι διαπερνούν τα κόκαλά μου που λες και θέλουν απ’ το σώμα μου να βγουν· τα νεύρα μου δεν βρίσκουν ησυχία.

¹⁸Ο Θεός με άδραξε από το ρούχο μου, με σφίγγει καθώς το περιλαίμιο του χιτώνα μου.[29]

¹⁹Μέσα στη λάσπη μ’ έριξε κι έγινα σαν το χώμα και τη στάχτη.

²⁰Θεέ μου, σου φωνάζω, μα συ δεν μου αποκρίνεσαι· μπροστά σου στέκομαι, μα εσύ με τη ματιά σου με καρφώνεις.

²¹Έγινες ανελέητος για μένα και με χτυπάς με της γροθιάς σου όλη τη δύναμη.

²²Μ’ αφήνεις να με πάρει στην ορμή του ο άνεμος, να με συντρίψει η μανιασμένη καταιγίδα.

²³Το ξέρω πως στο θάνατο με φέρνεις, στον τόπο της συνάντησης όλων των ζωντανών.

²⁴Έναν σωρό ερείπια δεν μπορεί πια κανείς να τον στηρίξει. Πριν καταρρεύσω εντελώς, ας έρθει βοηθός μου ο Θεός.

²⁵Μήπως δεν έκλαψα γι’ αυτούς, που ήτανε σκληρή η ζωή τους; και μήπως δεν λυπήθηκα για τους φτωχούς;

²⁶Την ευτυχία έλπιζα κι η δυστυχία ήρθε· με βρήκε το σκοτάδι, ενώ περίμενα το φως.

²⁷Αναταράζονται τα σπλάχνα μου, στιγμή δεν ησυχάζουν· δύστυχες μέρες μ’ ηύραν αναπάντεχα.

²⁸Θλιμμένος περπατώ χωρίς χαράς αχτίδα· μες στου λαού σηκώνομαι τη σύναξη βοήθεια να ζητήσω με κραυγές.

²⁹Των τσακαλιών έγινα αδερφός και των στρουθοκαμήλων σύντροφος.

³⁰Μαύρισε πια το δέρμα μου και ξεκολλά από πάνω μου· τα κόκαλά μου ο πυρετός τα καίει.

³¹Έγινε θρήνος το τραγούδι της κιθάρας μου, και του αυλού μου ο ήχος κλάμα γοερό.