Read De Bibel JHF 2. Chronik 6 Bible Online

2. Chronik 6 - De Bibel JHF bible

2. Chronik 6

¹Doa säd Salomo: De Har haft jesajcht, daut hee em Dunklen wonen wull.

²Oba ekj ha een Hus jebut, die too Wonunk, un eene Städ fa dienem Sett opp Eewich.

³Un de Kjennich dreid sien Aunjesecht un säajend de gaunze Jemeent Israels; un de gaunze Jemeent Israel stunt.

⁴Un hee säd: Jeloft es de Har, de Gott Israels, dee met sienem Mul to mienem Voda David jerät un met siene Haunt daut erfelt haft, endäm hee säd:

⁵Von däm Dach aun, doa ekj mien Volkj ut däm Ägiptenlaunt rutjefieet ha, ha ekj kjeene Staut ut de Stam Israels erwält, om een Hus too buen, doamet mien Nomen doa selfst wia; un ekj ha kjeenem Maun erwält, om Ferscht äwa mien Volkj Israel to sennen.

⁶Oba ekj ha Jerusalem erwält, daut mien Nomen doa selfst wia; un ekj ha David erwält, daut hee äwa mien Volkj Israel wia.

⁷Un daut wia en mienem Voda David sienem Hoaten, däm Nomen Gottes, däm Gott Israels, een Hus too buen.

⁸Un de Har räd to mienem Voda David: Wiels daut en dienem Hoaten jewast es, mienem Nomen een Hus too buen, soo hast du goot jedonen, daut et en dienem Hoaten jewast es.

⁹Doch du saust daut Hus nich buen; sonda dien Sän, dee ut diene Lenden väakomen woat, hee saul mienem Nomen daut Hus buen.

¹⁰Un de Har haft sien Wuat jehoolen, daut hee jerät haft; un ekj sie aun mienem Voda siene Städ oppjestonen un ha mie oppem Troon Israels jesat, soo aus de Har jerät haft, un ha däm Nomen Gottes, däm Gott Israels, daut Hus jebut;

¹¹un ekj ha doa selfst de Lod hanjestalt, en dee de Bunt Gottes es, däm hee met de Kjinja Israel jemoakt haft.

¹²Un hee jinkj ver däm Aultoa Gottes, ver de gaunze Jemeent Israels, un breed siene Henj ut.

¹³Dan Salomo haud een Jestal von Koppa jemoakt un daut medden em Väahoff jestalt: fief Ellen lank un fief Ellen breet un 3 Ellen huach; un jinkj doa nopp un kjneed, ver de gaunze Jemeent Israels, opp siene Kjnee un breed siene Henj ut nom Himmel -

¹⁴un säd: Har, Gott Israels! Kjeen Gott es aus du em Himmel un oppe Ieed, dee du däm Bunt un de Jnod diene Kjnajchts bewoascht, dee ver die met äarem gaunzen Hoaten waundlen;

¹⁵dee du dienem Kjnajcht David, mienem Voda, jehoolen, waut du to am jerät hast; du hast daut met dienem Mul jerät, un met diene Haunt hast du daut erfelt, aus daut vondoag es.

¹⁶Un nu, Har, Gott Israels, hool dienem Kjnajcht David, mienem Voda, waut du to am jerät hast, endäm du sädst: Daut saul die nich aun eenem Maun fälen, ver mienem Aunjesecht, dee doa oppem Troon Israels sett, wan blooss diene Säns opp äarem Wajch achten, daut see en miene Jesazen waundlen, soo aus du ver mie jewaundelt hast.

¹⁷Un nu, Har, Gott Israels, mucht dien Woat woa woaren, daut du too dienem Kjnajcht David jerät hast!

¹⁸Oba sull Gott woarhauft bie däm Mensch oppe Ieed wonen? Kjikj, de Himmel un de Himmel Himmel kjennen die nich foten; wooväl weinja dit Hus, daut ekj jebut ha!

¹⁹Doch drei die nom Jebäd von dienem Kjnajcht un no siene Bedd, Jahwe, mien Gott, daut du hieescht opp daut Roopen un opp daut Jebäd, daut dien Kjnajcht ver die bät;

²⁰daut diene Uagen Dach un Nacht äwa dit Hus op sent, äwa däm Uat, von däm du jesajcht hast, daut du dienen Nomen doa han saten west; daut du opp daut Jebäd hieescht, daut dien Kjnajcht von disem Uat bäden woat.

²¹Un hia opp daut Bedden von dienem Kjnajcht un dienem Volkj Israel, daut see aun disem Uat bedden woaren; un hia du von dise Städ diene Wonunk, vom Himmel häa, jo, hia un vezei!

²²Wan wäa jäajen sienen Näakjsten sindicht, un maun am een Schwua opplajt, om am schwieren to loten, un hee kjemt un schwieet ver dienem Aultoa en disem Hus;

²³soo hia du vom Himmel, un haundel un recht diene Kjnajchts, endäm du däm Schuldjen vejeltst, daut du sienem Wajch opp sienem Kopp brinjst; un endäm, du däm Jerajchten rajchtfoadichst, daut du am no siene Jerajchtichkjeit jeffst.

