Read Ewangeliczny Instytut Biblijny 2 Samuela 13 Bible Online

2 Samuela 13 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

2 Samuela 13

¹Potem stało się tak: Absalom,[247] syn Dawida, miał piękną siostrę. Miała ona na imię Tamar.[248] Zakochał się w niej Amnon,[249] [inny] syn Dawida.

²Amnon tak to przeżywał, że rozchorował się z powodu Tamar, swojej siostry, była bowiem dziewicą i uznał w swoich oczach za zbyt piękne,[250] by mógł u niej coś osiągnąć.

³A miał Amnon przyjaciela imieniem Jonadab,[251] syna Szemajasza,[252] brata Dawida. Jonadab zaś był człowiekiem bardzo przebiegłym.[253]

⁴Powiedział on do niego: Dlaczego ty, synu królewski, tak marniejesz z poranka na poranek? Czy nie zechciałbyś mi powiedzieć? I Amnon odpowiedział: Zakochałem się ja w Tamar, siostrze Absaloma, mojego brata.

⁵Wtedy Jonadab powiedział: Połóż się do łóżka i udawaj chorego.[254] A gdy przybędzie twój ojciec, aby cię odwiedzić, powiedz mu: Niech przyjdzie [tutaj], proszę, moja siostra Tamar i nakarmi mnie chlebem. Niech przygotuje na moich oczach posiłek, tak abym na to patrzył, a potem jadł z jej ręki.

⁶Amnon położył się więc i udawał chorego. A gdy przybył król, aby go odwiedzić, Amnon powiedział do króla: Niech [tu] przyjdzie, proszę, Tamar, moja siostra, i przyrządzi na moich oczach dwa placuszki,[255] abym jadł potem z jej ręki.

⁷Król posłał zatem do Tamar, do [jej] domu, wiadomość: Idź, proszę, do domu Amnona, twojego brata, i przyrządź mu posiłek.

⁸I Tamar poszła do domu Amnona, swojego brata, podczas gdy on leżał. Wzięła ciasto, zamiesiła i ugniotła na jego oczach, i usmażyła[256] placuszki.

⁹Potem wzięła patelnię[257] i wyłożyła je przed nim, ale Amnon odmówił jedzenia. Zamiast tego powiedział: Niech wyjdą ode mnie wszyscy! I wszyscy od niego wyszli.

¹⁰Wtedy Amnon powiedział do Tamar: Przynieś [mi] jedzenie do komnaty, a spożyję je z twojej ręki. Tamar wzięła więc placuszki, które przyrządziła, i przyniosła je Amnonowi, swemu bratu, do komnaty.

¹¹A gdy podeszła do niego, aby zjadł, chwycił ją i powiedział do niej: Wejdź, połóż się ze mną, moja siostro!

¹²Lecz ona mu odpowiedziała: Nie, mój bracie, nie hańb mnie! Bo tak się nie robi w Izraelu! Nie popełniaj tej niegodziwości![258]

¹³Co do mnie, dokąd pójdę z moją hańbą? A co do ciebie, będziesz jak jeden z nikczemników w Izraelu. Pomów teraz raczej z królem, bo nie odmówi mnie tobie.

¹⁴Lecz on nie chciał słuchać jej głosu, ale przemógł ją i zhańbił przez to, że ją zgwałcił.

¹⁵Zaraz potem jednak Amnon poczuł do niej bardzo wielką nienawiść. Tak, nienawiść, którą do niej poczuł, okazała się większa niż miłość, jaką [wcześniej] ją darzył. I Amnon powiedział do niej: Wstawaj! Idź stąd!

¹⁶Wtedy ona powiedziała do niego: [Czy] to, że mnie tak wyganiasz, nie będzie przyczyną jeszcze większego zła po tym, co ze mną zrobiłeś? Lecz on nie chciał jej słuchać.

¹⁷Wezwał nawet swojego sługę, który mu posługiwał, i powiedział: Wypędźcie tę ode mnie na zewnątrz i zarygluj za nią drzwi!

¹⁸A była na niej suknia z rękawami,[259] bo tak ubierały się córki królewskie — w szaty[260] dziewic.[261] Jego służący wyprowadził ją więc na zewnątrz i zaryglował za nią drzwi.

