Read De Bibel JHF Spricha 14 Bible Online

Spricha 14 - De Bibel JHF bible

Spricha 14

¹De Frues Weisheit but äa Hus, un äare Noaheit ritt daut met de ieejne Henj dol.

²Wäa en siene Opprechtichkjeit waundelt, fercht däm Harn; oba wäa en siene Wäaj vekjieet es, veacht am.

³Em Mul de Noaren es een Aust von Huachmoot; oba de Leppen de Weise, dee bewoaren an.

⁴Woa kjeene Rinda sent, es de Kjrebb rein; oba väl Jewenst es derch de Krauft de Ossen.

⁵Een trua Zeij licht nich, oba een faulscha Zeij räd Läajes ut.

⁶De Spata sieekjt Weisheit, un dee es nich doa; oba fa däm Vestendjen es Erkjantnis leicht.

⁷Go wajch von eenem noarischen (dommen) Maun, un bie wäm du nich Leppen met Erkjantnis moakjst.

⁸De Weisheit de Kluake es, opp sienen Wajch too moakje, un de Noaheit de Noaren es Faulschheit.

⁹De Noa spott daut Schultopfa, oba unja de Opprechtje es Wooljefaulen.

¹⁰Daut Hoat kjant siene ieejne Bettanis, un kjeen Framda kaun sikj en siene Freid mische.

¹¹Daut Hus de Gottloose woat vetilcht woaren, oba daut Zelt de Opprechtje woat oppblieejen.

¹²Doa es een Wajch dee eenem Mensch jlikj schient, oba sien Enj sent Wäaj toom Doot.

¹³Uk biem Lache haft daut Hoat Kumma, un daut Enj vonne Freid es Truarichkjeit.

¹⁴Von siene Wäaj woat saut jemoakt, wäa em Hoaten aufjefollen es, un von däm, waut en am es, de gooda Maun.

¹⁵De Eenfeltja jleeft jiedrem Wuat, oba de Kluaka moakjt opp siene Schräd.

¹⁶De Weisa enjst sikj un jeit vom Beesen, oba de Noa bruzht opp un es sorjloos.

¹⁷De Onjeduldja bejeit Noaheit, un de polluksche Maun woat jehaust.

¹⁸De Eenfeltje oawen Noaheit, oba de Kluake woaren met Erkjantnis jekjreent.

¹⁹De Beese bekjen sikj ver däm Gooden, un de Gottloose stonen aun de Dooasch de Jerajchte.

²⁰Selfst von sienem Näakjsten woat de Oama jehaust; oba dee, dee däm Rikjen leeft, sent väl.

²¹Wäa sienen Näakjsten veacht, sindicht; oba wäa sikj de Älendje erboarmt, es jlekjseelich.

²²Woaren nich err gonen, dee Beeset schmäden, oba Goodet un Woarheit finjen, dee Goodet schmäden?

²³Bie jiedre Mieej woat Jewenst sennen, oba Leppenjeräd rieekjt blooss toom Mangel.

²⁴Rikjtum es de Kroon de Weise; de Noaheit de Noaren es (blift) Noaheit.

²⁵Een woarhauftja Zeij rad Seelen; oba wäa Läajes uträd, es voll Onwoarheit.

²⁶Enne Angst Gottes es een stoakjet Vetruen, un siene Kjinja ha eene Tooflucht.

²⁷De Angst Gottes es eene Läwenskjwal, om däm Faulstrank vom Doot too entgonen.

²⁸Enne Volkjsmenj es de Harlichkjeit von eenem Kjennich, oba em veschwinjen de Bevelkjerung es däm Ferscht sien Unjagank.

²⁹Een Langmootja haft väl Vestaunt, oba een Onjeduldja erhäft de Noaheit.

³⁰Een linderndet Hoat es daut Läwen fa daut Lief, oba Aufgonst es Fulet fa de Knoakes.

³¹Wäa däm Oamen unjadrekjt, vespott däm, dee am jemoakt haft; oba wäa sikj däm Oamen erboarmt, ieet am.

³²En sienem Onjlekj woat de Gottloosa omjeschmäten, oba de Jerajchta vetrut uk en sienem Doot.

³³De Weisheit rut em Hoaten de Vestendje; oba waut em Ennalichen de Noaren es, jeft sikj to weeten.

³⁴Jerajchtichkjeit erhäft eene Nazion, oba de Sind es de Velkja Schaund.

³⁵Daut Kjennichswooljefaulen woat däm ensechtjem Kjnajcht tomdeel; oba de Schentelja woat jäajenstaund von sienem Oaja sennen.