Read De Bibel JHF Jeremia 8 Bible Online

Jeremia 8 - De Bibel JHF bible

Jeremia 8

¹Too jane Tiet, sajcht de Har, woat maun de Knoakes de Kjennichs von Juda un de Knoakes siene Ferschten un de Knoakes de Priesta un de Knoakes de Profeeten un de Knoakes de Bewona von Jerusalem ut äare Jräwa rutnämen.

²Un maun woat an utbreeden ver de Sonn un ver de Mon un ver däm gaunzen Himmelshäa, daut see jeleeft un däm see jedeent ha, un dän see nojefolcht sent, un dee see jesocht un ver dän see sikj doljeboagen ha; see woaren nich jesaumelt noch begroft woaren, too Dinj opp däm Flekj sellen see woaren.

³Un de Doot woat däm Läwen väajetrocken woaren von däm gaunzen Äwabliefsel, dee von disem beesem Jeschlajcht äwajebläwen es aun aule Uaten, wuahan ekj de Äwajebläwne vestat haben woa, sajcht Gott de Häaschoa.

⁴Un saj to an: Soo sajcht de Har: Wäa fält dol un steit nich wada opp? Ooda maun dreit sikj auf un kjemt nich wada trigj?

⁵Wuarom dreit sikj dit Volkj von Jerusalem auf en emma wada Komende aufgonen? See hoolen aum Bedrach faust, see stiepre sikj om trigjtokomen.

⁶Ekj ha jehieet un tojehieet: See räden, waut nich rajcht es; doa es kjeena, däm siene Boosheit leet wia un sajcht: Waut ha ekj jedonen! Aula toop dreien see sikj no äarem Bon, aus een Pieet daut sikj en däm Kaumf stormt.

⁷Selfst de Storjch aum Himmel kjant siene bestemden Tieden, un Turtelduw un Schwaulm un Kraunkje hoolen de Tiet von äarem komen en; oba mien Volkj kjant daut Rajcht Gottes nich.

⁸Woo kjenn jie sajen: Wie sent weis, un daut Jesaz Gottes es bie ons? Kjikj, woarhauft, haft daut to Läajes jemoakt de Läajesjriffel de Schreftjelieede.

⁹De Weise woaren beschämt, vewert un jefangen woaren; kjikj, daut Wuat Gottes ha see veacht, un waut vere Weisheit ha see noch?

¹⁰Doarom woa ekj äare Frues aundre Mana jäwen, äare Felda aundre Ieejendeema. Dan vom Kjlansten bat toom Jratsten sent see aula de Jewennsucht erjäwen; vom Profeet bat toom Priesta eewen see aula toop Läajes,

¹¹un see heelen de Wunden de Dajchta von mienem Volkj gaunz leicht un sajen: Fräd, Fräd! Un doa es doch kjeen Fräd.

¹²See woaren beschämt woaren, wiels see Aufschu veeewt ha. Jo, see schämen sikj nich, jo, Beschämung kjanen see nich. Doarom woaren see faulen unja de Faulende; too Tiet äare Bestrofunk woaren see faulen, sajcht de Har.

¹³Wajchrieten woa ekj an, sajcht de Har. Kjeene Druwen aum Wienstock un kjeene Fiejen aum Fiejenboom, un daut Blaut es vewalkjt: Soo well ekj an soowaut bestalen, dee an vetiljen woaren.

¹⁴Wuarom bliew wie setten? Vesaumelt junt, un lot ons en de fauste Städa trakjen un doa omkomen! Dan de Har, ons Gott, haft ons toom Unjagank bestemt, un ons met bettrem Wota jedrenkjt, wiels wie jäajen däm Harn jesindicht ha.

¹⁵Maun hopt opp Fräd un doa es nuscht Goodet; opp de Tiet de Heelunk, un kjikj, doa es Schrakj.

¹⁶Von Dan häa woat daut Schnuwe siene Pieed jehieet; vom Wiare siene stoakje Pieed zettat daut gaunze Launt. Un see komen un fräten daut Launt un siene Menj, de Städa un äare Bewona.

¹⁷Dan see, ekj schekj unja junt Schlangen, Otta, jäajen dee daut kjeene Beschwäarung jeft; un see woaren junt bieten, sajcht de Har.

¹⁸Oo miene jeistliche Erhoolung em Kumma! Mien Hoat es krank en mie.

¹⁹Kjikj, daut Jeschrecht un Stemm de Dochta von mienem Volkj kjemt ut eenem wiedem Launt: «Es de Har nich en Zion, ooda es äa Kjennich doa?» Wuarom ha see mie jereizt derch äare jeschnizte Bilda, derch Onbediedinj de Framde?

²⁰«De Arnt es vebie, de Oftarnte es too Enj, un wie sent nich jerat!»

²¹Ekj sie veschloagen wäajen de Veschmatrung de Dochta von mienem Volkj; ekj go truarich omhäa, Entsatze haft mie jejräpen.

²²Es kjeen Balsam en Gilead, ooda kjeen Dokta doa? Dan wuarom es de Dochta von mienem Volkj kjeen Vebaunt aunjelajcht worden?

²³Oo daut mien Haupt Wota wia un miene Uagen eene Tronenkjwal, soo wull ekj Dach un Nacht hielen äwa de dootjeschloagne de Dochta von mienem Volkj!