Read De Bibel JHF Jeremia 22 Bible Online

Jeremia 22 - De Bibel JHF bible

Jeremia 22

¹Soo sajcht de Har: Go rauf en daut Kjennichshus von Juda, un räd doa dise Wieed

²un saj: Hea daut Wuat Gottes, Kjennich von Juda, dee du opp David sienen Troon setst, du un diene Kjnajchts un dien Volkj, dee jie derch dise Dooasch nengonen.

³Soo sajcht de Har: Schauft Rajcht un Jerajchtichkjeit, un rad däm Beraupten ut de Haunt vom Bedrekja; un däm Framdlinkj, dee Weise un de Wätfru bedrekjt un vejewaulticht nich, un vejeet nich onschuldjet Bloot aun disem Uat.

⁴Dan wan jie dit Wuat werkjlich doonen woaren, soo woaren derch de Dooasch von disem Hus Kjennichs engonen, dee opp David‘s Troon setten, opp Woages foaren un opp Pieed rieden, hee un siene Kjnajchts un sien Volkj.

⁵Oba wan jie nich opp dise Wieed hieren, soo ha ekj bie mie jeschwuaren, sajcht de Har, daut dit Hus to eenem Trimmahupen (Steenahupen, Steenaklompen) woaren saul.

⁶Dan aulsoo räd de Har äwa daut Hus vom Kjennich von Juda: Du best mie een Gilead, een Haupt vom Libanon; wan ekj die nich too eene Wieste moaken woa, too onbewonde Städa!

⁷Un ekj woa Vedoawa jäajen die bestalen, eenem jiedren met sienem Jewäa, un see woaren diene Uterwälde Zeeda ommhaken un em Fia schmieten.

⁸Un väle Nazionen woaren aun dise Staut vebietrakjen, un eena woat toom aundren sajen: Wuarom haft de Har daut aun dise groote Staut aulsoo jedonen?

⁹Un maun woat sajen: Wiels see däm Bunt Gottes, äarem Gott, veloten un sikj ver aundre Jetta doljebekjt un an jedeent ha.

¹⁰Hielt nich om dän Doodjen, un bekloacht am nich; hielt väl mea om dee de wajchjegonen sent, dan hee woat nich mea trigjkomen un sien Vodalaunt seenen.

¹¹Dan soo säd de Har von Sallum, däm Sän Josia, dän Kjennich von Juda, dee Kjennich wia aun sienem Voda Josia siene Städ, un dee von disem Uat wajchjegonen es: Hee woat nich mea hiahäa trigjkomen;

¹²sonda aun däm Uat, wuahan see am wajchjefieet ha, doa woat hee stoawen, un hee woat dit Launt nich wadaseenen.

¹³Wee däm, dee sien Hus met Ojjerajchtichkjeit but un siene Bowastowen met Orrajcht, dee sienen Näakjsten emsonst oabeiden lat un am nich sienen Loon jeft;

¹⁴dee doa sajcht: Ekj well mie een grootet Hus buen un groote Bowastowen! Un hee moakt sikj väl Fensta un dakjt met Zeeda, un hee foawt daut root aun met Zinnoba.

¹⁵Best du een Kjennich, wiels du die met Zeeda prolst? Haft nich dien Voda jejäten un jedrunken un Rajcht un Jerajchtichkjeit jeeeft? Doa jinkj daut am goot.

¹⁶Hee haud de Rajchtsach de Älendje un de Oame jerecht; doa wia daut goot. Heet daut nich mie too erkjanen? Sajcht de Har.

¹⁷Dan diene Uagen un dien Hoat sent opp nuscht aundret jerecht aus opp dienen Jewenst, un opp daut Bloot de Oschuldje, om daut to vejeeten, un opp Bedrekjung un Jewault, om dee too eewen.

¹⁸Doarom, soo sajcht de Har von Jojakim, däm Sän Josia, dän Kjennich von Juda, aulsoo: Maun woat nich om am kloagen: Wee, mien Brooda! Un: Wee, Sesta! Maun woat nich om am kloagen: Wee, Har! Un: Wee, siene Harlichkjeit!

¹⁹Met däm Bejrafnis von eenem Äsel woat hee begroft woaren; maun woat am wajchschlapen un wajchschmieten wiet wajch von Jerusalems Dooasch.

²⁰Stie opp däm Libanon un schrieen, un erhäw diene Stemm en Baschan un schrieen vom Abarim häa; dan aul diene Leefhaba sent veschmatat.

²¹Ekj räd to die en dienem Gootgonen; du sajchst: Ekj well nich hieren. Daut wia dien Wajch von diene Jugent aun, daut du opp miene Stemm nich hieescht.

²²De Wint woat aule diene Hoads wajchfäaje, un diene Leefhaba woaren en de Jefangenschoft gonen. Jo, dan woascht du beschämt un to Schaund woaren om aul diene Boosheit.

²³Dee du opp däm Libanon wonst un opp de Zeeda dien Nast hast, woo woascht du seften, wan de Weedoag aun die komen, Weedoag, aus eene Jebäarende!

²⁴Soo woa ekj läw, sajcht de Har, wan uk Konja, de Sän Jojakim, de Kjennich von Juda, een Säajelrinkj wia aun miene rajchte Haunt, soo wudd ekj die doch von doa wajchrieten.

²⁵Un ekj woa die en dee äare Haunt jäwen, dee no dienem Läwen trachten, un en dee äare Haunt, fa dee du die ferchst, un en de Haunt Nebukadnezar, däm Kjennich von Babel, un en de Haunt de Chaldäa.

²⁶Un ekj woa die un diene Mutta, dee die jebuaren haft, en een aundret Launt schliesren, woa jie nich jebuaren sent; un doa woa jie stoawen.

²⁷Un en daut Launt, wuahan see sikj wenschen trigjtogonen, doahan woaren see nich trigjkomen.

²⁸Es dan dis Maun Konja een veachtet Jefäss, daut maun veschleit, ooda een Jescherr, aun däm maun kjeen Jefaulen haft? Wuarom woaren see wajchjeschmäten, hee un sien Somen, un en een Launt jeschmäten, daut see nich kjanen?

²⁹Oo Launt, Launt, Launt, hia daut Wuat Gottes!

³⁰Soo räd de Har: Schriewt disem Maun en, aus kjinjaloos, aus eenen Maun, dee en siene Doag kjeen Jelinje haud; dan von sienem Somen woat kjeena Erfoljch haben, dee opp David‘s Troon sett un wiedahan äwa Juda harscht.