Read De Bibel JHF Hiob 34 Bible Online

Hiob 34 - De Bibel JHF bible

Hiob 34

¹Un Elihu funk wada aun un säd:

²Hieet, jie Weise, miene Wieed, un jie Vestendje, moakjt opp mie!

³Dan daut Ua prooft de Wieed, aus de Mulbän daut Äten schmakjt.

⁴Erwäl wie fa ons, waut rajcht, erkjan wie unja ons, waut goot es!

⁵Dan Hiob haft jesajcht: Ekj sie jerajcht, un Gott haft mie mien Rajcht trigjjehoolen.

⁶Trotz mienem Rajcht sull ekj lieejen; miene Wunden sent onheelboa, onen daut ekj veschuldicht ha.

⁷Wäa es een Maun aus Hiob, dee Lastrunk drinkjt aus Wota,

⁸un met dän en Jesalschoft jeit, dee Fräfel doonen, un waundelt met gottloose Menschen?

⁹Dan hee haft jesajcht: Kjeen Nutzen haft een Maun doavon, daut hee Goodet jefaulen aun Gott haft!

¹⁰Doarom hieet mie too, jie Mana von Vestaunt! Wiet auf es Gott von Jesazloosichkjeit, un de Aulmajchtja vom Orrajcht!

¹¹Sonda daut Doonen de Menschen vejelt hee am, un no eenem jiedrem sienen Wajch lat hee am daut finjen.

¹²Jo, woarhauft, Gott haundelt nich jesazloos, un de Aulmajchtja bicht nich daut Rajcht.

¹³Wäa haft am de Ieed aunvetrut? Un wäa däm gaunzen Ieedkjreis jesat?

¹⁴Wan hee sien Hoat blooss opp sikj selfst recht, sienem Jeist un sien Odem aun sikj trigjtrock,

¹⁵soo wudd aulet Fleesch metenaunda vegonen. Un de Mensch trigj nom Stoff gonen.

¹⁶Un wan du doch dit ennseenen un hieren, de Stemm von miene Wieed jehea schenkjen west!

¹⁷Kaun uk eena, dee daut Rajcht haust harschen? Ooda west du däm Jerajchten un Majchtjen vedaumen?

¹⁸Sajcht maun to eenem Kjennich: Du Ruchloosa, toom Adelmaun: Du Gottloosa?

¹⁹Wooväl weinja to am, dee de Persoon de Ferschten nich aunsitt un däm Rikjen nich ver däm Oamen väatrakjt! Dan see sent aula daut Woakj von siene Henj.

²⁰En eenem Uagenblekj stoawen see; un enne Medd de Nacht woat een Volkj erschrakjt un vejeit, un Majchtje woaren onen Haunt besied jedonen.

²¹Dan siene Uagen sent opp de Wäaj de Menschen jerecht, un hee sitt aule siene Schräd.

²²Doa es kjeene Diestanis un kjeen Doodesschauten, daut sikj doabennen vestäakjen kunnen, dee Fräfel doonen.

²³Dan hee brukt nich lang opp eenem Mensch acht to jäwen, doamet hee ver Gott em Jerecht kjemt.

²⁴Hee veschmatat Jewaultje onen too unjasäkjen, un sat aundre aun äare Städ.

²⁵Doahäa kjant hee äare Haundlungen, un dreit dee äwa Nacht om; un dee woaren vemolt.

²⁶Hee schleit an, aus Iebel doonende, opp eenem opnen Plauz,

²⁷doarom daut see von siene Nofoljen aufjegonen sent un aule siene Wäaj nich bedocht ha,

²⁸om no am daut Jeschrecht de Oame nopp foaren to loten, un doamet hee daut Schrieen de Älendje hieet.

²⁹Schauft hee Ru, wäa well beonrujen? Un vestakjt hee daut Aunjesecht, wäa kaun am seenen? Soo haundelt hee jäajen een Volkj, aus uk jäajen eenem Mensch,

³⁰doamet de ruchloosa Mensch nich rejieet, doamet see nich Faulstrenj fa daut Volkj sent.

³¹Dan haft hee woll too Gott jesajcht: Ekj droag miene Strof, ekj well nich mea Beeset doonen;

³²waut ekj nich seenen kaun, wies du mie; wan ekj Orrajcht jeeeft ha, soo well ekj daut nich mea doonen?

³³Saul hee daut no dienem Denkjen vejelten? Dan du hast siene Vejeltunk veschmäten, un soo motst du wälen, un nich ekj; waut du weetst, dan räd!

³⁴Veständje Mana woaren to mie sajen, un een weisa Maun, dee mie toohieed:

³⁵Hiob räd nich met Erkjantnis, un siene Wieed sent onen Ensecht.

³⁶Ach, daut doch Hiob wiedahan jeprooft woat wäajen siene Auntwuat no Fräfeloat!

³⁷Dan hee deit to siene Sinden Auffaul doatoo, klautscht unja ons enne Henj un vemieet siene Wieed jäajen Gott.