Read De Bibel JHF Psalm 104 Bible Online

Psalm 104 - De Bibel JHF bible

Psalm 104

¹Low däm Harn, miene Seel! De Har, mien Gott, du best sea groot, met Majestät un Pracht best du jekjleet,

²Du, dee sikj aus en eenem Licht kjleet aus en eenem Äwarock, dee de Himmel utspreed aus eene Zeltdakj;

³dee siene Bowastowen but enne Wotasch; dee de Wolkjen moakt too sienem Foatich, dee doa omhäa jeit opp de Flichten vom Wint;

⁴dee siene Enjel too Wint moakt, siene Deena too flaumendem Fia.

⁵Hee haft de Ieed jejrind opp äare Gruntfausten; see woat nich wanken emma un eewich.

⁶Met de Deepe Wotasch hautst du an bedakjt aus met eenem Äwarock; de Wota stunden äwa de Boaj.

⁷Ver dienem Schellen ranen see, ver diene Donnastemm jinjen see haustich wajch -

⁸de Boaj hoowen sikj, daut senkje sikj de Schluchten - aun däm Uat, däm du an faustjesat hast.

⁹Du hast an eene Jrens jesat, dee see nich äwaschräden woaren; see woaren nich trigjkomen, de Ieed too bedakjen.

¹⁰Du, dee Kjwalen schekjt enne Schluchten; tweschen de Boaj ranen see doahan;

¹¹see drenkjen aule Tieren oppe Stap, de wille Äsels laschen äarem Darscht;

¹²aun däm selwjen wonen de Väajel vom Himmel, tweschen de Asta loten see äare Stemm schaule.

¹³Du, dee de Boaj drenkjt ut siene Bowastowen; von de Frucht diene Woakjen woat de Ieed saut.

¹⁴Dee Grauss waussen lat fa daut Vee, un Krut toom Deenst de Menschen, om Broot väatobrinjen ut de Ieed,

¹⁵un doamet Wien daut Menschenhoat froo moakt; om daut Aunjesecht jlenzend too moaken von Eelj, un doamet Broot daut Menschenhoat stoakjt.

¹⁶De Beem Gottes woaren saut, de Zeeda vom Libanon, dee hee jeplaunt haft,

¹⁷woa selfst de Väajel naste; de Storjch - Ziepressen sent sien Hus.

¹⁸De huage Boaj sent fa de Steenbakj, un enne Steenklufte eene Tooflucht fa de Steendacks.

¹⁹Hee haft dän Mon jemoakt fa dee bestemden Tieden; de Sonn weet äaren Unjagank.

²⁰Du moakst Diestanis, un daut woat Nacht; en äa räaje sikj aule Tieren de Weela;

²¹de junge Leiws brelle no Raup un fodren von Gott (El) äare Speise (Äten).

²²De Sonn jeit opp: See trakjen sikj trigj un loagren sikj en äare Heelen.

²³De Mensch jeit ut aun sien Woakj un aun siene Oabeit, bot Oppenowent.

²⁴Wooväl sent diene Woakjen, Har! Du hast dee aula met Weisheit jemoakt, voll es de Ieed met diene Erschaufunk.

²⁵Daut Mäa, groot un utjebreet no aule Sieden han: Doa wimelt daut, onen Zol, von Tieren kjlin un groot.

²⁶Doa foaren Schäp omhäa; de Leviatan, däm du jemoakt hast, om doabennen too spälen.

²⁷See aula luaren opp die, daut du an äare Speise (Äten) jefst to siene Tiet.

²⁸Du jefst an: See saumlen en; du deist diene Haud op: See woaren saut met gooden.

²⁹Du vestakjst dien Aunjesecht: See enjsten sikj; du nemst äarem Odem wajch: See puste ut un gonen trigj no äarem Stoff.

³⁰Du schekjst dienem Odem (Jeist) ut: See woaren jeschaufen, un du moakst nie daut utseenen de Ieed.

³¹De Harlichkjeit Gottes woat eewich sennen, de Har woat sikj freien aun siene Woakjen;

³²dee de Ieed aunkjikjt, un see scheddat; hee rieet de Boaj aun, un see rieekjren.

³³Sinjen well ekj däm Harn mien Läwen lank, well mienem Gott Psalmen sinjen, soo lang ekj sie.

³⁴Mucht am mien Räden aunjenäm sennen! Ekj woa mie en däm Harn freien.

³⁵De Sinda woaren vonne Ieed veschwinjen, un de Gottloose nich mea sennen. Low däm Harn, miene Seel! Haleluja!