Read De Bibel JHF Hebräa 12 Bible Online

Hebräa 12 - De Bibel JHF bible

Hebräa 12

¹Doahäa, doa wie eene soo groote Wolkj von Zeijen om ons ha, lot uk ons, endäm wie jiedre Laust un de leicht omhenjende Sind auflajen, met Jedult ranen dän ver ons ligjenden Wadkaumf (eenen Rees ranen),

²han kjikjen opp Jesus, däm Aunfenja un Foadichmoaka vom ons Gloowen, dee de Schaund aus nuscht acht, fa dee, ver am ligjende Freid daut Kjriez uthelt (opp sikj neem) un sikj jesat haft to Rajchte Sied von Gott sien Troon.

³Denkjt doch aun dän, dee soon groote Wadaspruch von de Sinda jäajen sikj jefaulen leet, doamet jie nich meed woaren, endäm jie en june Seelen meed (looj) woaren.

⁴Jie ha noch nich, jäajen de Sind jekjamft, bot opp daut Bloot wadastonen,

⁵un jie ha daut Vemonen (Ermuntren, Moot toospräakjen) vejäten, dee to junt aus to Säns sajcht: «Mien Sän! Acht nich jerinj de Strof vom Harn, woa nich meed, wan du von am trajchtjewäsen woascht;

⁶dan wäm de Har leeft, däm stroft hee; oba hee stroft (priejelt) jiedren Sän, däm hee oppnemt». {Spr.3,11.12}

⁷Waut jie uthoolen, es to Trajchtwiesunk (toom opptrakjen, trajchthalpen): Gott behaundelt junt aus Säns; dan wäa es een Sän, däm de Voda nich trajchthalpt?

⁸Oba wan jie onen Belierunk sent, aun dee aula deelhauft jeworden sent, soo sent jie dan oneheliche un nich Säns.

⁹To daut haud wie uk onse Vodasch nom Fleesch to Belierunk un achten an; sull wie nich väl mea däm Voda de Jeista unjadon sennen un läwen?

¹⁰Dan jane belieeden ons fa weinje Doag no äare Meeninj; oba hee toom Nutzen, doamet wie siene Heilichkjeit deelhauft woaren.

¹¹Oba aule Trajchtwiesunk schient fa disen Uagenblekj nich een Jäajenstaunt (de Uasoak) de Freid to sennen, sonda de Truarichkjeit; oba nohäa jeft see de frädliche Frucht de Jerajchtichkjeit dän, dee derch dee jeeeft sent.

¹²Doarom «recht opp de enjeschlopne (meede) Henj un de jelämde Kjneeen», {Jes.35,3}

¹³un, «moakt eenen jlikjen Wajch fa june Feet!», {Spr.4,26} doamet daut Lome vom Wajch nich aufjeit, sonda välmea jeheelt woat.

¹⁴Joacht däm Fräd no met aulen un de Heiljunk, onen dee kjeena dän Harn seenen woat;

¹⁵endäm jie doaropp achten, daut nich wäa aun de Jnod Gottes lieden deit (trigjblift), daut nich irjent eene Wartel de Bettanis huach kjemt (oppwaust) un junt beorruicht , un väle doaderch orrein woaren;

¹⁶daut nich wäa een Huara es ooda een Orreina aus Esau, dee fa eene Moltiet siene Ieeschtjeburt vekoft,

¹⁷dan jie weeten, daut hee uk nohäa, aus hee dän Säajen oawen wull, veschmäten wort, (dan hee funk kjeene Mäajlichkjeit fa daut Omdenkjen (Busse)), wan hee dän (Säajen) uk met Tronen socht. {1Mo.27,34-38}

¹⁸Dan jie sent nich jekomen no däm [Boajch], dee auntoschieren jinkj, un dee vom Fia aunjestekjt wia, un daut Dunkel un Diestanis un däm Storm,

¹⁹un däm Trompeetenschaul, un de Stemm de (von) Wieed, dee daut hieeden - bedden, daut dit Wuat nich mea aun an jerecht wort,

²⁰(dan see kunnen nich vedroagen, waut befoolen wort: «Un wan een Tia dän Boajch aunrieed (aunschieed), sull daut jesteenicht woaren». {2Mo.19,13}

²¹Un soo schrakjlich wia daut auntoseenen, daut Moses säd: «Ekj sie voll Angst un Zetta»),

²²sonda jie sent nom Boajch Zion jekomen un no de Staut vom läwendjen Gott, daut himlische Jerusalem; un no väl dusende mol dusende (groote Schoa) Enjel,

²³dee auljemeene Jemeent; un no de Jemeent de Ieeschtjebuarne, dee em Himmel enjeschräwen sent, un no Gott, däm Rechta aula; un no de Jeista dee vollkomne Jerajchte;

²⁴un no Jesus, däm Vemedla von eenen nieen Bunt; un toom Bloot de Besprenjunk, daut bäta rät aus Abel.

²⁵Paust opp, daut jie däm nich aufwiesen, dee doa rät! Dan wan jane nich wajchjerant sent, dee däm trigjweesen, dee oppe Ieed de jettliche Aunwiesunk jeef; wooväl mea wie nich, wan wie ons von däm aufdreien, dee von de Himmel häa rät!

²⁶Däm siene Stemm donn de Ieed jescheddat haft; oba nu haft hee vesproaken un jesajcht: «Noch eenmol woa ekj nich auleen bloos de Ieed bewäajen (schedren), sonda uk dän Himmel». {Hag.2,6}

²⁷Oba daut «noch eenmol» diet de Vewaundlunk de Dinj aun, dee jescheddat woaren aus soone, dee jemoakt sent, doamet dee, dee nich jescheddat woaren, bliewen.

²⁸Doawäajen, doa wie een onbewäachlichet Rikj emfangen, lot ons Jnod haben, derch daut wie Gott wooljefaulent deenen muchten, met Frommheit (Ieaforcht) un Angst.

²⁹«Dan onsa Gott es een venichtendet Fia». {5Mo.4,24}