Read De Bibel JHF Hiob 33 Bible Online

Hiob 33 - De Bibel JHF bible

Hiob 33

¹Oba nu, Hiob, hia miene Räd, un nemm aule miene Wieed too Uaren.

²Kjikj doch, ekj ha mien Mul opjemoakt, miene Tung räd en mienem Mulbän.

³Miene Wieed sellen opprechtich [Jlikjheit] von mienem Hoat sennen, un waut miene Leppen weeten, sellen see rein rutsajen.

⁴De Jeist Gottes haft mie jemoakt, un de Odem vom Aulmajchtjen beläwt mie.

⁵Wan du kaust, soo auntwuad mie; moak die fa mie reed, stal die!

⁶Kjikj, ekj sie Gott siena, aus du; von Leem aufjekjnäpe sie uk ekj.

⁷Kjikj, mien Schrakj woat die nich enjsten, un mien Druck woat nich schwoa opp die lauste.

⁸Jewess, du hast ver miene Uaren jerät, un ekj hieed de Stemm de Wieed:

⁹Ekj sie rein, onen Äwaträdunk; ekj sie rein, un kjeene Ojjerajchtichkjeit es aun mie.

¹⁰Kjikj, hee haft Fientschoft jäajen mie jefungen; hee helt mie fa sienen Fient.

¹¹Hee lajcht miene Feet en däm Stock, beoobacht aule miene Stiej.

¹²Kjikj, doarenn hast du nich rajcht, auntwuad ekj die; dan Gott es väl mea aus een Mensch.

¹³Wuarom hast du jäajen am jerecht? Dan äwa aul sienem Doonen jeft daut kjeene Auntwuat.

¹⁴Doch en eena Wies räd Gott un en 2, onen daut maun daut beacht.

¹⁵Em Droom, em Nachtjesecht, wan deepa Schlop de Menschen äwafelt, em Dreeme opp däm Loaga:

¹⁶Dan moakt hee daut Ua de Menschen op un besäajelt sien Woarne, daut hee an jeft,

¹⁷om däm Mensch von sienem Doonen auftohoolen, un hee däm Maun fa Äwamoot bewoat,

¹⁸daut hee siene Seel vonne Kul trigjhelt, un sien Läwen vom Ranen aum Spies.

¹⁹Uk woat hee jezuchtijt met Weedoag opp sienem Loaga un met bestendjen Kaumf en siene Jläda.

²⁰Un sien Läwen veaufschut daut Broot, un siene Seel de Leeftolsspeise;

²¹sien Fleesch nemt auf, daut maun daut nich mea sitt, un siene Knoakes sent aufjemoagat, dee nich jeseenen woaren;

²²un siene Seel kjemt de Kul noda, un sien Läwen däm Doot.

²³Wan daut nu fa am eenen Enjel jeft, eenen Vemedla, eenen ut 1000, om däm Mensch siene Jerajchtichkjeit toweeten loten,

²⁴soo woat hee sikj äwa siene erboarmen un sajen: Erlees am, daut hee nich enne Kul rauffoat; ekj ha een Leesjelt jefungen.

²⁵Sien Fleesch woat frescha sennen aus enne Jugent; hee woat trigjkomen no de Doag siene Jinjlinkjskrauft.

²⁶Hee woat Gott bedden, un Gott woat am goot jefaulent aunnämen, un hee woat sien Aunjesecht met Freid aunkjikjen; un Gott woat däm Mensch siene Jerajchtichkjeit vejelten.

²⁷Hee woat ver de Menschen sinjen un sajen: Ekj haud jesindicht un daut rajcht vedreit, un daut wort mie nich vejelt;

²⁸hee haft miene Seel erleest, daut see nich enne Kul foat, un mien Läwen freit sikj äwa daut Licht.

²⁹Kjikj, daut aules deit Gott twee, dree Mol met däm Maun,

³⁰om siene Seel von de Kul trigjtohoolen, daut see dach woat von daut Licht de Läwendje.

³¹Moakj opp, Hiob, hia mie too; sie stell, un ekj well räden.

³²Wan du Wieed hast, soo auntwuad mie; räd, dan ekj wensch die too rajchtfoadjen.

³³Wan nich, soo hia du mie too; sie stell, un ekj woa die Weisheit lieren.