²⁴Un wan dien Volkj Israel vom Fiend jeschloagen woat, wiels see jäajen die jesindicht ha, un see dreien om un bekjanen dienem Nomen un bäden un bedden to die en disem Hus;

²⁵soo hia du vom Himmel häa un vezei de Sinden dienem Volkj Israel; un brinj an en daut Launt trigj, daut du an un äare Vodasch jejäft hast.

²⁶Wan de Himmel veschloten, un kjeen Räajen sennen woat, wiels see jäajen die jesindicht ha, un see aun disem Uat bäden un bekjanen dienem Nomen un dreien von äare Sinden om, wiels du an deemutichst;

²⁷soo hia du vom Himmel un vezei de Sinden diene Kjnajchts un dienem Volkj Israel, daut du an däm gooden Wajch lieescht, opp däm see gonen sellen; un jeff Räajen opp dien Launt, daut du dienem Volkj aus Oawdeel jejäft hast.

²⁸Wan eene Hungaschnoot em Launt sennen woat, wan Past sennen woat, wan Jeträajdbraunt un Jeträajderost, Heischrakjen ooda Schirkje sennen woaren; wan siene Fiend em Launt siene Dooasch beloagren, wan irjent eene Ploag un irjent eene Krankheit sennen woat;

²⁹waut fa Jebäd ooda Bedd dan sennen woat von irjent eenem Mensch un von dienem gaunzen Volkj Israel, wan see erkjanen woaren een jiedra siene Ploag un siene Weedoag, un hee siene Henj utstrakjen woat no disem Hus;

³⁰soo hia du von Himmel häa, de Städ diene Wonunk, un vezei, un jeef eenem jiedren no aul siene Wäaj, aus du sien Hoat kjanst, - dan du, du auleen kjanst daut Hoat de Menschenkjinja;

³¹om daut see die ferchten, om opp diene Wäaj too waundlen, aul de Doag, dee see em Launt läwen woaren, daut du onse Vodasch jejäft hast.

³²Un wan uk een Framda, dee nich von dienem Volkj Israel es, - hee kjemt ut eenem wieden Launt, wäajen dienem groote Nomen un diene stoakje Haunt un dienem utjestrakjtem Oarm, see komen un bäden en disem Hus;

³³soo hia du vom Himmel häa, de Städ diene Wonunk, un doo no aulem, om waut de Framda to die roopen woat; om daut aule Velkja oppe Ieed dien Nomen erkjanen, un doamet see die ferchten, aus dien Volkj Israel, un doamet see erkjanen, daut dit Hus, daut ekj jebut ha, no dienem Nomen jenant woat.

³⁴Wan dien Volkj jäajen siene Fiend toom Kaumf utgonen woat, opp däm Wajch, däm du an schekjen woascht, un see to die bäden no dise Staut han, dee du erwält hast, un däm Hus, daut ekj dienem Nomen jebut ha;

³⁵soo hia vom Himmel häa äa Jebäd un äare Bedd, un fia äa Rajcht ut.

³⁶Wan see jäajen die sindjen, - dan doa es kjeen Mensch, dee nich sindicht un du äwa an oajalich best un an ver däm Fiend doahan jeffst un äare Fiend an jefangen en een wiedet ooda en een dichtet Launt wajchfieren;

³⁷un see nämen daut to Hoaten en däm Launt, wuahan see jefangen wajchjefieet sent, un dreien om un bedden die em Launt äare Jefangenschoft, un sajen: Wie ha jesindicht, wie ha faulsch un gottloos jehaundelt;

³⁸un see dreien trigj no die met äarem gaunzen Hoaten un met äare gaunze Seel en däm Launt äare Jefangenschoft, wuahan maun an jefangen wajchjefieet haft, un see bäden no äarem Launt han, daut du äare Vodasch jejäft, un dee Staut, dee du erwält hast, un nodäm Hus han, daut ekj dienem Nomen jebut ha;

³⁹soo hia vom Himmel häa, de Städ diene Wonunk, äa Jebäd un äare Bedd, un fia äa Rajcht ut; un vezei dienem Volkj, daut see jäajen die jesindicht ha.

⁴⁰Nu, mien Gott, lot doch diene Uagen op un diene Uaren oppmoakjen opp daut Jebäd aun disem Uat!

⁴¹Un nu, sto opp, Har, Gott, too diene Ru, du un de Lod diene Macht! Lot diene Priesta, Har, Gott, met Radinj aunjekjleet sennen, un diene Fromme sikj äwa daut Goode freien!

⁴²Jahwe, Gott! Wies daut Aunjesecht diene Jesaulwte nich auf; jedenkj aun dee Jnod jäajen David, dienem Kjnajcht!