Read Ewangeliczny Instytut Biblijny Rodzaju 44 Bible Online

Rodzaju 44 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

Rodzaju 44

¹Następnie rozkazał temu, który był nad jego domem: Napełnij worki tych ludzi żywnością, tyle, ile tylko mogą unieść, i włóż pieniądze każdego na wierzch w jego worze.

²A mój puchar, puchar srebrny, włóż na wierzch do worka najmłodszego wraz z pieniędzmi za jego zboże — i uczynił zgodnie z poleceniem Józefa, który [je] wydał.

³Zaświtał poranek i ludzie ci zostali wyprawieni — oni i ich osły.

⁴Wyszli oni z miasta, nie oddalili się [jeszcze], gdy Józef powiedział temu, który był nad jego domem: Wstawaj! Ścigaj tych ludzi, a gdy ich dogonisz, powiedz im: Dlaczego odpłaciliście złem za dobre?[887]

⁵Czyż to nie ten [puchar], z którego pija mój pan i ten sam, [za pomocą którego] najchętniej wróży? Złe jest to, co uczyniliście.

⁶Dogonił ich więc i przekazał im te słowa.

⁷Lecz oni odpowiedzieli mu: Dlaczego nasz pan wypowiada takie słowa? Jak najdalej twoim sługom do czynienia w taki sposób!

⁸Przecież pieniądze, które znaleźliśmy na wierzchu naszych worków, przynieśliśmy z powrotem do ciebie z ziemi kananejskiej. Jak więc mielibyśmy kraść z domu twego pana srebro albo złoto?

⁹U którego z twoich sług [go] znajdą, niech umrze, a my niech zostaniemy niewolnikami twego pana.

¹⁰I powiedział: Dobrze, teraz co do waszych słów — tak niech będzie: Ten, u którego znajdą, będzie mi niewolnikiem, a wy [pozostali] będziecie niewinni.

¹¹Pośpieszyli więc i ściągnęli każdy swój worek na ziemię, po czym otworzyli — każdy swój worek.

¹²I przeszukał, zaczął od najstarszego i na najmłodszym skończył. I znaleziono puchar w worku Beniamina.

¹³Wtedy rozdarli swoje szaty. Każdy objuczył swojego osła i wrócili do miasta.

¹⁴A gdy Juda i jego bracia weszli do domu Józefa, a on jeszcze tam był, padli przed nim na ziemię.

¹⁵Józef zaś powiedział do nich: Cóż to za postępek, którego się dopuściliście? Czy nie wiedzieliście, że człowiek taki jak ja trafnie wróży?

¹⁶Wówczas Juda powiedział: Cóż mamy powiedzieć naszemu panu? Czym przekonać? I czym się usprawiedliwić? Bóg odsłonił winę twoich sług. Oto jesteśmy niewolnikami naszego pana, zarówno my, jak i ten, w którego ręku znaleziono puchar.

¹⁷I odpowiedział: Jak najdalej mi do uczynienia tego. Człowiek, w którego ręku znaleziono puchar, on będzie moim niewolnikiem, a wy idźcie[888] w pokoju do waszego ojca.

¹⁸Wtedy podszedł do niego Juda i powiedział: Proszę, mój panie, niech przemówi twój sługa słowem do uszu mego pana i niech nie zapala się twój gniew na twego sługę, gdyż jesteś jak faraon.

¹⁹Mój pan zapytał swoich sług: Czy macie [jeszcze] ojca albo brata?

²⁰Wtedy odpowiedzieliśmy mojemu panu: Mamy sędziwego ojca i dziecko [jego] starości, najmłodszego, którego brat umarł, i jedynie on pozostał [po] swojej matce, a ojciec [bardzo] go kocha.

²¹I powiedziałeś do swoich sług: Przyprowadźcie go do mnie, aby spoczęły na nim moje oczy.

²²Wówczas powiedzieliśmy naszemu panu: Ten młody [człowiek] nie będzie mógł opuścić swego ojca, bo gdyby opuścił swego ojca, ten by umarł.

²³Wtedy powiedziałeś do swoich sług: Jeśli wasz najmłodszy brat nie przyjdzie[889] [tu] z wami, nie będziecie już więcej oglądać mojej twarzy.

²⁴I stało się, gdy poszliśmy do twojego sługi, mojego ojca,[890] i donieśliśmy mu słowa mojego pana,

²⁵a nasz ojciec powiedział: Wróćcie [tam], kupcie nam trochę żywności,

²⁶że my powiedzieliśmy: Nie możemy [tam] się udać![891] Jeśli będzie nasz najmłodszy brat z nami, to zejdziemy, bo [inaczej] nie będziemy mogli oglądać twarzy tego człowieka, jeśli naszego najmłodszego brata nie będzie z nami.

²⁷Wtedy powiedział do nas twój sługa, mój ojciec: Wy wiecie, że dwóch urodziła mi moja żona.

²⁸Gdy jeden wyszedł ode mnie, powiedziałem: Na pewno został rozszarpany — i dotąd go nie widziałem.

²⁹A [teraz] zabieracie również tego sprzed mojego oblicza i jeśli spotka go nieszczęście, to sprowadzicie moją siwiznę w udręce do szeolu.

³⁰Teraz więc, gdybym przyszedł do twojego sługi, mego ojca, a tego młodego [człowieka] nie byłoby z nami — a jego dusza jest związana z jego duszą —

³¹to gdyby zobaczył, że młodzieńca nie ma,[892] umarłby. I sprowadziliby twoi słudzy siwiznę twego sługi, naszego ojca, w smutku do szeolu.

³²Bo twój sługa ręczył za młodzieńca swojemu[893] ojcu: Jeśli nie przyprowadzę go do ciebie, to będzie na mnie ciążył grzech względem mojego ojca po wszystkie moje dni.

³³Teraz więc, proszę, niech twój sługa zostanie niewolnikiem mego pana zamiast młodzieńca, a młodzieniec niech odejdzie[894] ze swoimi braćmi.

³⁴Bo jak miałbym wracać[895] do mego ojca, gdyby nie było ze mną młodzieńca? Nie mógłbym patrzeć na nieszczęście, które spotkałoby mojego ojca.