Read De Bibel JHF Jeremia 4 Bible Online

Jeremia 4 - De Bibel JHF bible

Jeremia 4

¹Wan du trigj kjemst, Israel, sajcht de Har, no mie omdreist, un wan du diene Aufschu von mienem Aunjesecht wajchdeist, un nich mea omhäa errst, sonda schwiest:

²Soo woa Gott läft! En Woarheit, en Rajcht un en Jerajchtichkjeit, soo woaren de Nazionen sikj en am säajnen un sikj met am riemen.

³Dan soo sajcht de Har to de Mana von Juda un to Jerusalem: Pläjcht junt een Nielaunt, un seit nich unja de Hachels.

⁴Beschnied junt fa däm Harn un doot de Väahut von junem Hoat wajch, jie Mana von Juda un jie Bewona von Jerusalem, doamet mien Jrim nich utbrakjt aus een Fia un daut kjeena laschen kaun, wäajen de Boosheit en june Haundlungen.

⁵Vekjindicht en Juda un lot daut en Jerusalem hieren, un sajcht: Steet en de Posaun em Launt! Roopt ut däm gaunzen Hauls un sajcht: Vesaumelt junt un lot ons en de fauste Städa trakjen!

⁶Häft een Tieekjen jäajen Zion opp; rant, blieft nich stonen! Dan ekj brinj Onjlekj vom Nuaden häa un groote Jauma.

⁷Een Leiw sticht rauf ut sienem Vestäakj, un een Vedoawa de Nazionen kjemt opp; hee kjemt von sienem Uat ut, om dien Launt too eene Wieste too moaken, daut diene Städa venicht woaren, onen Bewona.

⁸Doarom binjt junt Sakduak om, kloacht un jaumat! Dan de Gloot vom Oaja Gottes haft sikj nich von ons aufjedreit.

⁹Un daut woat passieren aun janem Dach, sajcht de Har, doa woat daut Kjennichshoat un daut Hoat de Ferschten vegonen; un de Priesta woaren sikj vefieren, un de Profeeten vewert sennen.

¹⁰Doa säd ekj: Ach, Har, Gott! Woarhauft, jeteischt hast du dit Volkj un Jerusalem, endäm du sädst: Jie woaren Fräd haben; un daut Schwieet drinjt bat aun de Seel!

¹¹Aun jane Tiet woat disem Volkj un Jerusalem jesajcht woaren: Een schoapa Wint, von de kole Hechten en de Wieste kjemt, oppem Wajch no de Dochta von mienem Volkj, nich toom worfle un nich toom reinmoaken;

¹²een Wint, doatoo too stoakj, kjemt no mie. Nu well ekj Jerechten äwa an utspräakjen.

¹³Kjikj, aus de Wolkjen trakjt hee nohecht, un aus de Stormwint sent siene Woages, schwinda aus Odla siene Pieed. Wee ons! Dan wie sent vewust.

¹⁴Wausch dien Hoat rein von Boosheit, Jerusalem, doamet du jerat woascht! Woo lang sellen diene Aunschläaj en dienem Ennalichen bliewen?

¹⁵Dan eene Stemm berecht von Dan un vekjindicht Onheil vonne Boaj Efraim häa.

¹⁶Mald daut de Nazionen, kjikj, vekjindj daut Jerusalem: Beloagra komen ut eenem wieden Launt un loten äare Stemm schaule jäajen de Städa Juda;

¹⁷aus Feldwajchta sent see om an häa. Dan jäajen mie es daut wadaspanstich jewast, sajcht de Har.

¹⁸Dien Wajch un diene Haundlungen ha die soowaut bewirkjt; dit es diene Boosheit; jo, daut es betta, jo, daut drinjt bat aun dien Hoat.

¹⁹Mien Ennalichet, mien Ennalichet! Mie es Angst! De Wenj von mienem Hoat! Daut toobt en mie mien Hoat! Ekj kaun nich stell sennen! Dan du, miene Seel, hieescht däm Posaunenschaul, Kjrichsjeschrech:

²⁰Vedoawen äwa Vedoawung woat utjeroopen. Dan daut gaunze Launt es vewust; plazlich sent miene Zelten entwei, miene Zeltdäakja en eenem Uagenblekj.

²¹Woo lang saul ekj daut Tieekjen seenen, dän Posaunenschaul hieren?

²²Dan mien Volkj es onweise, mie kjanen see nich; see sent onweise Kjinja un onvestendich. Weis sent see, om Beeset todoonen; oba Goodet todoonen vestonen see nich.

²³Ekj kjikj de Ieed aun un see, see es wiest un ladich; un nom Himmel, un sien Licht es nich doa.

²⁴Ekj kjikj de Boaj aun, un see, see bäben; un aule Aunboaj schwanken.

²⁵Ekj kjikjt, un see, kjeen Mensch es doa; un de Väajel vom Himmel sent veschwungen.

²⁶Ekj kjikj, un see, de Karmel es eene Wieste; un aule siene Städa sent doljeräten ver däm Harn, ver sienem Zorngloot.

²⁷Dan soo sajcht de Har: Daut gaunze Launt saul eene Wieste woaren; doch well ekj daut nich gaunz tonicht moaken.

²⁸Doarom woat de Ieed truaren, un de Himmel bowen schwoat woaren, wiels ekj daut säd, beschloten ha; un ekj woa mie daut nich leet woaren loten un nich doavon aufloten.

²⁹Ver däm Jeschrecht de Rittasch un de Boagenhelden rant jiedre Staut: See gonen em Woolt un stieen oppe Felse; jiedre Staut es veloten, un kjeen Mensch wont doabennen.

³⁰Un du, Vewieste, waut woascht du doonen? Wan du die uk en Scharlach kjleedst, wan du die met Goldschmuck ommhenjst, wan du diene Uagen met Tusch opritst: vejeffs moakst du die scheen; de Bolles veachten die, see trachten no dienem Läwen.

³¹Dan ekj hia eene Stemm aus eene jebäarende, Angst aus fa eene Ieeschtjeburt, de Stemm de Dochta Zion; see seft, see breed äare Henj ut: Wee mie! Dan krauftloos licht miene Seel ver de Merda.