Read Ewangeliczny Instytut Biblijny 2 Samuela 14 Bible Online

2 Samuela 14 - Ewangeliczny Instytut Biblijny bible

2 Samuela 14

¹A Joab, syn Serui, wiedział, że serce króla jest przy[280] Absalomie.

²Joab posłał więc do Tekoa,[281] sprowadził stamtąd pewną mądrą kobietę i powiedział do niej: Udawaj, proszę, że jesteś w żałobie; przywdziej, proszę, żałobne szaty, nie namaszczaj się olejem i zachowuj się jak kobieta, która od wielu dni rozpacza po zmarłym.

³W ten sposób przyjdź do króla i przemów do niego mniej więcej tak — i Joab włożył słowa w jej usta.

⁴Kobieta z Tekoa powiedziała[282] zatem do króla — upadła ona twarzą do ziemi, pokłoniła się i powiedziała: Królu,[283] ratuj!

⁵A król powiedział do niej: Co ci jest? Wówczas powiedziała: Ach! Jestem wdową.[284] Mój mąż umarł!

⁶A twoja służąca[285] miała dwóch synów. Poróżnili się obaj w polu, a nie było nikogo, kto by ich rozdzielił. I uderzył jeden drugiego — i uśmiercił go.

⁷A oto cała rodzina powstała przeciw twojej służącej; powiedzieli: Wydaj tego, który ugodził swojego brata! Uśmiercimy go za duszę jego brata, którą zabił, i zgładźmy przy tym dziedzica. W ten sposób zgaszą pozostały[286] jeszcze węgielek,[287] tak że nie zachowa się ani imię mojego męża, ani pozostałość[288] po nim na obliczu tej ziemi.

⁸Wtedy król odpowiedział tej kobiecie: Idź do swojego domu, a ja [odpowiednio] zarządzę w twojej sprawie.

⁹Lecz kobieta z Tekoa powiedziała do króla: Na mnie, mój panie, królu, spadnie wina i na dom mojego ojca, a król i jego tron pozostaną bez winy.[289]

¹⁰I król powiedział: Gdyby ktoś przemówił przeciw tobie, niech go przyprowadzą do mnie, a już więcej cię nie dotknie.

¹¹Wówczas powiedziała: Proszę, niech król zawezwie JHWH, swojego Boga, by mściciel krwi nie mnożył już rozlewu krwi i aby nie zgładzono mojego syna. I król powiedział: Jak żyje JHWH, że włos twojego syna nie spadnie na ziemię.

¹²A kobieta powiedziała: Pozwól, proszę, że twoja służąca przemówi jeszcze słowem do mojego pana, króla. I powiedział: Przemów!

¹³Wtedy kobieta powiedziała: Dlaczego więc umyśliłeś tak przeciw ludowi Bożemu? Skoro król tak rozstrzygnął tę sprawę, czy nie jest król jak ktoś winny tego, że nie jedna się ze swoim wygnańcem?

¹⁴Bo śmiercią pomrzemy i jesteśmy jak woda rozlana na ziemię, której nie da się zebrać. Bóg zaś nie odbiera życia,[290] ale obmyśla sposoby,[291] jak by wygnany od Niego nie pozostał wygnańcem.

¹⁵A teraz, jeśli przyszłam, aby przemówić do króla, mojego pana, w tej sprawie, to dlatego, że straszą mnie[292] krewni.[293] Powiedziała więc [sobie] twoja służąca: Niech przemówię do króla. Może król spełni słowo swojej służącej.

¹⁶Tak, [może] król [mnie] wysłucha, tak że wyrwie swoją służącą z dłoni tego człowieka, który chce[294] usunąć mnie i mojego syna z Bożego dziedzictwa.

¹⁷Powiedziała sobie zatem twoja służąca: Niech słowo mojego pana, króla, stanie się wytchnieniem,[295] bo mój pan, król, jest jak anioł Boży, aby wsłuchać się w to, co dobre i co złe — a JHWH, twój Bóg, niech będzie z tobą.

¹⁸Wtedy król odezwał się i powiedział do kobiety: Nie zataj przede mną sprawy, o którą cię zapytam. A kobieta powiedziała: Przemów, proszę, mój panie, królu!

¹⁹Wtedy król zapytał: Czy w tym wszystkim jest z tobą ręka Joaba? A kobieta odezwała się i powiedziała: Jak żyje twoja dusza, mój panie, królu, nikt w prawo ani w lewo [nie uchyli się] przed wszystkim, co orzeknie mój pan, król. Tak, twój sługa Joab — on mnie pouczył i on włożył te wszystkie słowa w usta twojej służącej.[296]

²⁰Twój sługa Joab uczynił tę rzecz po to, by zmienić oblicze tej sprawy, a mój pan jest mądry mądrością anioła Bożego, tak że wie o wszystkim, co dzieje się na ziemi.[297]

²¹Król powiedział wówczas do Joaba: Otóż spełnię[298] tę rzecz. Idź więc, sprowadź tego młodego człowieka Absaloma.

²²Wtedy Joab upadł twarzą do ziemi, pokłonił się, pobłogosławił króla i powiedział Joab: Dziś przekonał się twój sługa, że znalazłem łaskę w twoich oczach, mój panie, królu, ponieważ król spełnił słowo swojego sługi.[299]

²³Potem Joab powstał, udał się do Geszur i sprowadził stamtąd Absaloma do Jerozolimy.

²⁴Król jednak powiedział: Niech wraca do swojego domu, mojego oblicza jednak nie zobaczy. I Absalom wrócił do swojego domu, ale oblicza króla nie zobaczył.

²⁵W całym zaś Izraelu nie było mężczyzny równie sławnego z urody jak Absalom. Od spodu jego stopy po sam czubek głowy nie było na nim żadnej skazy.

²⁶A przy strzyżeniu jego głowy — a było tak, że strzygł się zawsze po upływie roku, bo ciążyła mu [głowa] i ją strzygł — waga włosów jego głowy wynosiła dwieście sykli[300] według odważnika królewskiego.

²⁷Absalomowi zaś urodziło się trzech synów i jedna córka. Miała ona na imię Tamar. Wyrosła na kobietę o pięknym wyglądzie.[301]

²⁸Absalom mieszkał w Jerozolimie całe dwa lata, lecz oblicza króla nie widział.

²⁹Posłał więc Absalom do Joaba, aby wysłać go do króla, ale [Joab] nie chciał do niego przyjść. Posłał zatem drugi raz, ale też nie chciał przyjść.

³⁰Wówczas powiedział do swoich sług: Patrzcie! Dział Joaba jest obok mojego, a ma on[302] tam jęczmień. Idźcie i podpalcie[303] go ogniem. I słudzy Absaloma podpalili ten dział ogniem.

³¹Wtedy Joab wstał i przyszedł do Absaloma do jego domu, i powiedział do niego: Dlaczego twoi słudzy[304] spalili mój dział ogniem?

³²A Absalom odpowiedział Joabowi: Oto posłałem do ciebie wiadomość: Przyjdź tutaj, a wyślę cię do króla z zapytaniem: Po co przybyłem [tu] z Geszur? Lepiej byłoby, gdybym nadal tam był. Teraz więc chciałbym zobaczyć oblicze króla, a jeśli ciąży na mnie wina, to niech mnie każe uśmiercić.

³³Joab przybył więc do króla i doniósł mu o tym. Wezwał zatem Absaloma, a ten przyszedł do króla, pokłonił mu się — twarzą do ziemi przed królem[305] — a król pocałował Absaloma.