Read De Bibel JHF Lukas 20 Bible Online

Lukas 20 - De Bibel JHF bible

Lukas 20

¹Un daut passieed aun eenem de Doag, aus hee daut Volkj em Tempel lieed un de frooe Bootschoft vekjindijd, kjeemen de Huagepriestasch un de Schreftjelieede met de Eltestasch doatoo

²un säden to am: Saj ons, en wäm siene Vollmacht deist du dit? Ooda wäa es daut, dee die dise Vollmacht jejäft haft?

³Oba hee auntwuad un säd to an: Ekj woa junt uk eene Froag froagen (stalen), un sajcht mie:

⁴Wia däm Johanes sien Deepen vom Himmel ooda von Menschen?

⁵Oba see äwaläden bie sikj un säden: Wan wie sajen: Vom Himmel, dan woat hee sajen: Wuarom ha jie am nich jejleeft?

⁶Oba wan wie sajen: Von Menschen, dan woat daut gaunze Volkj ons steenjen, dan daut es äwazeicht, daut Johanes een Profeet es.

⁷Un see auntwuaden: Daut see nich wisten wuahäa.

⁸Un Jesus säd to an: Uk ekj saj junt nich, en wäms Vollmacht ekj dit doo.

⁹Oba hee funk aun toom Volkj dit Jlikjnis to sajen: Een Maun plaunt eenen Wiengoaden un vepacht am aun Wiengoadna un jinkj utem Launt fa lenjre Tiet.

¹⁰Un to bestemde Tiet schekjt hee no de Wiengoadnasch eenen Kjnajcht, doamet see am sullen von de Frucht utem Wiengoaden jäwen; oba de Wiengoadnasch vepriejelden am un schekjten am ladich wajch.

¹¹Un hee schekjt noch een aundren Kjnajcht; oba see vepriejelde uk däm un loamden äwa am un schekjten am ladich wajch.

¹²Un hee schekjt noch eenen dredden; oba see vewunden uk disem un schmeeten am rut.

¹³Oba de Har vom Wiengoaden säd: Waut saul ekj doonen? Ekj woa mien leefsten Sän schekjen; veleicht woaren see sikj fa disem schämen (Angst haben).

¹⁴Oba aus de Wiengoadna am sagen, äwaläden see metenaunda un säden: Dit es de Oaw, [komt], lot ons am dootmoaken, doamet woat daut Oawgoot onst woaren.

¹⁵Un aus see am utem Wiengoaden rutjeschmäten hauden, muaken see am doot. Waut woat nu de Har vom Wiengoaden met an doonen?

¹⁶Hee woat komen un dise Wiengoadna ombrinjen, un hee woat dän Wiengoaden aundre jäwen. Oba aus see dit hieeden, säden see: Dit doaf nich passieren!

¹⁷Oba hee kjikjt an aun un säd: Waut es dan dit, daut jeschräwen steit: «De Steen, dän de Bulied wajchjeschmäten ha, dee es toom Akjsteen jeworden»?

¹⁸Jiedra, de opp janem Steen felt, woat veschmatat (vebroaken) woaren; oba opp wäm hee faulen woat, däm woat hee vekjwatschen.

¹⁹Un de Schreftjelieede un de Huagapriesta sochten am en de selwje Stund enne Henj to kjrieen, doch see enjsten sikj fa daut Volkj, dan see hauden erkjant, daut hee dit Jlikjnis opp (jäajen) an jesajcht haud.

²⁰Un see beoobachten am un schekjten Oppaussa ut, Heichla, aus wan see Fromm sent, doamet see am em Wuat jriepen kunnen, soo daut see am de Obrichkjeit un de Rejierungsmacht äwajäwen kunnen.

²¹Un see fruagen am un säden: Meista, wie weeten, daut du rajcht rätst un lieescht un de Persoon nich aunkjikjst, sonda no de Woarheit däm Wajch Gottes lieescht.

²²Es et erlaubt, daut wie däm Kjeisa Taks jäwen ooda nich?

²³Oba hee haud äare Lest jemoakjt, hee säd to an: [Waut vesieekj jie mie?]

²⁴Wiest mie een Dinoa. Wäms Bilt un Äwaschreft haft dee (Dinoa)? Oba see säden: Vom Kjeisa.

²⁵Oba hee säd to an: Doahäa jeft däm Kjeisa sient, däm Kjeisa, un Gott sient, Gott.

²⁶Un see kunnen nich, am en sienem Wuat, ver däm Volkj, fangen (jriepen); un see vewundaden sikj äwa siene Auntwuat un wieren stell.

²⁷Oba doatoo kjeemen eenje vonne Saduzäa, dee bestrieden, daut de Doodes oppstonen woaren, un fruagen am:

²⁸un säden: Meista, Moses haft ons jeschräwen: Wan eenem sien Brooda stoaft, dee eene Fru haud, un disa kjinjaloos es (stoaft), saul sien Brooda de Fru nämen un sienem Brooda Somen erwakjen. {5Mo.25,5}

²⁹Doa wieren säwen Breeda. Un de ieeschta neem eene Fru un storf kjinjaloos;

³⁰un de tweeda, [nemm de Fru, un storf kjinjaloos;]

³¹un de dredda neem ar; oba krakjt soo uk de aundre, von dee säwen, hinjaleeten kjeene Kjinja un storwen.

³²Oba tolatst storf uk de Fru.

³³Wäms Fru woat see nu aum Oppstondach sennen? Dan de säwen hauden äa to Fru jehaut.

³⁴Un Jesus säd to an: De Säns von dise Welt frieen un woaren jefriet;

³⁵oba dee doa wieet jefungen woaren, jane Welt to erlangen un daut oppstonen vonne Doodje, frieen nich, un loten sikj nich frieen;

³⁶dan see kjennen uk nich mea stoawen, dan see sent soo aus Enjel un see sent Säns Gottes, doa see Opperstonuk Säns sent.

³⁷Oba daut de Doodes oppstonen, haft uk Moses aunjediet, «em brennenden Hachelbosch», woo hee dän Har «den Gott von Abraham un dän Gott von Isaak un dän Gott von Jakob» nand. {2Mo.3,6}

³⁸Oba hee es nich de Doodje äa Gott, oba de Läwendje; dan ver am läwen aula.

³⁹Oba eenje de Schreftjelieede auntwuaden un säden: Meista, du hast goot jesajcht.

⁴⁰Dan see woagden nich mea, am irjent waut to froagen.

⁴¹Oba hee säd to an: Woo sajen see, daut de Jesaulwda (Christus) David sien Sän es?

⁴²Dan hee selfst, David, sajcht em Psalm Buak: «Dee Har säd to mienem Harn: Sat die aun miene Rajchte,

⁴³bot ekj diene Fiend hanlaj aus Footbenkj fa diene Feet?» {Ps.110,1}

⁴⁴Aulsoo David nand am Har, woo es hee dan sien Sän?

⁴⁵Oba aus daut gaunze Volkj toohieed, säd hee to siene Jinja:

⁴⁶Heet junt fa de Schreftjelieede, dee en lange Rakj romgonen wellen, un daut Bejreessen oppe Moakjtplaza leewen un de ieeschte Setten enne Sienagog un de ieeschte Plaza biem Gaustmol;

⁴⁷dee de Wätfrues äare Hiesa oppfräten un toom Schien lang bäden. Dise woaren een hoadret (schwoaret) Vedaumnisuadeel kjrieen.