Read Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 40 Bible Online

ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 40 - Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) bible

ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 40

¹Μεγάλος μόχθος δόθηκε σε κάθε άνθρωπο, ζυγός βαρύς έχει τεθεί πάνω στου Αδάμ τους απογόνους, από τη μέρα που θα βγουν απ’ την κοιλιά της μάνας τους, ως την ημέρα που θα γυρίσουν στην κοιλιά της γης, της μάνας όλων.

²Οι στενοχώριες τους κι ο φόβος της καρδιάς τους είναι η αγωνιώδης σκέψη τους γι’ αυτό που προσδοκούν: Τη μέρα του θανάτου.

³Από κείνον που κάθεται στο λαμπρό θρόνο, ίσαμε κείνον που εξαθλιωμένος κάθεται πάνω στο χώμα και στη στάχτη·

⁴από κείνον που φοράει πορφύρα και στεφάνι, ίσαμε το ρακένδυτο, τσουβάλι που φορεί,

⁵όλα είν’ οργή και φθόνος, ταραχές κι αναστάτωση, φόβος θανάτου, μνησικακία κι αλληλοφάγωμα· ακόμα και την ώρα που στο κρεβάτι του πέφτει κανείς για να ξεκουραστεί, τα όνειρα τις σκέψεις του ταράζουν.

⁶Μόλις που πάει ν’ αναπαυτεί, κι αμέσως μες στον ύπνο του σαν σε ώρα συναγερμού, οράματα εφιαλτικά ταράζουν την καρδιά του κι είν’ έτοιμος να πάρει δρόμο για να σωθεί.

⁷Όμως, την κρίσιμη στιγμή ξυπνάει κι απορεί πως ήταν μάταιος ο φόβος του.

⁸Σε κάθε πλάσμα ζωντανό, από τον άνθρωπο ως τα κτήνη, μα στους αμαρτωλούς εφτά φορές περισσότερο, τέτοια συμβαίνουν:

⁹Θάνατοι, αιματοχυσίες, διαμάχες, πόλεμοι, δυστυχία, πείνα, επιδημίες και καταστροφές.

¹⁰Για τους παράνομους έγιναν όλ’ αυτά και γι’ αυτούς έγινε ο κατακλυσμός.

¹¹Όλα όσα προέρχονται απ’ τη γη, πάλι στη γη επιστρέφουν, όπως και όλα τα νερά ξαναγυρνούν στη θάλασσα.

¹²Κάθε δωροδοκία κι αδικία θα χαθεί, αλλά η πιστότητα παντοτινά θα μένει.

¹³Τ’ αγαθά των αδίκων θα στερέψουν καθώς ο χείμαρρος· όπως του κεραυνού η βροντή στην καταιγίδα, έτσι θα χαθούν.

¹⁴Τα χέρια του ανοίγει ο άδικος για ν’ αποκτήσει· μα επειδή το νόμο παραβαίνει, όλα μέσ’ απ’ τα δάχτυλά του ξεγλιστρούν.

¹⁵Οι απόγονοι των ασεβών μοιάζουν με τα φυτά που θέλουν ρίζες ν’ απλώσουνε σε βράχο αιχμηρό, αλλά κλαδιά πολλά δεν έχουν.

¹⁶Είναι σαν το καλάμι που φυτρώνει πλάι στα νερά και στις όχθες των ποταμών, μα πριν απ’ όλα τ’ άλλα εκείνο ξεριζώνεται.

¹⁷Η καλοσύνη είναι σαν ένας κήπος μ’ ευλογίες, κι η ελεημοσύνη μένει παντοτινά.

¹⁸Είναι γλυκιά η ζωή, όταν κανείς μπορεί να ζει με άνεση απ’ τα υπάρχοντά του ή απ’ την εργασία του· μα κι απ’ τα δυο καλύτερο είναι όταν κάποιος βρίσκει ένα θησαυρό.

¹⁹Τα παιδιά και το χτίσιμο μιας πόλης διαιωνίζουν τ’ όνομα του ανθρώπου· μα πιο πολύ κι από τα δυο υπολογίζεται μια αγνή γυναίκα.

²⁰Το κρασί ευφραίνει την καρδιά, όπως κι η μουσική· μα πιο πολύ κι από τα δυο η αγάπη της σοφίας.

²¹Η φλογέρα και το ψαλτήρι[23] τη μελωδία γλυκαίνουν· μα πιο πολύ κι από τα δυο η χαριτωμένη γλώσσα.

²²Την ομορφιά ποθεί το μάτι και τη χάρη· μα πιο πολύ κι από τα δυο του κάμπου το χλωρό χορτάρι.

²³Ο σύντροφος κι ο φίλος να συναντιούνται χαίρονται· μα πιο πολύ κι από τους δυο η γυναίκα με τον άντρα.

²⁴Τ’ αδέρφια κι οι υποστηριχτές σε δύσκολους χρειάζονται καιρούς· μα πιο πολύ κι από τους δυο λυτρώνει η ελεημοσύνη.

²⁵Το ασήμι κι ο χρυσός στεριώνουνε τα βήματα· μα πιο πολύ κι από τα δυο η συμβουλή η καλή.

²⁶Τα πλούτη και η δύναμη αναπτερώνουν την καρδιά· μα πιο πολύ κι από τα δυο ο σεβασμός στον Κύριο. Όποιος τον Κύριο σέβεται τίποτα δεν του λείπει και δε χρειάζεται να ψάξει για υποστήριξη.

²⁷Ο σεβασμός στον Κύριο είναι σαν κήπος μ’ ευλογίες και πιο καλή από κάθε δόξα η προστασία του.

²⁸Παιδί μου, ποτέ μη ζήσεις του ζητιάνου τη ζωή, γιατί είναι προτιμότερη από τη ζητιανιά η θανή.

²⁹Ο άνθρωπος που περιμένει από τραπέζι ξένο, ζει μια ζωή που δεν είναι ζωή, γιατί βεβηλώνεται με ξένα φαγητά· αλλά ένας άνθρωπος με γνώση και με μόρφωση θα φυλαχτεί απ’ αυτά.

³⁰Της επαιτείας το ψωμί είναι γλυκό στου αδιάντροπου το στόμα· μες στην κοιλιά του όμως θα καίει σαν τη φωτιά.