Read Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ΙΩΒ 9 Bible Online

ΙΩΒ 9 - Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) bible

ΙΩΒ 9

¹Ο Ιώβ αποκρίθηκε:

²Πως έτσι έχουν τα πράγματα καλά το ξέρω. Μα πώς μπορεί ένας άνθρωπος να δικαιωθεί μπρος στο Θεό;

³Αν κάποιος θα ’θελε μ’ αυτόν ν’ αντιδικήσει, δε θα μπορούσε να του απαντήσει στις χίλιες ούτε μια φορά.

⁴Είν’ ο Θεός σοφός στο νου κι έχει μεγάλη δύναμη· ποιος θα του πάει ενάντια και δε θα ζημιωθεί;

⁵Ξάφνου, χωρίς να το ’χει πει, μετατοπίζει τα βουνά· και πάνω στο θυμό του τ’ αναποδογυρίζει.

⁶Κουνάει τη γη απ’ τον τόπο της και τρέμουν τα στηρίγματά της.

⁷Δίνει στον ήλιο προσταγή, κι αυτός δεν ανατέλλει· τ’ αστέρια τα κλειδώνει και δεν τ’ αφήνει να φανούν.

⁸Αυτός μονάχος του τον ουρανό τεντώνει και περπατάει πάνω στα κύματα της θάλασσας.

⁹Έφτιαξε τη Μεγάλη Άρκτο, τον Ωρίωνα, τις Πλειάδες και του νότου τους αστερισμούς.

¹⁰Κάνει μεγάλα έργα κι ανεξιχνίαστα και θαύματα αναρίθμητα.

¹¹Περνάει πλάι μου ο Θεός και δεν τον βλέπω, με προσπερνάει δίχως να τον αισθανθώ.

¹²Παίρνει ό,τι θέλει, ποιος μπορεί να τον ’μποδίσει; Ποιος θα τολμήσει να του πει: «Ε, τι κάνεις εκεί;»

¹³Ο Θεός το θυμό του δεν τον συγκρατεί· στα πόδια του στέκουν σκυμμένοι της Ραάβ οι ακόλουθοι.

¹⁴Πώς, λοιπόν, θα μπορούσα εγώ να του απαντήσω; Ποια να διαλέξω λόγια να του αντιταχθώ;

¹⁵Έχω δίκιο, μα δεν μπορώ να το απαιτήσω. Πώς να παρακαλέσω να μου δείξει έλεος, αυτός που έχει ήδη αποφασίσει την καταδίκη μου;

¹⁶Ακόμα κι αν δεχότανε μαζί μου να διαλεχθεί μπορώ να πιστέψω πως θα με άκουγε;

¹⁷Αυτός με τον ανεμοστρόβιλο με συντρίβει, και δίχως λόγο μού πληθαίνει τις πληγές·

¹⁸αναπνοή να πάρω δε μ’ αφήνει, με πίκρες μού γεμίζει τη ζωή.

¹⁹Στη δύναμη να καταφύγω; Αυτός είναι ο δυνατότερος! Να καταφύγω στη δικαιοσύνη; Ποιος θα θελήσει να με καλέσει στο δικαστήριο;

²⁰Είμαι αθώος, είμαι δίκαιος μα ό,τι κι αν πω μοιάζει να μ’ ενοχοποιεί, να με καταδικάζει.

²¹Είμαι αθώος! Και τί μ’ αυτό; Για μένα πια δεν έχει σημασία, για τούτο και μιλώ. Κι αν ήτανε να διακινδυνεύσω τη ζωή μου, όσο κι αν έχω δίκιο αυτό δε με βοηθά. Είτε αθώο είτ’ ένοχο, ο Θεός θα μ’ αφανίσει.

²³Όταν μια μάστιγα θανατική ξεσπάει άξαφνα, αυτός γελάει με την αμηχανία των αθώων.

²⁴Τη γη παρέδωσε στων ασεβών τα χέρια και τύφλωσε τους δικαστές, το δίκιο να μην μπορούνε να το δουν. Αν όλ’ αυτά δεν είν’ απ’ το Θεό, τότε από ποιον είναι;

²⁵Τρέχουν οι μέρες μου κι από δρομέα γοργότερα. Φεύγουν· δε φέρνουν τίποτα καλό.

²⁶Γλιστρούν σαν βάρκες από πάπυρο, ελαφρές, σαν τον αητό που ορμάει πάνω στη λεία του.

²⁷Προσπαθώ να ξεχάσω την οδύνη μου, να διώξω του προσώπου μου το πένθος για να μοιάζω χαρούμενος.

²⁸Όμως, τα βάσανά μου συλλογιέμαι και τρομάζω· γιατί το ξέρω πως δεν πρόκειται γι’ αθώο ο Θεός να με παραδεχτεί.

²⁹Λοιπόν με θέλει να ’μαι ένοχος· τότε γιατί μάταια να κοπιάζω αθώος να αποδειχτώ;

³⁰Κι αν με νερό πλυθώ από χιόνι, κι αν μ’ αλισίβα καθαρίσω τα χέρια μου,

³¹αυτός θα με βουτήξει μες στη λάσπη, έτσι που και τα ίδια μου τα ρούχα να με σιχαθούν.

³²Αχ, αν ήταν άνθρωπος ο Θεός, όπως εγώ, για να του απαντήσω και ν’ αντιδικήσουμε!

³³Τουλάχιστον αν υπήρχε ανάμεσά μας διαιτητής, το χέρι του να βάλει πάνω και στους δυό μας[11] και να μας κρίνει!

³⁴Τότε πια θα ’παυε ο Θεός να με χτυπά και δε θα τον φοβόμουν,

³⁵θα του μιλούσα θαρρετά. Μα στην περίπτωσή μου, αυτός κρατάει την εξουσία κι εγώ είμαι μόνος με το δίκιο μου.