Read Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ΘΡΗΝΟΙ 3 Bible Online

ΘΡΗΝΟΙ 3 - Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) bible

ΘΡΗΝΟΙ 3

¹Εγώ είμαι ο άνθρωπος που γνώρισε τη δυστυχία απ’ το ραβδί της οργής του Κυρίου.

²Με έσυρε και μ’ έφερε μέσ’ στο βαθύ σκοτάδι, όχι στο φως.

³Όλο εμένα χτυπάει καθημερινά.

⁴Βασάνισε τη σάρκα και το δέρμα μου και σύντριψε τα κόκαλά μου·

⁵με απέκλεισε από παντού, με περιστοίχισε με πίκρα και με πόνο.

⁶Να ζήσω μέσα στο σκοτάδι μ’ έβαλε, σαν τους νεκρούς του παρελθόντος.

⁷Σε τείχη μέσα μ’ έκλεισε και δεν μπορώ να βγω· μου ’κανε πιο βαριές τις αλυσίδες μου.

⁸Ακόμη κι όταν με φωνές τον ικετεύω, πνίγει την προσευχή μου για να μη φτάσει ως αυτόν.

⁹Τους δρόμους μου τους έφραξε με πέτρες πελεκητές κι έτσι ακολούθησα λαθεμένο μονοπάτι.

¹⁰Για μένα έγινε σαν αρκούδα και σαν λιοντάρι που ενεδρεύει.

¹¹Μ’ έβγαλε απ’ το δρόμο μου και μ’ έκανε κομμάτια, με αφάνισε.

¹²Το τόξο μου το τέντωσε και για σημάδι μ’ έβαλε στο βέλος του.

¹³Τα βέλη όλα της φαρέτρας μου τα έμπηξε στα νεφρά μου.

¹⁴Έγινα του λαού μου ο περίγελως, το αδιάκοπο, χλευαστικό τραγούδι τους.

¹⁵Πίκρες με χόρτασε, με πότισε φαρμάκι.

¹⁶Χαλίκια με τα δόντια μου με έκανε να φάω. Μ’ έριξε μες στη στάχτη,

¹⁷μου πήρε την ειρήνη της ψυχής μου, τι είναι ευτυχία το λησμόνησα,

¹⁸και είπα: «Χάθηκε η δύναμή μου, αυτή η ελπίδα που ερχόταν απ’ τον Κύριο».

¹⁹Ν’ αναλογίζομαι τη θλίψη και την ταλαιπωρία μου είναι δηλητήριο και χολή.

²⁰Αδιάκοπα τα σκέφτομαι και θλίβεται η ψυχή μου.

²¹Μα η ελπίδα έρχεται ετούτο όταν θυμάμαι:

²²πως του Κυρίου η ευσπλαχνία δεν εξαντλήθηκε, ούτε και τέλειωσε το έλεός του.

²³Την κάθε αυγή ξαναγεννιούνται· κι είν’ η πιστότητά του απέραντη.

²⁴Είπα: «Ο Κύριος για μένα είναι το παν, γι’ αυτό και θα ’χω την ελπίδα μου σ’ αυτόν».

²⁵Ο Κύριος είναι καλός σ’ όποιον τον εμπιστεύεται, σ’ αυτόν που τον αναζητάει.

²⁶Είναι καλό να περιμένει κάποιος σιωπηλά από τον Κύριο τη βοήθεια.

²⁷Καλό είναι για τον άνθρωπο να ’χει απ’ τα νιάτα του υπομείνει δυσκολίες.

²⁸Ας περιμένει κι ας σιωπά, αφού ο Κύριος τις επιτρέπει.

²⁹Ας ταπεινώνεται ως τη γη· ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα.

³⁰Και τα χτυπήματα ας τα δέχεται, τις ταπεινώσεις ας τις υπομένει.

³¹Γιατί ο Κύριος δεν θα τον ταλαιπωρεί για πάντα.

³²Κι όταν τις στενοχώριες δίνει, πάλι γίνεται σπλαχνικός· τόσο είναι μεγάλη η αγαθότητά του.

³³Δε χαίρεται όταν στενοχωρεί κι όταν πικραίνει τους ανθρώπους.