¹⁹Tamar zaś wzięła popiół na swą głowę, rozdarła suknię z rękawami, którą miała na sobie, podniosła rękę na głowę i poszła, a idąc, szlochała.

²⁰Wtedy Absalom, jej brat, powiedział do niej: Czy był z tobą Aminon,[262] twój brat? Teraz więc, moja siostro, uspokój się, to twój brat. Nie przykładaj do tej sprawy swego serca. I Tamar, zdruzgotana, zamieszkała w domu Absaloma, swojego brata.

²¹Gdy król Dawid usłyszał o wszystkich tych sprawach, bardzo się rozgniewał.[263]

²²Absalom zaś nie rozmawiał z Amnonem ani źle, ani dobrze,[264] ponieważ znienawidził Absalom Amnona za to, że ten zhańbił Tamar, jego siostrę.

²³Jednak równo dwa lata później Absalom miał postrzygaczy[265] u siebie w Baal-Chasor, które jest w pobliżu Efraima, i Absalom zwołał wszystkich synów króla.

²⁴Absalom przyszedł do króla i powiedział: Proszę, oto postrzygacze są [już] u twojego sługi. Niech król wraz ze swoimi sługami[266] pójdzie — proszę — ze[267] swoim sługą.

²⁵Ale król powiedział do Absaloma: Nie, mój synu. Nie idźmy, proszę, wszyscy i nie obciążajmy ciebie. A choć nalegał[268] na niego, nie chciał iść, lecz go pobłogosławił.

²⁶Absalom jednak powiedział: Jeśli nie,[269] to — proszę — niech pójdzie z nami Amnon, mój brat. Król powiedział: Dlaczego miałby iść z tobą?

²⁷Ale ponieważ Absalom na niego nalegał, wysłał z nim Amnona i wszystkich synów królewskich.[270]

²⁸Absalom zaś rozkazał swoim sługom:[271] Dobrze patrzcie. Gdy serce Amnona będzie zadowolone od wina, a powiem wam: Uderzcie Amnona! — wtedy go uśmiercicie. Nie bójcie się. Czy to nie ja wam tak nakazuję? Nabierzcie sił i bądźcie mężnego serca!

²⁹I [młodzi] słudzy Absaloma postąpili z Amnonem tak, jak im nakazał Absalom. Wtedy wszyscy synowie króla powstali, dosiedli każdy swojego muła i uciekli.

³⁰A gdy byli jeszcze w drodze, doszła Dawida wieść: Absalom wybił wszystkich synów królewskich, nie pozostał żaden z nich.

³¹Wtedy król wstał, rozdarł swoje szaty i położył się na ziemi, a wszyscy jego słudzy ustawili się obok w rozdartych szatach.

³²Wówczas odezwał się Jonadab, syn Szemajasza, brata Dawida, i powiedział: Niech mój pan nie myśli, że wszyscy chłopcy, synowie królewscy, zostali uśmierceni. Owszem, zginął, ale tylko sam Amnon, bo Absalom nosił się z tym planem od dnia, gdy tamten zhańbił Tamar, jego siostrę.

³³Niech więc teraz mój pan, król, nie kładzie sobie tego na sercu, myśląc, że zginęli wszyscy synowie królewscy, bo zginął tylko sam Amnon,

³⁴a Absalom zbiegł. A gdy sługa, strażnik, podniósł swoje oczy, zobaczył, że oto duża gromada ludzi zdąża od [strony] drogi ciągnącej się za nim,[272] ze zbocza góry.[273]

³⁵Wówczas Jonadab powiedział do króla: Oto nadchodzą synowie króla. Dzieje się tak, jak powiedział twój sługa.

³⁶Ledwie przestał mówić, oto weszli synowie króla, podnieśli głos i płakali. Król i jego słudzy również wybuchli bardzo donośnym płaczem.

³⁷Absalom tymczasem zbiegł i poszedł do Talmaja,[274] syna Amihuda,[275] króla Geszur. Król Dawid[276] zaś całymi dniami opłakiwał swojego syna.

³⁸Potem jak Absalom zbiegł i poszedł do Geszur, gdzie przebywał trzy lata,

³⁹przestał duch[277] króla chcieć wyruszyć[278] za Absalomem, bo pocieszył się [już] po Amnonie, [po tym], że [on] zginął.[279]