Read Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ΘΡΗΝΟΙ 4 Bible Online

ΘΡΗΝΟΙ 4 - Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) bible

ΘΡΗΝΟΙ 4

¹Αλίμονο, πώς το χρυσάφι θάμπωσε, πώς αλλοιώθηκε το καθαρό χρυσάφι! Οι πέτρες οι ιερές[4] διασκορπίστηκαν στου κάθε δρόμου τις γωνιές!

²Οι νέοι της Σιών που ήταν πολύτιμοι και μέτραγαν το βάρος τους σε καθαρό χρυσάφι τώρα σαν σκεύη λογαριάζονται πήλινα σαν κοινά έργα αγγειοπλάστη.

³Και τα τσακάλια ακόμη στα μικρά τους δίνουν το γάλα τους και τα φροντίζουνε. Μα οι γυναίκες του λαού μου γίνανε σκληρές κι αδιάφορες σαν στρουθοκάμηλοι στην έρημο.[5]

⁴Κολλάει η γλώσσα των βρεφών στον ουρανίσκο από τη δίψα· ψωμί ζητάνε τα παιδιά, κι ούτ’ ένας δεν υπάρχει να τους δώσει.

⁵Αυτοί που τρέφονταν με φαγητά εκλεκτά στους δρόμους ξεψυχούν από την πείνα· αυτοί που ανατράφηκαν με πολυτέλειες, κείτονται τώρα στην κοπριά.

⁶Η διαστροφή του λαού μου ήταν χειρότερη ακόμη κι απ’ την αμαρτία των Σοδόμων, που με μιας καταστράφηκαν, χωρίς τη μεσολάβηση χεριών.

⁷Οι άρχοντές μας έλαμπαν πιο καθαροί απ’ το χιόνι, κι από το γάλα πιο λευκοί· πιο ροδαλή κι απ’ το κοράλλι η όψη τους· οι φλέβες τους σωστό ζαφείρι.

⁸Τώρα έγινε η όψη τους πιο σκοτεινή κι απ’ την καπνιά· μέσα στους δρόμους δεν μπορείς να τους αναγνωρίσεις. Στα κόκαλά τους κόλλησε το δέρμα τους, έγινε ξερό σαν ξύλο.

⁹Πιο τυχεροί όσοι με ξίφος θανατώθηκαν, παρά εκείνοι που πεθάναν απ’ την πείνα, που υπέκυψαν εξαντλημένοι απ’ το λιμό.

¹⁰Γυναίκες που είναι από τη φύση σπλαχνικές, έψησαν με τα ίδια τους τα χέρια τα παιδιά τους, για να τραφούν σ’ εκείνη την πανωλεθρία του λαού μου.

¹¹Ο Κύριος εξάντλησε όλο του το θυμό! Ξεχείλισε η φλόγα της οργής του κι άναψε στη Σιών φωτιά· η πόλη κατακάηκε μέχρι τα θέμελά της.

¹²Κανείς δεν θα το πίστευε, ούτε της γης οι βασιλιάδες ούτε κανείς στον κόσμο, πως θα ’μπαινε κατακτητής ο εχθρός στης Ιερουσαλήμ τις πύλες.

¹³Αιτία για την καταστροφή της πόλης είναι οι αμαρτίες των προφητών της, των ιερέων της οι αμαρτίες, που τους δικαίους καταδίκαζαν.

¹⁴Σαν τους τυφλούς στους δρόμους τρίκλιζαν, στο αίμα βουτηγμένοι, έτσι που δεν μπορούσε πια κανείς τα ρούχα τους ν’ αγγίξει.

¹⁵«Φύγετε, ακάθαρτοι!» τους φώναζαν. «Φύγετε! Τίποτα μην αγγίζετε!» Έτσι φεύγανε και περιπλανιούνταν· Μα και τα έθνη έλεγαν: «Δε μπορούν αυτοί μαζί μας πια να κατοικούν».

¹⁶Ο ίδιος ο Κύριος τους διασκόρπισε, δε θέλει πια να τους βοηθάει· Σέβας πια δεν υπάρχει για τους ιερείς, ούτ’ ευσπλαχνία για τους γέροντες.

¹⁷Τα μάτια μας απόκαμαν να καρτερούν μάταια μια βοήθεια που δε θα ’ρθει· προσμέναμε αγναντεύοντας απ’ τις σκοπιές μας ένα έθνος, που δεν μπορεί να σώσει.

¹⁸Παραμονεύουνε τα χνάρια μας οι εχθροί, έτσι που δεν μπορούμε ούτε στο δρόμο μας να βγούμε. Τελείωσαν οι μέρες μας, το τέλος μας πλησιάζει, ήρθε, είν’ εδώ.

¹⁹Εκείνοι που μας καταδίωκαν γίναν πιο γρήγοροι κι απ’ τους αετούς· μας κυνηγήσαν πάνω στα βουνά, παραμονέψανε για μας στην έρημο.

²⁰Ο βασιλιάς μας, του Κυρίου ο εκλεκτός, που απ’ αυτόν κρεμόταν η ζωή μας, έπεσε στις παγίδες τους· αυτός, που λέγαμε πως στη σκιά του θα ζήσουμε στα έθνη ανάμεσα.

²¹Χαρείτε και πανηγυρίσετε, Εδωμίτες, εσείς που κατοικείτε στη χώρα της Ουζ![6] Μα και σ’ εσάς θα φτάσει της κρίσης το ποτήρι και θα μεθύσετε και θα ξεγυμνωθείτε.

²²Πόλη της Σιών, τελείωσε η τιμωρία σου! Δε θα σε ξαναστείλει ο Κύριος στην αιχμαλωσία. Όσο για σας όμως Εδωμίτες, θα τιμωρήσει ο Κύριος την ανομία σας, τις αμαρτίες σας θα τις αποκαλύψει.