³⁴Όταν ποδοπατιούνται της χώρας μας οι αιχμάλωτοι,

³⁵όταν στα μάτια του Υψίστου μπρος καταπατιέται το δίκιο ενός ανθρώπου,

³⁶όταν στο δικαστήριο κάποιος αδικείται, αυτά ο Κύριος τάχα δεν τα βλέπει;

³⁷Ποιος είν’ αυτός που όταν πει κάτι, γίνεται; Ο Κύριος δεν είναι εκείνος που προστάζει;

³⁸Αν κάτι γίνεται κακό ή κάτι καλό, ο Ύψιστος το πρόσταξε!

³⁹Για ποιο πράγμα ο άνθρωπος μπορεί να παραπονεθεί, αφού, παρόλα του τα λάθη, βρίσκεται ακόμα στη ζωή;

⁴⁰Ας εξετάσουμε τον τρόπο της ζωής μας κι ας τον διερευνήσουμε, στον Κύριο ας επιστρέψουμε.

⁴¹Καρδιές και χέρια στο Θεό του ουρανού ας υψώσουμε, κι ας του προσευχηθούμε:

⁴²«Αμαρτήσαμε, αποστατήσαμε κι εσύ ακόμα δε μας το συγχώρησες!

⁴³Σε κατέλαβε ο θυμός σου και μας καταδίωξες, δίχως συμπόνια μάς εξόντωσες.

⁴⁴Με σύννεφο σκεπάστηκες, έτσι που να μην μπορεί να το περάσει η προσευχή μας.

⁴⁵Μας έκανες σκουπίδια, βδέλυγμα στους λαούς ανάμεσα.

⁴⁶Όλοι οι εχθροί μας με τα λόγια τους μας κοροϊδεύουν.

⁴⁷Τρόμος και θάνατος έπεσε πάνω μας, ερήμωση και καταστροφή.

⁴⁸Χειμάρρους δάκρυα κατεβάζουνε τα μάτια μου, γιατί ο λαός μου καταστράφηκε!

⁴⁹Τα μάτια μου γίναν πηγές αστέρευτες χωρίς σταματημό,

⁵⁰ωσότου ο Κύριος να σκύψει από τα ουράνια και να δει.

⁵¹Τα μάτια μου με κάνουν και πονώ από το συνεχές κλάμα για την πόλη μου.

⁵²«Εκείνοι που χωρίς λόγο μ’ εχθρεύονται, με καταδίωξαν σαν να ’μουνα πετούμενο.

⁵³Μ’ έριξαν ζωντανό μες σ’ ένα λάκκο και κλείσαν με μια πλάκα το άνοιγμα.

⁵⁴Τα νερά έφτασαν στο λαιμό μου και μέσα μου είπα: “χάθηκα!”

⁵⁵Επικαλέστηκα το όνομά σου, Κύριε, απ’ τα βαθιά του λάκκου.

⁵⁶Είπα: “το αυτί σου μην το κλείσεις στο στεναγμό μου, στην κραυγή μου”. Και τη φωνή μου εσύ την άκουσες.

⁵⁷Όταν σε φώναξα ήρθες κοντά και μού ’πες: “μη φοβάσαι!”

⁵⁸Έγινες υπερασπιστής μου, Κύριε, στη δίκη μου, έσωσες τη ζωή μου.

⁵⁹Κύριε, ξέρεις το άδικο που μού ’γινε· απόδωσέ μου δικαιοσύνη!

⁶⁰Είδες όλο το μίσος τους, όλα τα πονηρά τους σχέδια εναντίον μου.

⁶¹Άκουσες, Κύριε, τις προσβολές τους, όλα τα πονηρά τους σχέδια εναντίον μου.

⁶²Τα λόγια των εχθρών μου και οι σκέψεις τους είν’ εναντίον μου όλη την ημέρα.

⁶³Κοίτα τους: είτε κάθονται είτε σηκώνονται, εγώ είμαι το ειρωνικό τους το τραγούδι.

⁶⁴Κύριε, ανταπόδωσέ τους σύμφωνα με τα έργα τους.

⁶⁵Σκλήρυνε την καρδιά τους· ας πέσει πάνω τους η κατάρα σου.

⁶⁶Μες στην οργή σου καταδίωξέ τους, κι από τη γη εξαφάνισέ τους, Κύριε».