Read Dhundari اول تواریخ 16 Bible Online

اول تواریخ 16 - Dhundari bible

اول تواریخ 16

¹بالاخره صندوق پیمان خداوند را آوردند و آنرا در خیمه ای که داود برایش افراشته بود قرار دادند. بعد قربانی های سوختنی و سلامتی بحضور خداوند تقدیم کردند.

²پس از ادای مراسم قربانی، داود تمام مردم اسرائیل را بنام خداوند برکت داد

³و به عموم مردم ـ زن و مرد ـ یک قرص نان، یک تکه گوشت و یک کیک کشمشی توزیع کرد.

⁴داود همچنین چند نفر از لاویان را برای خدمت در خیمۀ صندوق پیمان گماشت تا خداوند، خدای اسرائیل را یاد کنند، شکر گویند و سپاس نمایند.

⁵اینها آساف، رئیس و بعد از او زِکَریا، یعی ئیل، شمیراموت، یحیئیل، مَتتیا، اِلیاب، بنایا و عوبید ادوم بودند. یعی ئیل نوازندۀ چنگ و رباب بود و آساف دایره می نواخت.

⁶بنایا و یحزیئیل کاهن پیش صندوق پیمان خداوند بصورت متواتر شیپور می نواختند.

⁷داود در همان روز برای اولین بار آساف و همراهان او را مأمور کرد که این سرود شکرانگی را بحضور خداوند بسرایند:

⁸خداوند را شکر کنید و نام او را بخوانید. اعمال او را به ملتها اعلام نمائید.

⁹برای او سرود بسرائید و او را ستایش کنید. از همه کارهای شگفت انگیز او خبر بدهید.

¹⁰در نام مقدس او فخر کنید و دل مشتاقان خداوند شادمان باشد.

¹¹خداوند و قوّت او را بطلبید و روی او را پیوسته بجوئید.

¹²معجزاتی را که او انجام داده است به یاد آورید، همچنان نشانه های شگفت انگیز و داوری های دهان او را.

¹³ای نسل بندۀ او ابراهیم و ای اولادۀ یعقوب برگزیدۀ او.

¹⁴خداوند، خدای ما است. داوری های او در تمامی جهان است.

¹⁵عهد او را به یاد آورید تا به ابد و کلامی را که بر هزاران پشت فرموده است،

¹⁶آن عهدی را که با ابراهیم بسته و وعده ای را که برای اسحاق داده است.

¹⁷آنرا برای یعقوب به عنوان فریضه ای استوار ساخت و برای اسرائیل عهد جاودانی.

¹⁸او گفت که سرزمین کنعان را به تو می دهم تا ملکیت شما گردد.

¹⁹هنگامی که تعداد تان محدود و کم بود و در آنجا مثل بیگانگان بسر می بردید

²⁰و از یک ملت به ملت دیگر و از یک مملکت به قوم دیگر می رفتند،

²¹او نگذاشت که کسی بر ایشان ظلم کند و حتی پادشاهان را به خاطر ایشان توبیخ نمود.

²²او فرمود: «بر مَسح شدگان من دست نزنید و به انبیای من ضرر نرسانید.»

²³ای تمامی زمین برای خداوند سرود بخوانید و مژدۀ نجات او را همه روزه بشارت دهید.

²⁴جلال و شکوه او را به ملتها اعلام کنید و کارهای شگفت انگیز او را در میان همۀ مردم.

²⁵زیرا خداوند عظیم و سزاوار ستایش. او مهیب است بر همۀ خدایان.

²⁶زیرا همه خدایان دیگر بتها هستند، لیکن خداوند آسمان ها را آفرید.

²⁷عظمت و جلال به حضور وی است و قوّت و شادمانی در مکان او.

²⁸ای مردم جهان، خداوند را ستایش کنید! خداوند را در جلال و قدرت او توصیف نمائید!

²⁹خداوند را به جلال اسم او ستایش کنید! هدیه بیاورید و به پیشگاه او بیائید.

³⁰ای تمامی زمین از حضور وی بلرزید. بلی، او کائنات را چنان برقرار و پایدار ساخته است که هرگز نمی جنبد.

³¹آسمان ها خوشی کنند و زمین شاد باشد. مردم در بین خود بگویند: «خداوند حکمفرمای جهان است!»

³²بحرها و همه جانورانی که آن ها را پُر کرده اند، بغُرند، کشتزارها و هرچه که در آن ها هستند، خوشی کنند.

³³همه درختان جنگل فریاد خوشی برآورند؛ به حضور خداوند زیرا که می آید، زیرا که برای داوری جهان می آید.

³⁴خداوند را سپاس گوئید، زیرا که نیکوست و رحمت او تا به ابد.

³⁵بگوئید: «ای خداوند، خدای ما، ما را نجات ده! ما را از میان ممالک بیگانه جمع کن تا نام مقدس تو را حمد گوئیم و ستایش تو افتخار ما باشد.»

³⁶خداوند، خدای اسرائیل از ازل تا به ابد متبارک باد! آنگاه همه مردم گفتند: «آمین!» و خداوند را ستایش کردند.

³⁷داود آساف و همکارانش را گماشت تا همیشه و هر روزه برای خدمت در خیمۀ صندوق پیمان خداوند مشغول باشند.

³⁸او همچنین به عوبید ادوم (پسر یَدیتون) و شصت و هشت نفر از دستیاران او امر کرد که با آن ها کمک کنند. عوبید ادوم و حوسه وظیفۀ دروازه بانی را داشتند.

³⁹صادوق کاهن و سایر کاهنان را هم برای خدمت در خیمۀ خداوند بالای تپه در جِبعون تعیین کرد

⁴⁰تا برای خداوند قربانی های سوختنی را همیشه در صبح و شام بر قربانگاه آن مطابق هدایت شریعت خداوند به مردم اسرائیل، تقدیم کنند.

⁴¹داود به هیمان، یدوتون و همه کسان دیگر که انتخاب و نام شان برده شد، گفت که خداوند را بخاطر محبت و شفقت همیشگی او ستایش کنند و شکر گویند.

⁴²هیمان و یدوتون با نوای شیپور و دایره سرود حمد خداوند را با سرایندگان دیگر با آواز بلند همراهی می کردند. پسران یدوتون بحیث محافظین دروازه ها تعیین شدند.سرانجام مراسم بپایان رسید و مردم به خانه های خود رفتند. داود هم به خانۀ خود برگشت تا خانوادۀ خود را هم برکت بدهد.

⁴³سرانجام مراسم بپایان رسید و مردم به خانه های خود رفتند. داود هم به خانۀ خود برگشت تا خانوادۀ خود را هم برکت بدهد.